Iedereen is – ondanks lang uitslapen – moe van de afgelopen paar dagen.
We houden ter plaatse rust; de Spaanse kathedraal en de koloniale Plaza De Armas kunnen ons – met permissie – gestolen worden; wij wensen aan geen enkele uitstap deel te nemen en blijven bijgevolg thuis met als enige activiteit een restaurantbezoek.
Er valt weinig opwindends te beleven in deze luchthaven: ze is enorm maar de tientallen luchtvaartmaatschappijen en hun passagiers krijgen een eigen afgesloten toegang en incheckgedeelte toegewezen zodat het terrein om zich te verplaatsen beperkt is tot een gang met wat fastfoodrestaurants en een paar saaie taxvrije winkels. Wat een verschil met de glazen futuristische Aziatische tempels
Precies op tijd wordt de Tacavlucht naar San Salvador aangekondigd, onze tussenstop naar Lima in Peru. Een nieuwe airbus, vriendelijke service, een warme maaltijd en drank naar keuze; een opmerkelijk goede service voor een kleine maatschappij uit El Salvador die zich staande houdt tussen het geweld van de grote Amerikaanse concurrenten. De vijf uur durende vlucht verloopt probleemloos en ’s morgens duikt het vliegtuig door een dikke gijze wolkenlaag en landt op de kleine maar moderne luchthaven in een regenachtig San Salvador. De tussenstop is beperkt tot een uurtje en al gauw schepen we terug in; netjes geregeld en weer op tijd. Een ander toestel verzorgt de vier uur durende verbinding met Lima. We zijn intussen behoorlijk moe geworden na een korte nacht in Vegas en een slapeloze nacht in LA en het vliegtuig. Ook op deze vlucht genieten we van een perfecte verzorging en een warme maaltijd.
Lima wordt zichtbaar; een grijze en grauwe stad in een nog grauwere woestijnomgeving. Er hangt mist als het vliegtuig de landingsprocedure inzet. Pas als we bijna de grond raken wordt de landingsbaan zichtbaar. We zijn er eindelijk na een lange reis.
We hebben gezorgd voor een taxi die ons opwacht aan de vertrekhal van de luchthaven. De rit door het dolle verkeer naar het centrum duurt niet te lang. We reserveerden in ‘Red Psycho Llama’: een splinternieuw hostel in Miraflores, de betere buurt van Lima. Een paar jonge Peruanen baten in een mooi Spaans uitziend huis sedert een maand een hotelletje uit. Reizigers op de website van ‘Hostelworld’ publiceerden lovende kritieken en dus geven ook wij hen een kans. Onze kamer ruikt nog pasgeverfd en het hele hostel straalt een sfeer van gezellige huiselijkheid uit.
We zoeken in de omgeving nog even naar wat avondeten, de opvallende ‘Macs’ en de ‘Kings’ laten we met plezier links liggen; er is deze keer betere en minder dure concurrentie.
De kinderen kijken beneden nog wat tv maar ik lig vroeg onder de lakens en hoop op een lange nacht.
Ook de mededeling op het prikbord in de keuken van het hostel levert geen interesse op; we ondernemen een laatste poging om onze kampeeruitrusting te verkopen: een pandjeshuis; er zijn er een paar in de buurt van de casino’s waar wanhopige gokkers hun laatste waardevolle bezittingen in pand kunnen geven vooraleer ze grenzeloze rijkdom gaan vergaren aan de automaten.
Slaapzakken en tenten zijn niet in trek; gsm’s, juwelen, computerspullen of horloges daarentegen wel, maar hiervan hebben we geen overschot. De man verwijst ons naar het Leger Des Heils waar men wel om ons materiaal verlegen zit. We vinden het gebouw niet en belanden aan een benzinepomp waar de kassier ons een paar containers toont waar armen en daklozen regelmatig bruikbare spullen komen vissen. Een tent verpatsen we aan een schooier op de bromfiets voor twee dollar en de rest van de zakken met inhoud deponeren we langs de groene bakken. Degene die hier straks langskomt wint zonder te betalen ... De fleece-slaapzakken houden we nog even; het wordt nog koud in Peru. Hoog tijd om verder te rijden; het is nog een lange weg naar Los Angeles waar we in de luchthaven de auto vóór acht uur vanavond moeten inleveren.
