31.07.2007: dag 15: Hama: Crac des chevaliers

Vandaag staat een hoogtepunt van middeleeuwse militaire architectuur op het menu: de Crac des Chevaliers of de grootste en nog volledig intacte kruisvaarderburcht ter wereld. Deze ligt een honderdtal kilometers ten zuiden van Hama, zodat er we er een daguitstapje van kunnen maken.
Vergezeld door twee Japanners en een Fransman vertrekken we om negen uur en via de autosnelweg zijn we al vlug aan de voet van de massieve burcht die al van in de verte boven de heuvels het landschap domineert. Degenen die deze burcht in handen hadden, controleerden meteen het volledige grondgebied vanaf de Middellandse Zee en Libanon tot ver in Syrië.
Het is het perfecte voorbeeld van een middeleeuws fort: gigantische buitenmuren met verdedigingstorens, een diepe slotgracht en een dertig meter hoge wal waarachter de eigenlijke burcht staat. Alles in nog een toestand alsof de verdedigers gisteren zijn vertrokken. Vooral Ruben en Sander zijn deze keer echt onder de indruk. Via een systeem van duistere gangen met schietgaten, gewelfde vertrekken en torens verkennen we de ganse burcht.
Het is hier boven op de heuvels heerlijk koel door de invloed van de winden die vanaf de Middellandse zee tot hier geraken.
Bijna al onze kleren zijn vuil. Namiddag tijd voor een gigantische was, deze keer is het mijn beurt of dit karwei op grootmoeders wijze te klaren.
Na afloop is je gewicht meteen met een kilo gereduceerd.
De bus voor morgen naar het oude Palmyra - de verst gelegen Romeinse stad in het Oosten - is geboekt. Onze Franse medereiziger die er gisteren vandaan kwam wist ons te melden dat de temperatuur daar nog een vijftal graden hoger ligt. We halen dan net de kaap van de vijftig graden in de schaduw. We kijken er al naar uit …

30.07.2007: dag 14: Aleppo-Hama

We verlaten vandaag Aleppo, een stad volgestouwd met eeuwenoude geschiedenis. Met zijn vijven plus rugzakken in een kleine snikhete taxi naar de pullmangarage waar de luxe autobussen hun standplaats hebben. We zijn nog net op tijd om de laatste vijf tickets te kopen. Heerlijk fris in de bus met eersteklas service: een snoepje, een verfrissingdoekje en een steward die constant het gangpad afloopt en passagiers bekertjes met ijskoud water aanreikt.
Voor de prijs van één euro voor een rit van twee uren of 120 km in een luxe autocar moet je nu niet gaan bezuinigen.
In Hama hebben we een goed hotelletje gereserveerd: hotel Riad ligt midden in het centrum en dichtbij de rivier waar de beroemde noria’s of watermolens kreunen.
Net als de airco de kamer in een heerlijke koelte heeft gedompeld, valt de hele stad zonder stroom: ook hier is het normaal dat er geen elektriciteit is tussen drie en vijf uur in de namiddag, verontschuldigt onze vriendelijke Palestijnse hotelier zich. Goed, dan zweten we toch gewoon verder, we zijn dat nu toch gewoon. We voelen ons allemaal als een vers gekookt eitje.
In de aanpalende kamers liggen het halfdonker eveneens uitgeputte Koreanen en Australiërs te puffen en te wachten op betere tijden.
Vijf uur: terug stroom! Alle airco’s schieten luidruchtig in gang. Overal in de buurt juichen mensen en hoor je zuchten van verlichting; de luiken, deuren en ramen die de hele tijd open stonden worden meteen gesloten en iedereen trekt zich terug, binnen genietend van de koelte.
Buiten zijn de bakoventemperaturen wat gedaald tot een aanvaardbaar niveau en we gaan kijken naar de attractie van de stad. Al sedert de 4de eeuw draaien aan de rivier constant en traag een tiental grote houten watermolens met diameters variërend van 5 tot 20 meter. Je hoort ze al van ver kreunen. De kruisvaarders hebben indertijd, net zoals wij heel verbaasd gekeken naar deze reuzenraden. Onze water- en windmolens komen dus uit Syrië.
De grootste exemplaren zijn bijzonder indrukwekkend en op een bankje aan de oever genieten we van het vreemde kreunende geluid van de draaiing van de dikke houten as van de noria en het water via eeuwenoude aquaducten naar de nabijgelegen velden wordt getransporteerd. Ook irrigatie is een uitvinding van de Arabieren.
Jonge mannen proberen voorbijgangers te imponeren en laten zich mee omhoog trekken op het grote wiel tot een hoogte van 20 meter en duiken dan naar beneden in de rivier.
Families en jonge koppeltjes, de man in luchtige zomerse shirt en zijn dame van top tot teen gehuld in zwarte chador kuieren in de parkjes langs de stroom likkend aan een ijsje. Onze jongens en vooral Sander met zijn grote lengte en wilde bos haren is het middelpunt van ieders belangstelling en onderwerp van gesprek. “Zijn die heidense kruisvaarders nu weer teruggekeerd”? Gelukkig zijn ze deze keer slechts gewapend met een fototoestel.

