23.03.2008: dag 251: Ranau: Poring

De hotelbaas geeft ons weer hoop om alsnog de beroemde Rafflesia te zien; een bloeiend exemplaar is gesignaleerd in de buurt van de warmwaterbronnen in Poring. Dat komt goed uit want we willen vandaag toch naar de bronnen gaan om te zwemmen. Met een minibusje rijden we de twintig kilometer tot vlak bij de vindplaats. Helaas, de bloeitijd is net voorbij en de bloem is gisteren ineengeklapt tot een hoop bruine blubber. Wat een pech is dat toch met die Rafflesia’s! Een taxichauffeur biedt onverwacht hulp: op de terugweg naar Ranau is er gisteren een nieuwe bloem opengegaan en of we willen gaan kijken? Een spandoek langs de weg kondigt de blijde geboorte van een nieuwe bloem aan. ‘La nouvelle Rafflesia est arrivée!’ De eigenares van de grond bezit goud en heeft nu vijf dagen tijd om zoveel mogelijk aan haar attractie te verdienen. Het meisje rekent ons een woekerprijs maar aanvaardt toch ons enige en laatste bod. Een jongetje gaat ons een kwartiertje voor door een stuk woud naar de vindplaats.
Eindelijk! Daar staat ze, of beter, daar ligt ze op de grond als een paasei met een grote strik alsof ze uit een boom is gevallen. De grootste en meest unieke bloem ter wereld: een parasiet zonder steel tussen vochtige dode bladeren in de schaduw van struikgewas en bomen. Niet één maar ineens twee exemplaren. We zijn content, we zoeken de bloem al vijfentwintig jaar en deze keer is het bingo! Een zwamachtige bloemkroon van zeventig centimeter met vijf vlezige witgestipte oranje kroonbladen. De kelk is een lege kom met stampers en meeldraden die een rotte vleesgeur verspreiden. Blauwe vleesvliegen kruipen in de holte van de kelk en bevruchten de bloem. Erlangs - zo groot als een basketbal - staat een tweede bloemknop die net uit een bruine kokon is gebroken. De unieke bloem wordt bewaakt en een afrastering van bamboestaken verhindert nieuwsgierige kijklustigen om de bloem te roven of te beschadigen. De beklemmende scène in de film ‘Alien’ - waarin de astronauten de eieren van het ruimtecreatuur ontdekken - vond haar inspiratie in een opengebarsten Raflesia.
We betalen ons inkomticketje voor het nationaal park en bezoeken de ‘canopywalk’ of een constructie van smalle hangbruggetjes tot veertig meter hoog in de kruinen van woudreuzen met als enige bescherming aan beide zijden een heuphoog netje en een touw als houwvast. Jasmien, Ruben en Kristien ondervinden geen hoogtevrees maar ik kan enkel voetje-voor-voetje, met knikkende knieën en een protesterende maag de wiebelende afstand naar de houten platformpjes van de ene naar de boomkruin overbruggen. De grond beneden beweegt! Dit is verdorie akelig hoog, vooral heel diep en ik ben tenslotte geen aap! Ik veeg het zweet uit de nek als ik terug solide grond onder de voeten voel.
De vlindertuin heeft dan weer geen succes bij de kinderen maar ik vind het hier prima.
De ‘Poring Hot Springs’: luidruchtige Chinese families weken in de stenen kuipen die worden gevuld met warm water uit de bronnen.
We gaan de intimiteit hier niet verstoren ...
In het zwembad is er nog ruimte genoeg; het water is koud en verfrissend na de transpiratie van de afgelopen uren.
Eenmaal terug thuis betrekt de lucht, donkere wolken kondigen onweer aan. Donderslagen knallen in de vallei rond Ranau. De regen valt met bakken uit de hemel. Goed weer voor de Rafflesia’s.