Een eenzame rit door de hete Mojavewoestijn volgt; de torengebouwen van LA worden zichtbaar als we tenslotte de Santa Monicabergen oversteken en afdalen naar de grootstad. De achtbaanse autoweg is druk en verkeer schuift traag LA binnen. Op een heuvel staan de wereldbekende witte letters ‘Hollywood’. We volgen de ‘Hollywoodboulevard’ met op de heuvels witte villa’s, de beveiligde buurten van de superrijken.
We hebben geen tijd meer om dit deel van de stad te bekijken; de auto moet afgeleverd worden en de luchthaven is nog ver. Onze immer betrouwbaar gebleken Ford wordt door Avis even gecontroleerd en in ontvangst genomen. De enorme parking van het verhuurbedrijf rijdt vol met klanten die hun voertuig komen inleveren. Iedere minuut scheert een passagiersvliegtuig brullend over onze hoofden; de landingsbaan ligt vlakbij. Met de Avisbus worden we naar de vertrekhal gereden waar de luchtvaartmaatschappij ‘Taca’ haar incheckbalies heeft. Hier staan we dan met de rugzakken een beetje verloren te wezen zonder eigen auto. Ons Amerikaans avontuur komt hier abrupt tot een einde.
Er rest ons nog een viertal uren door te brengen in de luchthaven. De eerste vlucht van de twee vluchten naar San Salvador in El Salvador vertrekt pas vannacht op twee uur. Burger King heeft draadloos internet en deze faciliteit helpt ons een stuk de nacht door te brengen.
Onze affichecampagne voor de uitverkoop van het kampeermateriaal heeft weinig succes; een bejaard Amerikaans koppel heeft ook gebibberd tijdens de afgelopen koude nachten en helpt ons van vier slaapzakken, het gasfornuis geraken we kwijt in de wasserette.
We laden de rest van de spullen in en vatten de terugweg aan naar Los Angeles met een tussenstop in Las Vegas. Vooral de jongens drongen aan op een tweede bezoek aan de glitter van Las Vegas. Het gokparadijs ligt op onze terugweg naar LA, een omweg van een paar honderd kilometer. Op deze fantastische Amerikaanse wegen is dat maar een ommetje.
We logeren opnieuw in het USAHostal downtown Vegas.
De ganse avond en een stuk van de nacht lopen we opnieuw de beroemde Strip af, Jamien bedankt voor de wandeling en blijft thuis. In het casino ‘Circus circus’ genieten we van het ‘All You Can Eat-Buffet’. Met deze eetfestijnen lokken de casino’s klanten; de prijzen worden laag gehouden zodat iedereen nog voldoende geld overhoudt om aan gokactiviteiten te besteden en een goedgevoede klant gokt meer naar het schijnt.
De zaal zit vol, het buffet is grandioos Amerikaans, een overvloed aan koude en warme gerechten, desserts en dranken. Graaien en schransen is het devies van iedereen aan de tafels. Onze linkerburen zitten al een tijdje voor een berg eten; de man maalt zuchtend en mechanisch een gebraden kip en prikt afwisselend in een roomsoes en nu en dan wat meloen. Zijn echtgenote haalt regelmatig koffie bij en vult haar thermosfles. De Chinese overburen krijgen de ronde tafel niet meer gevuld met overvloedig gevulde borden; de serveerster komt regelmatig langs om plaats te maken en het grootste deel van het eten weg te ruimen.
Onze tafel is eveneens goed gevuld, maar wij komen van ver en hebben dan ook veel honger en het is maar een kleine tafel en de borden zijn erg groot én we zijn met zijn vieren ... De appels glijden netjes in ons rugzakje ...
Sander speelt en verliest zijn dollar.
De pendelbus brengt ons terug naar downtown waar late nachtgangers wat onstabiel op de benen en met goedkoop bier in de hand het ene casino verlaten en hun geluk gaan proberen bij de buren.