29.07.2007: dag 13: Aleppo

Gelukkig werkte de airco gedurende bijna de ganse nacht: we hebben allemaal normaal kunnen slapen.
Overdag is er meestal geen elektriciteit en wordt het binnen de kortste tijd onhoudbaar heet op de kamer.
We verhuizen daarom naar een ander hotel waar men ons garandeert dat de airco ook overdag werkt. Je ziet het: heel het dagelijkse leven staat in het teken van elektriciteit of het gebrek daaraan.
Het is minder heet vandaag, dus kunnen we de straat op, na een uitgebreid Frans-Arabisch ontbijt: een overblijfsel van de Franse aanwezigheid in Syrië.
Ver moeten we niet lopen: taxi’s zijn alom tegenwoordig en spotgoedkoop. Dat spaart heel wat zweet …
Aleppo is zeer druk maar in vergelijking met de vele zielloze en moderne Turkse steden stukken aangenamer en meer op mensenmaat.
De soek is de grootste van het Midden-Oosten en bijzonder indrukwekkend en een koel onderkomen voor duizenden kleine winkeltjes en traditionele ambachten waar je binnen enkele minuten in de wirwar van steegjes het noorden kwijtraakt. Het levert een heel hoog Alladingevoel op.
Even binnen in de grote moskee. Kristien moet de lange chador met capuchon aan om binnen te mogen: snikheet naar het schijnt, maar zo lopen bijna alle vrouwen hier rond: volledig bedekt met lange, alles verhullende zwarte capes, gezicht geheel bedekt en vaak nog met zwarte handschoenen toe. Net spookverschijningen onder de donkere gewelven van de gangen van de soek. Maar de stalletjes met sexy lingerie en kleurrijke kleding worden druk bezocht, vooral bh’s met luipaardmotief en onderbroekjes met pluimen zijn in trek.
Tijdens de hete uren van de namiddag platte rust en veel zweten wegens gebrek wegens de dagelijkse stroompanne in de hele stad. Het aantal flessen mineraalwater dat we geconsumeerd hebben is niet meer te tellen. De vers geperste fruitsappen zijn dorstlessend en eten en drinken tegelijk, want in warme maaltijden heb je maar weinig zin.
In de vooravond een wandeling in de christelijke enclave van Aleppo. Armeniërs, Orthodoxen en Maronieten zijn Turkije en Libanon ontvlucht en hebben hier een veilig onderkomen gevonden en leven al eeuwen vreedzaam samen met de Moslimgemeenschap.
Ik zit hier nu in het donker te typen op de laptop; de batterij gaat nog een kwartiertje mee en hopelijk krijgen we zo dadelijk weer stroom: men belooft ons dit “within five minutes”. Dit betekent dus dat we nog een uur of twee moeten wachten op de verlossende airco.
Morgen naar Hama waar het naar het schijnt even goed weer is.

28.07.2007: Dag 12: Aleppo

Als je wil weten wat opwarming van de aarde echt betekent, moet je hier je vakantie doorbrengen: het is volgens de mensen uitzonderlijk heet met middagtemperaturen tot boven de 45 graden in de schaduw. Je kunt eigenlijk niets doen; je lichaam is gewoon niet ontworpen om in deze omgeving te functioneren. We liggen dus meestal in onze kamer, lezen wat, drinken veel. Honger hebben we niet.
s Nachts kan het verouderde elektriciteitsnet de vraag naar stroom om de airco-toestellen te laten draaien niet aan met regelmatige stroomonderbrekingen als gevolg.
Enfin, vandaag is een off-day. Iedereen is moe van gisteren en we doen vandaag dus niks. Morgen zullen we eens kijken naar de oude stad en de citadel.
Draadloos internet is hier voorlopig onbestaande, internetcafeszijn schaars en desnelheid van verbinding traag. Onze eigen laptop is hier dus niet te gebruiken. Nieuwe berichten zullen dus met vertraging gepubliceerd worden.

