31.03.2998: dag 259: Macao - Hongkong

We ontwaken dan wel niet als kerverse miljonairs, de nacht in ons houten kamertje was toch deugddoend. We pakken in en verlaten Macao en zijn goktenten. Het weer druilerig grijs en het motregent. Op de Portugese plazza wordt een speelfim gedraaid. Een verliefd koppeltje zit in een fietsriksha met twee camera's en spotlights op hen gericht. Een kanon zorgt voor een rookeffect. De regie wacht op beter weer; de acteurs stappen uit; het meisje in een flinterdunne witte jurk en gouden schoentjes kijkt verveeld en bibbert van de kou in afwachting van een nieuwe opname. Haar tegenspeler in een zwart pak zit op een krukje en rookt een sigaret. Ja, werkende filmsterren hebben geen gemakkelijk leven ...
Met de stadsbus rijden we naar de 'Hongkong ferry terminal': duur, glimmend, efficient en spinternieuw. Hier vertrekken ieder half uur turbojetboten naar Hongkong. Na de immigratie kunnen we kunnen instappen. De overtocht in de gestroomlijnde en supersnelle boot duurt nauwelijks een uurtje. De aankomst in Hongkong en het panorama van 's werelds mooiste skyline gebeurt in mineur: Hongkong Island is gehuld in een grijze sluier en grotendeels verdwenen in de mist. De hoogste gebouwen steken tot hun schouders in de wolken.
De weg naar de beruchte 'Chungking Mansions' kennen we nog van een eerder bezoek aan Hongkong. Het gebouw in Kowloon is een gigantisch mierennest van vijftien verdiepingen, een netwerk van trappenhallen, nauwe doorgangen met minuscule exotische winkeltjes, Chinese wisselkantoortjes, telefoonwinkels, juweliers, Nigeriaanse sjacheraars, Indische, Pakistaanse en Afrikaanse eetstalletjes, Arabische verkopers van elektronica, Indische kleermakers en tientallen goedkope guesthouses met de kleinste kamertjes van Hongkong. Chinezen in korte broeken en onderlijfjes, Arabieren in het wit en het lang, in het zwart gesluierde vrouwen, uitbundig en kleurrijk geklede Westafrikaanse vrouwen, imposante Sikhs met tulband en lange baarden; blank, geel, bruin en zart; iedereen leeft hier samen, woont er legaal en illegaal in een eigen wereld, verborgen in een grauw gebouw aan Nathan Road op een steenworp van 'Peninsula' het sjiekste hotel van Hongkong.
Gelukkig hebben we hier een hotelreservatie voor de volgende vier nachten. De kamers zijn gegeerd door rugzaktoeristen en zijn weken op voorhand volgeboekt.
Het duurt even vooraleer we door het netwerk van doorgangen en winkeltjes de juiste lift vinden die ons naar de elfde verdieping in blok E brengt.
De norse Chinese receptionist van 'Downtown Backpackers' verwacht ons. Ons gereserveerde slaapzaaltje voor vijf is niet beschikbaar; een bed is ingestort onder het gewicht van een zware gast. "Of we willen bijbetalen voor een betere 'familyroom'"? Als we dat weigeren en op ons standpunt blijven wordt de man zeer onaangenaam en grof. We krijgen alsnog voor hetzelfde geld de familiekamer. In een ander blok van 'Chunging' op de elfde verdieping vinden we ons onderkomen: een kamertje van drie bij drie meter met twee grote bedden en geen plaats meer voor bagage of zitruimte. Chungking, een ongewilde attractie op zichzelf
Voor het visum van China kunnen we terecht bij "China Travel Services" tegenover Chungking. Net op tijd zijn we maar als we het visum nog voor vrijdag in ons paspoort willen gestempeld zien; vijdagavond vliegen we immers naar Kunming. Formulieren, foto's en de vergoeding.
Naast hotels is eten is de grootste uitgave in deze grootstad. Restaurants zijn overal erg duur en meestal exclusief. We zijn veroordeeld tot een vierdaagse 'fastfoodkuur', MacDonalds zal een goede klant aan ons hebben in de volgende dagen, te beginnen met de lunch nu: 'Combo five please, a Big Mac and Coke!'