Langs de eenzame voetpaden stappen we naar ons adres in Fremontstreet. Het is weeral laat als de nachtwaker van dienst de deur van het hostel opent en we binnenstappen voor een korte nacht. Morgen is het echter een lange dag naar Los Angeles.
Het South Kaibabtrail is een laatste pad dat in aanmerking komt voor verkenning. In twee uren gaat het steil naar beneden langs rode ravijnen van honderden meters diep. We zijn voorzien van voldoende water want de ganse weg is er niets te vinden. ‘Ooh Aah Point’, ‘Cedar Ridge’, ‘Skeletton Point’, Tip Off-Point’ zijn uitzichtspunten en spreken voldoende tot de verbeelding om er te geraken. Een ranger waait op de top van een helling met een witte wimpel, een helicopter cirkelt enkele rondjes en landt vervolgens op een klein plateau, nauwelijks groter dan de parkeerplaats voor een auto. Enkele trekkers zijn na drie dagen in de canyon nog niet terug opgedaagd en de familie laat nu een reddingsoperatie uitvoeren. Een schier onmogelijke opdracht in deze enorme omgeving waar twee dagen zonder water een zekere dood betekent. Dit is een zoekactie naar een naald in tien hooibergen.
Tip Off-Point is onze laatste stop. Een uurtje verder stroomt de Colorado in een zwarte ravijn; de Vishnu-laag of het moedergesteente van de aarde. De canyon is adembenemend vijandig: hier kijk je met hetzelfde ontzag naar peilloze diepten als in de Himalaja naar boven naar ontzagwekkende bergketens.
De boterhammen zijn op, de watervoorraad is met de helft geslonken en we moeten nog terug naar boven en dat gaat vanzelfsprekend in een trager tempo in de vroege namiddag als de zon hoog staat en verschroeiend weerkaatst op het zandpaadje en de wanden van de canyon. Dat is het verraderlijke aspect van een trektocht in de canyon; je loopt ’s morgens - in de koelte en op een drafje zonder teveel moeite - naar beneden maar het grote werk komt pas als je later - in de hitte de lange weg terug naar boven moet. De watervoorraad wordt eerlijk verdeeld en we vatten de terugweg aan. Stapje voor stapje, Jasmien en de jongens lopen voorop en zijn al vlug uit het zicht verdwenen. ‘Skeletton-Point’: we willen deze plek haar naam geen eer aandoen, ‘Ooh Aah Point’: hier hebben we onvoldoende adem voor; de rim komt in zicht en de laatste druppels water verdwijnen in een dorstig lichaam; dit zijn momenten waarop je een slok lauw water leert waarderen.
Na ruim zes uren stappen kruipen we over de rand van de canyon waar drie jongelui al een hele tijd op ons wachten en ons een fles met heerlijk koud water aanreiken.
Een heldere nacht en sterren aan de hemel betekent het vriespunt aan de rand van de Grand Canyon. Het wordt al licht om half vijf. ’s Ochtends lopen een paar herten en een eland in de stille omgeving van de tenten knabbelend aan jonge twijgen en de eerste lenteblaadjes. Sander heeft het vuur aangemaakt, de waterketel fluit; koffie is klaar. Raven krijsen in de dennenbomen geduldig wachtend op etensresten. Kleinere vogeltjes hebben minder schroom en vliegen op de tafel voor hun ontbijt. Een vos loopt schichtig kijkend weg tussen het kreupelhout. Als andere kampeerders zijn vertrokken zoeken de jongens in de verlaten houtvuren naar ongebruikt of verkoold hout; zo hebben we al een mooie voorraad bijeengesprokkeld die ons in de komende dagen ’s morgens en ’s avonds warm houdt.
Kristien hangt affiches uit van onze uitverkoop; in de wasserette heeft men wel belangstelling om wat dingen over te nemen als we onze spullen niet kwijt raken. Zij lenen onbemiddelde kampeerders wat bijkomend materiaal; wij lenen de enige resterende slaapzak en deken voor de volgende twee nachten ...