27.07.2007 - dag 11- Katha - Aleppo

Eén van de eerste dingen die mensen vragen is hoe het goed weer is geweest: de weersvoorspelling voor Oost-Turkije: het kwik daalde deze nacht tot dertig graden en voor morgen worden waarden tot 45 graden voorspeld. De zon schijnt de hele dag en dit blijft zo tot ongeveer einde augustus.
Dat betekent dat je een airco-kamer moet hebben als je een beetje fatsoenlijk wil slapen. Niet overal evident in deze contreien, zeker in de lagere prijsklasse van pensions. Het voordeel van deze extreem hoge temperaturen is dat je nu niet meer zweet: het verdampt onmiddellijk op de huid.
Om twee uur in de nacht worden we uit ons bed gebeld en een suf en slaapdronken gezelschap wordt met het busje de 50 kilometer omhoog gereden naar de top van de Nemrut Dagi om op tijd te zijn voor de zonsopgang. Eens aangekomen is het heerlijk koel en moeten we nog een half uur in het duister een vaag paadje volgen tot we uiteindelijk aan de voet van de grootste tumulus ter wereld staan. Het is nog een beetje donker maar de zon kondigt zich aan.
Anatolië ontvouwt zich stilaan in al zijn ruigheid en grootheid en de beroemde tumulus met zijn terrassen en mysterieuze beelden en hoofden van koning Antiochus I en bevriende goden worden door de zon als schijnwerper in een gouden gloed gezet. Meer info rond deze plek: google eens met het trefwoord Nemrut Dagi. Een magische plek (Unesco World Heritage Site), maar de kinderen hadden – naar eigen zeggen – meer verwacht, de cultuurbarbaren …
Dezelfde weg terug naar beneden via enkele andere archeologische sites van een kleiner kaliber.
Na het ontbijt in het nog steeds lege hotel vertrekken we naar Urfa, na een verplichte stop aan de Ataturkdam, de grootste van het Midden-Oosten en het paradepaardje van de Turkse economie. De Syriërs zijn niet zo blij met deze dam, aangezien ze een groot deel van het water van de Eufraat in Turkije houdt voor irrigatie.
We nemen de grote bus tot Gaziantep: een immense grote stad vanwaar we nog even verder moeten met weer een ander busje tot aan de grens met Syrië. Ondertussen is het valavond als we de grenspost Turkije-Syrië bereiken: we zijn er geraakt met een taxi tot aan de Turkse zijde, maar we mogen van de politie niet te voet naar de Syrische kant gaan die 1 kilometer verder ligt. Gelukkig vinden we in het geharrewar en de drukte die zo’n grenspost meebrengt een lege taxi die ons door het niemandsland tot de Syrische post wil brengen: we hadden deze gast eerst nog afgewezen toen we in het laatste Turkse stadje waren. Blij dat hij er nu is …
De Syrische kant van de grens veroorzaakt vooral voor Jasmien een cultuurshock: vele vrouwen volledig zwart gesluierd, gewapende politie in sjofele uniformen die rond onze auto draaien en naar binnen gluren, een chaotische drukte, overvolle auto’s, verschillende grondige paspoortcontroles en een Arabische kakofonie. Het komt allemaal nogal bedreigend over. Sander en Ruben vinden het allemaal erg spannend met “al die gasten met hun revolvers achter hun broek gestoken”
Welcome in Syria!
Uiteindelijk geraken we in onze overvolle taxi, volgestouwd met onze 5 rugzakken op Syrisch grondgebied. Maar we zijn er nog niet helemaal: de laatste 45 kilometer tot Aleppo moeten we nog volmaken. Het is ondertussen donker geworden en met een nieuw busje rijden we richting Aleppo. De ramen aan de achterzetels zijn zwart dichtgeplakt: dit is de plaats voor de vrouwen: zij mogen niet naar buiten kijken en door het zwarte raam kan niemand hen van buiten zien. Jasmien is er niet over te spreken, en heeft geen goed woord over voor de Arabieren en hun manieren. Verkeersregels bestaan maar worden niet gerespecteerd: degene met het grootste vervoermiddel en de luidste claxon heeft voorrang en wij hebben een aardig groot busje.
We worden afgezet in de buurt waar we een hotel op het oog hebben. Alle winkels en restaurants zijn nog open en na wat heen en weer vragen worden we door een behulpzame Frans sprekende Syriër naar ons pension van madame Olga gebracht. Eindelijk thuis en twee koele airconkamers. Iedereen is behoorlijk aan het einde van zijn latijn en de enige behoefte bestaat uit een bed, drinkwater en een douche, en dat is er alledrie.
Foto volgt later: deze pc wil niks downloaden.

