28.02.2008: dag 227: Komodo - Labuhanbajo

De nacht is frisjes en iedereen heeft behoorlijk goed geslapen als om half zeven de stampende motor van de boot ons wakker maakt. De kapitein vaart al naar de oever van Komodo. Koffie staat al klaar samen met een oudbakken broodje en een gekookt ei. We hadden meer verwacht, maar we kunnen er mee leven ...
We hebben nog recht op een tweede begeleide wandeling in het Park. In de rangerspost worden we al opgewacht door een gids die ons meeneemt in de jungle. In de hoge bomen kwetteren witgekuifde kaketoe’s, een hert knabbelt aan jong groen ons in het dichte struikgewas, een staalblauwe drongo, familie van de paradijsvogels is niet schuw, enkele grijze apen loeren nieuwsgierig naar ons als we in stilte komodo’s zoeken. Enkele wilde zwijnen trekken onze aandacht; het lijkt alsof ze twee volwassen komodo’s uitdagen door er rondom te lopen. Als we eraan komen verdwijnen ze in het kreupelhout. De twee volwassen draken negeren ons en steken het pad over. Hun ogen lijken pienter en je hebt het gevoel dat de beesten je aankijken, in tegenstelling tot de nietszeggende starre blikken bij andere reptielen. De meeste sagopalmen zijn dor of dood; de bomen bloeien slechts een keer in vijfentwintig jaar en sterven dan af. Een nieuwe generatie boompjes schiet nadien weer op uit de zaden op de grond. Een groene boomslang ligt perfect gecamoufleerd opgerold boven onze hoofden op een vork van een tak in een boom. "Of we misschien toch maar best onder de boom willen vandaan komen, want deze beestjes hebben de onhebbelijke gewoonte om zich uit de boom op een prooi te laten vallen".
Dit is geen eiland om te kamperen en een tentje op te zetten. Gevaar ligt overal op de loer in Komodo.
Op de heuveltop ontvouwt zich een panorama op de kust en het ondoordringbare bergland waar nog een duizendtal komodo’s zouden ronddwalen. In de verte ligt onze schuit aangemeerd tegen de pier. We lopen nog eens langs het strand in de hoop hier een zonnebadende draak te verrassen; helaas, het blijft bij die ene ontmoeting.
We varen voort. ‘Red Beach’ heeft de beste snorkelplaats en inderdaad: het krioelt er van maritiem leven; vissen in alle mogelijke kleuren en vormen houden zich schuil in het ondiepe water tussen zachte en harde koralen. De zon is van de partij en de zeebodem schittert in het felle licht. Ik blijf aan boord en de anderen genieten van het onderwaterspektakel niet te ver van de boot want de stromingen zijn behoorlijk sterk.
Na een nieuwe visschotel zetten we verder koers richting Labuanbajo. Een tussenstop op het strand van een eilandje is de laatste attractie. Een paradijs met de klassieke suikerstranden, witte doopvontschelpen liggen aangespoeld op het zand. Ook hier is het een snorkelparadijs met duizenden in compacte scholen wegvluchtende visjes die als donderwolken door het azuurblauwe water schieten: adembenemend!
De haven wenkt en voor zonsondergang vaart onze kapitein de kleine vissershaven van Labuhabajo binnen en we zetten behouden terug voet op het vasteland van Flores. De rekening nog even vereffenen en we keren terug naar ons vertrouwde bed in het 'sfeervolle' houten Mutiara Hotel. Vooreerst dient echter de ongewenste fauna uit de kamers verdreven te worden: enkele bruine kakkerlakken en de spin ter grootte van een kinderhand dienen de woonst te verlaten ... Ja, t'is romantisch zo te logeren aan de waterkant ...