Een ranger op controle maant ons aan om het wasgoed van de lijn te nemen: nieuwsgierige herten zouden kunnen stikken bij het proeven van de sokken of onderbroeken én het is verboden om dood hout te sprokkelen. Het bijeengespaarde hoopje dorre dennentakjes moeten we terug in het bos verspreiden. Houtvuurtjes mogen maar enkel met gekocht hout uit de supermarkt: zeven dollar voor enkele blokjes brandhout van omgekapte LEVENDE dennen uit de Rocky Mountains!
Ruben wordt vandaag zestien en dat wordt deze voormiddag gevierd met surfen op het net in de bibliotheek van het ontvangstcentrum en namiddag wordt hem een tweede afdaling in de canyon aangeboden. Het eerste cadeau heeft meer succes dan het laatste ...
‘Grand View’ was in het begin van de vorige eeuw de naam van een hotel voor gefortuneerde canyonbezoekers; het hotel is verdwenen maar de naam van het steile pad, een paar honderd meter naar beneden is gebleven. De panorama’s zijn in de late namiddag magnifiek en de kleuren van de canyon wisselen door het spel van overtrekkende wolken en zonlicht.
Het is een lange rit terug via Phoenix naar het noorden van Arizona voor een tweede verblijf aan de Grand Canyon. Het is zondag en de verwachte file rond Phoenix blijft uit; we vorderen snel over de freeways met een paar stops voor een snelle hap in een benzinestation. Het koelt weer af als we de lange helling naar Flagstaff oprijden; woestijnbegroeiing en palmen verdwijnen en maken plaats voor dennenbossen.
We maken een ommetje naar een fenomeen: ‘Meteor Crater’ ligt in een eenzaam stuk woestijn. Een inslag van een meteoor, zowat vijftigduizend jaar geleden sloeg een gigantisch gat van bijna twee kilometer doorsnee en een paar honderd meter diep in het plateau van Arizona. Het is nog niet zo lang geleden dat wetenschappers tot de ontdekking kwamen dat de krater geen vulkaan was maar het gevolg van een meteoorinslag.
Astronauten oefenden tijdens de jaren van de Apollovluchten met maanwagentjes in deze krater; een ideaal oefenterrein met dezelfde eigenschappen als kraters op de maan.
Kwatongen beweren dat de maanlanding een groots opgezet bedrog was om de Russen te imponeren en dat de ‘landing’ in het grootste geheim in deze krater gefilmd werd. Het museum toont een paar stukken van de meteoriet die teruggevonden zijn; de grootste is een ruw brok ijzer ter grootte van een tv-toestel. De meteoor vergastte bij de inslag grotendeels tot stofdeeltjes. Een interactief speeltje laat je zelf voor god spelen en een meteroriet samenstellen, de snelheid bepalen waarmee het stuk metaal naar de aarde suist, de dichtheid en in invalshoek. Het resultaat op het scherm is verbazend: een stuk ijzer van vijfhonderd kilometer en een invalshoek van negentig graden verpulvert de volledige aarde!
Een weggetje loopt naar de rand van de krater waar we al snel ontdekken dat er een beperkte limiet staat op de tijd dat je naar een groot gat in de grond kunt staren maar dat je maar beter een stap opzij kunt zetten als de hemel op je hoofd dreigt te vallen.
Het is nog even koud als we aan de rand van de Grand Canyon terugkeren, ondanks de betere weersvoorspellingen. We krijgen een kampeerplaats toegewezen en in het donker worden de zeilen voor een laatste maal opgezet. We zetten morgen de tenten, onze hele keukengerief en beddengoed te koop. De berg vuile was gaat in twee beurten in de muntjesautomaten en zelf kunnen we ook nog eens onder de douche. Het voelt vrieskoud aan als we de tenten dichtritsen.
De weersverwachting is zonnig en warm; we verbannen ons opnieuw naar het platteland en zoeken de camping van het Saguaro National Park terug op waar we een plaatsje reserveren tussen de cactussen, de tien dollars standgeld in de eveloppe steken en in de bus deponeren.