26.07.2007: dag 10: Göreme-Kahta

Afstanden tussen plaatsen worden hier niet in kilometers weergegeven, maar in aantal uren reistijd. Voor Göreme naar Kahta aan de voet van de Nemrut Daghi zijn dat 11 uren reistijd met 2 keer overstappen. Na wat rekenwerk bleek dat tours die in Göreme vertrekken en naar de Daghiberg rijden eigenlijk niet duurder zijn dan de gewone lijnbus op voorwaarde dat je slechts anderhalve dag van zo'n tour meedoet en wat probeert af te dingen. Dat hebben we gisteren al geregeld.
Dus we zijn ingeschreven voor de eerste dag van een driedaagse. In Urfa stappen we af en trekken dan verder onze plan om van daaruit naar Syrië te reizen.
Het busje zit grotendeels vol met Koreaanse jongeren en om half negen zijn we weg uit Göreme met 11 uren reizen voor de boeg.
Onderweg zijn regelmatig stops voorzien: eentje bij een oude karavanserai uit de 13de eeuw gelegen op de Zijderoute van China naar Genua : een hoge ommuurde burcht, zo lijkt het op het eerste zicht. Er is blijkbaar al lang niemand meer langsgekomen want de bewaarder moet met een voorhamer het hangslot van de ketting van het inkomhek slaan. De serai is nog intact met een grote binnenplaats, een hammam, moskee en stallingen waar de kamelen met hun kostbare vrachten uit het verre oosten konden rusten. Eigenlijk een versterkt hotel avant la lettre. Rondom is er een dorpje ontstaan met wat armoedige huisjes bewoond door Koerden.
De hitte wordt alsmaar ondraaglijker. Het is 40 graden tegen de middag en de airconditioning in ons busje doet het maar matig. Ergens halverwege aan een wegrestaurant is er afgesproken dat onze chauffeur afgelost zou worden door een andere die hier op ons zou wachten. De afgesproken 30 minuten worden er uiteindelijk anderhalf uur, en intussen blakeren we verder in de zon.
Nog een stop brengt ons in een ijsparlour waar er "the world most famous icecreem" wordt geserveerd. Het vanilleijsje is inderdaad voortreffelijk, maar eigenlijk smaakt nu alles wat koud is in een omgeving van 45 graden in de schaduw ...
Ondertussen is het donker geworden, de hete wind is wat afgekoeld, de airco is de bus loeit op zijn hardst, de chauffeur negeert zowat alle verkeersregels en snelheidsbeperkingen, er speelt een touristische filmpje over Anatolië en iedereen kijkt in het licht van de koplampen uit naar iedere verkeerswijzer waarop staat hoever het nog is tot Kahta.
Negen uur stipt en het busje rijdt de parking op van hotel Nemmrut: een moderne blokkendoos zonder enige charme: we zijn de enige gasten. De kamers zijn klaar en de tafel staat gedekt.
In de grote eetzaal wordt voor ons gezelschap het avondeten geserveerd: soep, rijst met lamsvlees in aubergines en fruit na.
Het is goed geweest voor vandaag: we hebben nog de mogelijkheid om tot 2 uur morgenvroeg te slapen, want dan moeten we op voor een twee uur durende rit naar de top van de Nemrut Daghi voor de zonsopgang boven de laatse rustplaats van koning Antiochus de eerste en één van de hoogtepunten va elk bezoek aan Turkije.

