22.03.2008: dag 250: Sandakan - Ranau

We laten Sandakan achter ons als we met de bus van tien uur richting Kota Kinabalu vertrekken.
De expressbus geeft er na een kwartiertje de brui aan als de aandrijfriem van de motor slipt en piept en een verstikkend stinkende rook verspreidt. Samen met de andere passagiers zitten we langs de weg en wachten op een vervangbus. Het duurt niet lang en we zijn terug op weg.
Borneo is een gebied dat door het moederland en Kuala Lumpur grotendeels als een kolonie wordt beschouwd en behandeld. Dat merk je: van het oorspronkelijke woud schiet nauwelijks wat over; alle hardhout is gekapt verwerkt tot ramen voor onze woningen en tuinmeubelen op onze zomerse terrassen. Palmolieplantages strekken zich uit zover het oog reikt. Onbewerkt land ligt braak is begroeid met laag struikgewas. De natuurrijkdommen worden in een snel tempo geexploiteerd. Hier wordt dus de rijkdom en welstand van Malaysia gegenereerd.
Ranau is een klein nieuw stadje in de buurt van een kopermijn en ligt vijf uren met de bus aan de voet van het Kanabalu Nationaal Park. Zoals de meeste steden in Sabah is alles nieuw en functioneel modern. Enkele decennia geleden was dit een pioniersdorpje met enkele houten huizen in het regenwoud. Stadsontwerpers hebben hun dromen mogen realiseren: er is ruimte zat en Ranau is een voorbeeld van ongebreidelde, moderne stadsplanning zonder belemmeringen en beperkingen. Rechte lanen in een dambordpatroon, brede voetpaden, ruime parkings, winkelcentra, restaurants en banken, vierkanten huizenblokken in goedkoop beton met nette pleinen en groen. Modern, efficient en enorm ... saai! Een stad zonder ziel en zonder verleden.
We stoppen hier omdat in de heuvels van de omgeving de grootste bloem ter wereld groeit: de Raflesia.
We rekenen op een portie geluk want de bloem bloeit slechts kort en nadat het minstens een tijdje goed geregend heeft om na vijf dagen te vergaan in een rotte blubbersmurrie.
Onze hoop wordt al gauw in de kiem gesmoord. We zijn te laat: de Raflesia heeft inderdaad een week geleden gebloeid maar er zijn vandaag geen andere bloemen die nog in bloei staan en niemand weet wanneer de knoppen van de volgende bloemen zullen open gaan. Spijtig, jammer ... verdorie toch; kom dan al van zover!
Het moderne Ranau nodigt niet echt uit tot verdere verkenning maar straks is er een ouderwetse avondmarkt met eetkraampjes en stalletjes, scheve paraplu's, rookwalmen van gebraden kip en vis, rommel en afval. Hierop hebben die klinische architecten gelukkig geen invloed ...