Het is ‘Memorialweekend’: de gesneuvelde soldaten uit vroegere en huidige oorlogen worden herdacht. De ‘Heroes’ in de oorlogen in Afghanistan en Irak staan dit weekend in de collectieve Amerikaanse belangstelling. Affiches langs de weg prijzen de vredesoperaties ver van huis in het Midden-Oosten, op kruispunten worden Amerikaanse vlaggetjes verkocht en aan vele huizen wapperen patriottische vlaggen. Families zoeken elkaar op en de autowegen zijn drukker dan ooit.. Auto’s rijden met stickers op de deuren ‘Support Our Troops’. Nieuws op CNN en - nog meer uitgesproken op de populistische ‘Fox-tv’ - huldigen ongenuanceerd het Amerikaanse optreden in Irak. Oorlog wordt nogal symplistisch voorgesteld met getuigenissen en analyses van conservatieve commentatoren en journalisten met als algemene boodschap: ‘we are the good guys, they are the bad guys en president Bush is doing a great job’. Ondanks de overvloed aan informatie krijg je toch de indruk dat Amerikanen op een heel groot eiland wonen en weinig (willen) weten van de rest van de wereld en nog minder van de mening die elders heerst. TV is een tsunami van reclameboodschappen en Amerikaanse Hollywoodfilms en feuilletons, nieuwszenders spuien goedkope sensatie en de berichtgeving wordt gezien door de Amerikaanse bril, radio speelt uitsluitend Amerikaanse muziek, de meest gelezen kranten in deze streken zijn eveneens populistisch en behoudend. Het tv-nieuws besteedt deze ochtend weeral ruime aandacht aan de steeds stijgende brandstofprijzen en autobestuurders getuigen dat zij hun benzineverslindende vrijetijdswagens en zware SUV’s moeten thuislaten. Ook de prijzen van levensmiddelen stijgen fel en dat is voor de – op veelal op krediet levende Amerikanen – een serieuze streep door de rekening. Agressieve reclame biedt in schuldenaren nieuwe leningen aan of stelt centralisatie van schulden voor zodat men opnieuw kredieten kan opnenen.
“Hoe moet je een stekel van een cactus in je huid verwijderen?” staat op een bordje in het cactussenpark. Haha, goeie vraag is dat! Zomaar uittrekken met je vingers? Neen! De stekel breekt dan af! Verwijderen met je kredietkaart dummie! De auto en de kredietkaart: heilige koeien, de moderne goden van de Amerikanen.
‘Tucson’ is voor connaisseurs synoniem voor ouderwetse ‘westerns’; aan de rand van het nationale park bevindt zich het ideale landschap voor far west films. ‘Old Tucson’ is een natuurgetrouwe weergave van een stoffig pioniersstadje uit de negentiende eeuw. De meeste klassieke westerns werden hier tussen 1940 en het einde van de zeventiger jaren gedraaid. Vandaag dient Old Tucson nog steeds als locatie voor films en reclame, maar de hoogdagen zijn voorbij; het is nu uitgegroeid tot een themapark met activiteiten voor het hele gezin. We lopen in de voetsporen van helden als John Wayne en Paul Newman. Pa Cartwright, Hoss en Little Joe van ‘Bonanza’ woonden hier in de Pondarosa, de cowboys van ‘Rawhide’ vochten robbertjes in de saloon, sheriff Matt Dillon in ‘Gunsmoke’ handhaafde de orde en borg revolverhelden in zijn eigenste jail. Het huisje van ‘The little house on the prairie’ en de ranch van ‘High Chapperal’ staan nog steeds in het stof en de cactussen van de Sonorawoestijn. Foto’s en kledij van patriarch Leif Ericson, de goedlachse Manolito en Linda Crystal staan tentoongesteld. Voor de jongens zijn dit onbekende figuren; zij groeiden op met ‘Star Wars’ en ‘The Simpsons’ (ook leuk).
Het museum toont filmattributen uit die tijd; opvallend zijn de grote ronde hoed van Hoss en het geweer van Clint Eastwood. Heerlijke nostalgie uit vervlogen tv-tijden voor ons, jonge vijftigers. De strijd tussen de ‘good guys’ en de ‘bad guys’.