25 juli 2007: dag 9: Göreme

Iedere dag rond 6 uur wordt de stilte van de ochtend verstoord door het geluid van korte steekvlammen in de lucht: een tiental kleurrijke luchtballonnen glijden voorbij met toeristen die 100 euro veil hebben om Cappadocië vanuit vogelpersepectief te bewonderen. Wij houden het op de begane grond.
Nog één laatste uitstap staat op het programma: de meest bekende en tot de verbeelding sprekende 'Vallei Met De Grote Piemels' zoals wij ze hebben gedoopt. De Turkse naam 'Zemi Valley' zal ongetwijfeld iets heel anders betekenen.
Tientallen huizenhoge fallussen verheffen zich obsceen en kaarsrecht in de lucht. Tussen al deze ontucht verbergt een kleine aardpyramide een Byzanijns kerkje uit de achtste eeuw. De wachter laat ons binnen voor een klein prijsje. Muren en plafond zijn beschilderd met kleurrijke fresco's van Johannes de Doper, taferelen van de geboorte, de apostelen en de opstanding van Lazarus.
Een rare plaats om hier een kerkje te bouwen of was dat misschien juist de bedoeling van de eerste christenen om de goddelijke schepping van de natuur op zijn eigen uitschuiver te wijzen en dat de compenseren met godsvrucht?
Deze losbandige uitstap wordt in de namiddag gecompenseerd met een zedig boek onder de notenboom van het zwembad.
Morgenvroeg vertrekken we verder oostwaarts richting Nemrut Daghi.

24 juli 2007: dag 8: Göreme (Utchiçar)

Ik lees dat Groot-Brittanië voor een deel overstroomt en dat het rampenplan omwille van de zware regenval in onze Westhoek net niet wordt afgekondigd. Hier in Cappadocië klaagt men van de uitzonderlijke droogte en hitte. Rivieren, beken en irrigatiekanalen staan droog. Boeren zien hun oogst verdorren, wijngaarden renderen niet meer en iedereen probeert in de toeristenindustrie een job te vinden om gezinnen te onderhouden. Wat de één teveel heeft, heeft de ander weer te weinig, en zo is er overal wat.
Sander voelt zich deze ochtend niet zo lekker: een 'grieperig gevoel' houdt hem in bed.
De rest van het gezin gaat dan op uitstap: via een kloof in het ondertussen bekende sprookjeslandschap gaat het naar Uchisar: een dorp met een natuurlijke burcht die vanuit de verte het landschap domineert en dus overal te zien is. Het is naar gewoonte weer warm, maar in de voormiddag is de hitte draaglijk, en een voorraad van 5 liter water houdt ons op de been tot onze aankomst. We lopen weer door abrikozentuintjes en wijngaarden via smalle paadjes.
De burcht van Uchisar is indrukwekkend. De rots is volledig uitgehouwen in dozijnen kamers en een gangensysteem verbindt de ruimten binnenin. Op de top heb je een geweldig uitzicht op de verre omgeving van dit schitterende, en op dit uur verzengende landschap.
Kristien biedt ons via een zogenaamd 'klein omwegje' nog een wandelingetje aan om terug in Göreme te geraken.
Volgzaam zoals we zijn duiken we een andere vallei in. Het lijkt hier alsof een gigantisch vanilleijsje langs de hoge randen is gesmolten en na een tijd langs hellende paden komen we aan in de zogenaamde 'Love Valley": tientallen piramides zijn zo ver door erosie aangetast dat ze op gigantische fallussen lijken. Kristien en Jasmien lijken hier ineens veel vlugger te kunnen stappen ...
Het is ondertussen bloedheet geworden; Ruben is niet meer te pruimen en vindt ons een beetje 'ziek' om hier rond te dolen: wij zijn inderdaad de enige zielen die in in deze vezengende vallei rondlopen.
En als iedereen er stilaan genoeg van heeft komen we aan op de grote weg, maar een aantal kilometers voorbij Göreme. Net op tijd arriveert weeral een vriendelijke Turkse chauffeur die ons aanbiedt om met hem mee te rijden. Zien we er dan zo afgepeigerd uit?
Sander ligt in het zwembad, blijkbaar helemaal opgekikkerd, of wist hij dat er vandaag iets op het programma stond dat hem niet beviel? Wie zal het ooit zeggen.
Teveel cola, yoghurt, muesli en brood doen ons weer bijkomen en voor de rest van de dag schijft de dokter platte rust voor.