Er is intussen niet veel veranderd in het Amerika van vandaag.
Alleen het eentonige geluid van het doorgaand verkeer op de snelweg verstoort de stilte van de nacht in het knusse ‘Motel6’. De ochtend is opnieuw kil en grijs. De truckchauffeur is al vroeg vertrokken. De gratis koffie in het piepschuimen bekertje getapt uit de thermoskan is lauw, waarschijnlijk een overschotje van gisteren. We hebben opnieuw rendez-vous in het benzinestation voor een fastfoodontbijt van kartonnen spek, een klef broodje in de vorm van een croissant en een gele opgeklopte substantie die roerei genoemd wordt. De beker koffie is heet en smaakt goed. Het weerkanaal staat nog steeds op met dezelfde beelden van gisterenavond met als nieuwigheid dat nu weer bosbranden California teisteren.
We zetten verder koers naar het zuiden. De lucht klaart wat op en de zon komt tevoorschijn, hetgeen het landschap en het humeur ten goede komt.
In Arizona zijn er nog een paar gebieden waar Saguaro reuzencactussen voorkomen. Hiervoor moeten we een uur verder naar het ‘Saguaro National Park’ in de buurt van Tucson. Er schijnt een camping aanwezig te zijn en we gaan eerst even langs op prospectie. De camping is inderdaad mooi maar eenzaam gelegen in een prachtig landschap tussen de cactussen. Slecht een paar plaatsen zijn bezet met tenten. Het weer is opnieuw spelbreker; het waait hard, het is kil en het begint opnieuw te druppelen en er is nergens een winkel in de buurt Dit heeft geen zin; we rijden naar Tucson voor een fatsoenlijk onderkomen en bekijken het cactussenpark deze namiddag. ‘Western Inn’ aan de rand van Tucson is van eenzelfde anonieme klasse als ‘Motel6’ en we checken hier in voor twee nachten; zitten we tenminste droog en warm.
We doen de rit naar cactusgebied nog een keertje over, brengen een beleefdheidsbezoek aan het ‘bezoekerscentrum’ voor een wandelkaart en rijden de ‘scenic route’ door de mooiste stukken van dit prikkelbare nationaal park. Amerikanen regelen alles netjes: en iedere bezoeker vindt er iets naar zijn gading: de automobilist krijgt een mooie route voorgeschoteld en de wandelaar kan op een paar aangeduide plaatsen uitstappen om korte tochtjes van een paar honderd meter tussen doornig struigewas en de cactussen te maken. Mindervaliden kunnen terecht op rechte betonpaadjes zonder hindernissen. Wegwijzers, naamplaatjes, uitlegborden zorgen voor de nodige achtergrond. De metershoge saguaro-cactussen donineren het heuvelland dat vandaag nat en kil is. Als de wind keert is dit gebied binnen een paar weken één van de heetste plaatsen van Amerika. De cactussen - met hun karakteristieke armen - worden tot acht meter hoog en geven het land weer de typische westernsfeer. Horen we daar in de verte de mondharmonica van Charles Bronson ...?
Het is opvallend hoeveel leven er in dit dorre land is; we tellen minstens acht soorten cactussen in diverse vormen en grootte, de één al stekeliger dan de andere en talloze andere struiken waaronder eentje zonder bladeren die tot takken zijn geëvolueerd. De bloei van de saguaro’s is nu op zijn hoogtepunt; de witgele bloemen leven slechts één dag maar bloeien niet allemaal tegelijk.
Op een paar zwarte rotsen staat duizendjarige geometrische figuren gemaakt door de eerste bewoners van deze woestijn. De cactussen huizen spechten en uilen in gaten van hun dikke stronken, roofvogels speuren hoog in de lucht naar kwartels en eekhoorns.
We verkennen een paar wandelpaden; Clint Eastwood op zijn bruinwitte schimmel komen we niet tegen.
De supermarkt in Tucson is nog open; de verse kant-en-klare Mexicaanse maaltijd van kip, rijst, tortilla en bruine bonen smaakt veel beter dan het Amerikaanse piepschuimvoedsel. De Californische wijn is dan weer uitstekend.
De gevreesde grote koude blijft uit; we waren nochtans voorbereid. Het heeft net niet gevroren maar 's ochtends vallen de eerste sneeuwvlokjes. We pakken onze spullen in en verlaten de canyon op weg naar zonniger oorden verder zuidwaarts in Arizona. De lucht wordt steeds donkerder en stilaan valt er natte sneeuw en hagelt het. Donkere wolken dompelen de omgeving in een miezerig sombere sfeer. De omgeving lijkt een beetje op de Hoge Venen tijdens een natte novemberdag.
We hopen op beterschap als we straks het immer zonnige Phoenix bereiken. Niks van, het weer wordt nog slechter, het blijft koud, de sneeuw gaat over in regen die met bakken uit de hemel valt.
De ganse weg via Flagstaff tot Phoenix blijft het gieten. Het droge landschap kan de neerslag niet opnemen en staat voor een groot deel onder een laagje water. Goed weer natuurlijk voor de talrijke cactussen die hier voorkomen, maar moet dat zo nodig vandaag gebeuren ...
In Phoenix gaat het verkeer stapvoets en we doen er meer dan een uur vooraleer we de ringweg rond de stad kunnen verlaten.
Nieuwe regenbuien belemmeren het zicht op de snelweg. We geraken vandaag niet meer tot onze bestemming in het Saguaro National Park in de buurt van Tucson.
We houden het voor bekeken vandaag; kamperen is uit den boze vannacht. We zoeken een motel op langs de snelweg. 'Motel6' heeft kamers vrij voor een heel schappelijke prijs. Een anomiem logement voor toevallige passanten en truckers. Bedden, tv, de bijbel op het nachttafeltje, een badkamer met warm water en - heel belangrijk - verwarming! Bonus: 'Free coffee in the morning'. Evidente dingen die we uitermate waarderen na drie weken in een tentje.
De kinderen zijn in de wolken: logeren in een onvervalst Amerikaans motel langs een snelweg; twee verdiepingen met ijzeren traliewerk en rijen uniforme kamers met auto's ervoor geparkeerd, rode neonknipperlichten 'Vacancy'. We rekenen erop dat - net zoals in de film - straks een bloedige afrekening gebeurt naast onze kamer waarna de huurmoordenaar in een anonieme wagen met slippende banden, de vuilnisbak en enkele auto's rammend (niet de onze natuurlijk) de parking richting Tucson verlaat...
We houden het klassiek Amerikaans: met de auto rijden we tot de overzijde van de vierbaansweg (het regent nog steeds hard) naar 't kilverlichte 24-hours-fastfoodrestaurant van het benzinestation voor een sandwichcombo met curly fries en coke. Het onderwerp van gesprek bij de restaurantgangers is het ongewoon slechte weer van de laatste dagen. Op tv staat het 'Weatherchannel' op; het hele Zuiden van de VS kreunt onder slecht, nat en koud weer met beelden van huizen met weggeblazen daken, omgevallen treinstellen en vrachtwagens door de eerste tornado's van het jaar.
We moeten een zekere achterstand tv-kijken inhalen; vanavond speelt 'The devil wears Prada'.
De trektocht naar ‘Plateaupoint’ via het Bright Angeltrail behoort tot de meest klassieke in de canyon, een wandeling die duizend meter of meer dan de helft afdaalt en tot het mooiste panoramapunt in de canyon leidt. Twintig kilometer heen en terug of acht tot twaalf uren dalen en terug stijgen.
Plateaupoint is vanaf de rand duidelijk zichtbaar en bedrieglijk binnen handbereik, je kunt nauwelijks geloven dat je een ganse dag nodig hebt om er te geraken en weer terug te keren. Iedereen heeft een drinkbus met water, een knapzak en wat Snickers mee.
Het weer is open en zonnig; de afdaling, de diepte en de uitgestrektheid is adembenemend; je werpt een blik op het ontstaan van de aarde, het begin van alle tijden..