23 juli 2007: Dag 7: Göreme (Zelve)

Warme ochtenddouche: warm huishoudwater komt van zonnecellen die watertanks verwarmen en die bijna ieder huisgezin hier op het dak heeft staan. Kostprijs: ongeveer 200 euro voor een volledige installatie. Waarom zoiets thuis bijna tien keer meer moet kosten is mij een raadsel.
Alle bezienswaardigheden liggen in de buurt, maar je moet er toch telkens de tijd voor nemen om er te geraken. Ofwel te voet enkele kilometers langs een vervelende hete asfaltweg en hopen op een lift of wachten op de bus die om het uur een lus maakt in de omgeving.
In de voormiddag proberen we Pasarbagi en de vallei van Zelve te bezoeken: een vreemde schepping van de nauur: een landschap van aardpirmamides en sprookjesschoorstenen waarop afzonderlijke rotsen lijken te balanceren en ieder ogenblik dreigen naar beneden te vallen. Vroeger woonden hier monniken in de uitgehouwen nissen naar het schijnt. Jammer van de dozijnen kraampjes van souvernirverkopers die de magische sfeer grondig naar de bliksem helpen ...
Een beetje verder ligt Zelve: een labyrint van rotswoningen en kerkjes in zachte vulkanische rotssteen gehouwen. Het lijkt op een gigantische bijenkorf van holwoningen. Erosie en instortingen verdreven niet zo lang geleden de laatste bewoners. Langs steile paadjes kun je de verschillende holen bereiken en heb je prachtige doorkijken op de omliggende valleien.
We kunnen net op tijd een dolmus nemen die ons tot Avanos brengt, enkele kilometers verder. Een klein pottenbakkersstadje met enkele leuke oude straatjes en de klassieke Turkse drukte. Tijd voor brood en kebab en een ijsje na.
Met de grote bus terug naar Göreme, net voor de grote hitte van de late namiddag.
Nog even langs de plaatselijke supermarkt voor muesli en yoghurt voor deze avond.
We zijn nu wat aan het overleggen of we hier een dag langer gaan blijven of een overnachtig extra in de vallei van Ilhara willen bezoeken. Het schijnt daar ook zeer mooi te zijn. We zien wel ...

22 juli 2007: dag 6: Göreme (Chavuçin)

Ik heb deze nacht op het dak geslapen: lekker koel, bijna koud tegen de ochtend. De rest van de familie verkiest de slaapzaal.
Vroeg op vandaag om in de koelte van de ochtend een wandeltocht van enkele uren te maken in de schitterende omgeving van Göreme.
Na een stevig ontbijt van vers brood, omelet, muesli en koffie(Sander dubbele porties) vertrekken we langs de grote weg waar we een lift krijgen van een vriendelijke Turk in zijn Ford Cortina tot aan het beginpunt enkele kilometers verderop.
Het landschap is bijzonder indrukwekkend. Langs een klein pad gaat het naar beneden tussen de okergekleurde torens bedekt met meringue. We volgen de 'duivenvallei' zo genoemd omdat er hoog in de loodrechte rotswanden honderden duiventillen in de zachte steen zijn uitgehakt. Duiven voorzien al eeuwen de landbouwers van mest voor de tuintjes beneden.
Hier en daar worden de kersen geoogst door Koerdische vrouwen.
We passeren enkele in de rots uitgehouwen kerkjes, zo groot als een kapel. Binnenin ontdek je nog sporen van vijftienhonderd jaar oude muurfresco's uit de tijd van de eerste christenen die hier schuilden voor hun Romeinse bezetters.
Nog even langs de Rose Vallei zo genoemd om de kleur die de rotsen 's avonds kleuren bij zonsondergang.
Na een heet zandweggetje komen we aan in Chavucin: eindpunt en gelegenheid om een familybottle van 2,5 liter cola te kraken.
Kristien en Jasmien spelen hun vrouwelijke charmes uit voor een lift terwijl de mannen zich schuil houden in het struikgewas langs de kant van de weg.
De vriendelijke Turk die stopt is eraan voor de moeite als hij ziet dat er 5 personen met hem meerijden gedurende de laatste 4 kilometer terug naar Göreme.
De rest van de dag houden we vrij voor lui vertier aan het zwembad terwijl Kristien zich, als een welopgevoede Turkse uitslooft met de was van onze kleren van bijna een week. Ruben verdiept zich verder in Runescape.

21 juli 2007: dag 5: Göreme

Wij logeren in www.rockvalleycappadocia.com
De nachten zijn hier merkwaardig koel, maar overdag klimt het kwik, door de invloed van het landklimaat snel naar 35 graden: niet bepaald een temperatuur om kwiek de dag door te brengen, maar het leven van de reiziger is eenvoudig en hard: eerst enkele uurtjes aan het zwembad om de voormiddag te doden en na een Turkse pizza het serieuze werk: deze namiddag maken we een wandeling door één van de merkwaardigste landschappen die Turkije te bieden heeft. Rond Göreme bevinden zich bizarre rotsformaties die de natuur in miljoenen jaren heeft uitgebeiteld tot natuurlijke schoorstenen waarop enorme rotsen balanceren, heuvelrijen zijn getooid met slagroomtoefjes, piramides die al sedert honderden jaren door de mensen zijn uitgehouwen tot rotswoningen. In de zomer is het er lekker koel en in de strenge winers blijft het aangenaam warm. Dit laatste kunnen we nu echter niet verifiëren. In de valleien hebben de boeren kleine tuintjes met druiven, perziken, abrikozen en amandelbomen.
De namiddagzon blijft heet, en tussen de paadjes proberen we de weg te vinden die ons naar het zogenaamde openluchtmuseum leidt. De omgeving is prachtig en we moeten regelmatig rusten onder één of andere rots of doornige struik.
Onze voeten lijken te koken is onze ruige bergschoenen, maar ze blijken wel goed van pas te komen wanneer het pad eindigt in een steeds smaller wordende kloof. Na wat klimwerk bereiken we na enkele uurtjes terug de tuintjes en het eindpunt op de hoofdweg. Onze vier liter water zijn net op tijd verbruikt.
Jasmien is vandaag achttien geworden: een potteke huidverzachtende crème en een armbandje zijn voor het ogenblik dankbaar aanvaardbare cadeautjes.
Tot hiertoe leefde zij onder gezag, leiding en toezicht; hopelijk blijft dit zo het eerstvolgende jaar ...
's Avonds in de koelte nog even langs de pattisserie om de verjaardag in stijl te vieren met een mierzoet Turks gebakje en natuurlijk een appeltheetje.
Het reservebed in onze kamer is blijkbaar bezet door een medereiziger; hopelijk snurkt hij deze nacht niet.

20 juli 2007: dag 4: Istanbul - Göreme

In 1987 waren Kristien en ik in Usküdar, één van de buitensteden van Istanbul. De wijk stond vol met mooi geverfde houten huizen uit de negentiende eeuw, rustige straatjes met kleine kruidenierswinkeltjes en spelende kinderen in de steile straatjes. We nemen de boot over de Bosporus en komen aan in een drukke moderne stadswijk: brede straten, een hels verkeer en nieuwe grote winkels, MacDonalds en schreeuwende reclames. We zoeken tevergeefs naar ons nostalgisch verleden. De kinderen zijn duidelijk niet tevreden over deze uitstap en terecht. Het blijft bij een blitsbezoek en een obligatoir broodje kebab.
Terug naar de vertrouwde Galatabrug voor een frisse pint.
In de vooravond hebben we een vlucht van een uurtje naar Kayseri in Cappadoce centraal Turkije. Op deze wijze sparen we voor hetzelfde geld een busritje van 10 uren uit.
Onderweg naar de luchthaven zie je pas hoe gigantisch groot Istanbul is: gedurende een uur tot aan de luchthaven rijd je door nieuwe hoogbouw: de stad lijkt eindeloos. Het minste dat je van Istanbul kan zeggen is dat ze bruist van de activiteit.
Pegasus airlines doet wat het moet doen: veilig vliegen en aankomen (het is dan ook een vliegend paard). We hopen niet te moeten overnachten in Kayseri: een op het eerste zicht saaie en moderne grootstad. We hebben geluk: in de ototgar halen we net de laatste bus naar Göreme.
Om half tien komen we aan in het kleine stationnetje: wat een verademing in verglijking met Istanbul. In het maanlicht licht het feeërieke landschap met de karakteristieke schoorstenen vaag op.
Nog even verder met de rugzakken door het verlaten dorp op zoek naar ons pension.
Er is gelukkig nog plaats in de herberg voor een eenzaam groepje reizigers.
Rock Valley Pension is een droom en wordt onze basis voor de eerstkomende vijf dagen.
Een verkwikkende koude douche en slapen in ons privéslaapzaaltje.

19 julı 2007: dag 3: Istanbul

Het wordt ıedere nacht wat warmer ın Istanbul.
De gebouwen zıjn hıer zo dıcht bıj elkaar gebouwd dat ıeder raam wel een rechtstreekse ınkıjk heeft op dat van een buurman zodat we nu met een gluurder opgescheept zıtten. Alle gordıjnen moeten 's avonds dıcht.
Ruben voelt zıch deze ochtend nıet zo goed: maagpıjn en Sander doet mee. Mısschıen zıjn de kersen van gısterenavond de oorzaak.
Iedereen, behalve Ruben, dıe ın de kamer blıjft, ıs dan toch op post voor een uıtstapje naar de grote bazar: een gıgantısch ommuurd complex van een 3000-tal wınkeltjes ın een doolhof van straatjes. Het ıs er ondanks de hıtte buıten lekker koel. Daar zorgen de gewelven en de kleıne raampjes voor. Het ıs er net zoals ın alle bazars ın de Arabısche wereld erg druk. Na een tıjdje ıs het welletjes en we ontsnappen de tapıjthandelaren, juwelıers en de lampenverkopers.
Vıa de Suleymanmoskee waar de ıngewanden van Sander opspelen bereıken we terug de waterkant. Onder de Galatabrug eten we een broodje vıs.
Nog even lqngs de specerıjenbazar: neen dank u, geen saffraan nodıg, en neen mercı ook geen Turkse vıagra ...
We tarten opnıeuw het lot en kopen weer 2 kılo verse kersen, kwestıe van te weten of zıj de oorzaak zıjn van de darmperıkelen.
In het hotel heeft Ruben ons blıjkbaar nıet gemıst. Hıj heeft zıch volgestopt met koeken dıe we nog van thuıs meehebben.
Het ıs drukkend warm en ıedereen vlıjt zıch ongegeneerd neer op de bedden en probeert wat te lezen of te slapen. Onze gluurder ıs naar goede gewoonte weer op post, spottend naar het schaars geklede gezelschap. Het kan ons nıet meer schelen.

18 julı 2007. dag 2: Istanbul

Rustıge nacht: warm ın onze kleıne kamer.
Voormıddag: het Topkapıpaleıs: de grootheıdswaanzın van de Ottomaanse sultans op zıjn best: tıentallen pavıljoenen waar ıntrıges en de strıjd om de macht en vergıftıgıngen aan de orde van de dag bleken. De decadente levensstıjl van de sultans komt vooral tot uıtıng ın de zogenaamde schatkamer waar kıtcherıge gouden en met dıamanten en andere edelstenen getooıde juwelen en andere prullarıa geschonken door de onderdanen en de machtıgen uıt dıe tıjd ten toon gespreıd staan.
De harem: gouden kooıen voor de sultans' duızend vrouwen (geen wonder dat sultqns steeds erg vermoeıd afgebeeld staan op de schılderıjen)
Keukens zo lang als een straat met honderden bedıenden en koks. In de rekken porseleınen schalen dıe verkleurden als het voedsel voor de gasten vergıftıgd bleken.
In de namıddag nemem we aan de Galatabrug de ferry naar Eyüp. Het bruısende Istanbul met zıjn dozıjnen moskeeen en mınaretten bıeden een fantastısch zıcht aan de beıde zıjden van het water.
De kınderen vınden het nu stılaan welletjes geweest voor vandaag, en dreıgen de rest van de dag te boycotten. Dus verlaten we de drukte aan de Bosporus en ın de walmen van gebakken sardınes wandelen we terug omhoog terug huıswaarts, onderweg enkele kılo's verse kersen meenemend.

17 julı 2007 Dag 1: Istanbul

Eerste traject Genk-Hasselt-Luık-Keulen-Istanbul ıs gısteren mede dank zıj de nmbs en Turkısh aırlınes met succes verlopen.
In grote lıjn reızen we vanaf nu ın oostelıjke rıchtıng de zon en de zomer ın de volgende contınenten tegemoet.
Al vroeg op ın onze slaapzaal van 7 bedden, warm, nıet goed geslapen en muggen op de kamer.
Vandaag dınsdag: cultuurdag. Na ontbıjt naar de Aya Sophıa en de Blauwe moskee: ındrukwekkend en massa's andere bezoekers uıt alle delen van de wereld.
Vıa bazaar(geen tapıjt gekocht)op zoek naar eten.
Kebab op een leuk terrasje met zıcht op de koepel van de moskee en de Bosporus.