De weg naar beneden leidt over een goed onderhouden pad. Trekkers met verbeten trekken op het gezicht komen ons - gepakt met zware rugzakken - tegemoet. Zij hoorden tot de gelukkigen en spendeerden de nacht beneden aan de rivier. Ze vertrokken al vroeg in de ochtend om de hitte van de dag te vermijden. De uitzichten veranderen na iedere bocht: deze omgeving kan een mens niet meer vatten, je ondergaat ze en hebt er ontzag voor. Cijfers, afstanden, data: ze zijn nietszeggend in deze tijdloze ruimte.
Onderweg zijn er drie plaatsen met drinkwaterkraantjes. Vrijwilligers pendelen met de wandelaars naar beneden en controleren of iedereen in goede staat blijkt. Dagelijks moeten oververmoeide of slecht voorbereide trekkers geholpen worden om terug uit de canyon te geraken. Na een eindeloos lijkende afdaling komt ‘Indian Garden’ in zicht, een groene oase en tussenstop met een riviertje, hoge bomen en tuinen met cactussen die in deze tijd geel, en rood bloeien. Achter ons ligt de gigantische bruine, gele en rode muur. Nog een paar kilometer over een vlak weggetje tot Plateaupoint. Sprakeloos sta je te staren naar de hoogten en diepten, wanden en ravijnen: ongetwijfeld het meest grandioze landschap ter wereld; duizend kathedralen verpakt in één ... De Coloradorivier ligt nog bijna duizend meter dieper in een zwarte kloof. Lang kunnen we niet blijven; het gemakkelijkste deel is achter de rug; een klim van duizend meter over dezelfde weg terug naar boven volgt. Sander, Jasmien en Ruben kunnen ons trage tempo niet meer verdragen, laten ons achter en trekken alleen verder. We ontmoeten elkaar terug aan de rim van de canyon. Traag gaat het verder naar boven, benen en voeten worden zwaar en reageren niet meer zoals dat normaal verwacht mag worden.
Het wordt kouder naarmate we verder hoogte winnen; er waait een schrale wind. Na iets meer dan acht uur kruipen we uit de buik van de aarde en bereiken de rand van de afgrond; de kinderen wachten al bijna een uur op de oudjes.
Iedereen is moe en vuil van het stof. Op de affiche hangt de weerverwachting voor de komende dagen: sneeuw en vriestemperaturen 's nachts! We dachten dit nu wel achter de rug te hebben. Eten maken in het kamp is niet meer voor vanavond; in de supermarkt serveert men warme maaltijden. We rijden vervolgens rechtstreeks naar de douches en duiken tenslotte met alle kleren aan in de slaapzakken in bange afwachting morgenvroeg te ontwaken in de sneeuw
Het is ook nooit goed: het is vannacht te warm in de tent, enkel de vroege ochtend zorgt voor wat lichte afkoeling. Om acht uur staat de zon weer hoog en is klaar voor een warmte-injectie van veertig graden.
We lopen even langs het ‘Gouldingmuseum’; enkele originele decorstukken en voorwerpen uit de film van gisterenavond hebben hier een onderkomen gevonden. Verder filmaffiches, foto’s van Hollywoodsterren uit de veertiger en vijftiger jaren en – merkwaardig – een dankbriefje van president Ronald Reagan, ook een acteur uit die tijd.
We vervolgen onze route; in de hete vlakten stoppen we bij een merkwaardig fenomeen: in de kalksteen staan versteende voetafdrukken van dinosauriërs geprint; Navajo’s houden enkele souvernirstalletjes open en leiden bezoekers voor een paar dollar naar de plaats van de plaats waar honderden miljoenen jaren geleden dinosauriers voorbij kwamen. We ontdekken babyafdrukken naast deze van de moeders en een reeks hopen versteende dinausauruspoep.
eerste kennismaking met de Grand Canyon; De weg stijgt en de temperatuur daalt wat. We rijden het nationale park binnen en tonen ons toegangspasje. Een dennenbos in een vlakke omgeving: waar ligt hier de Grand Canyon? Niets wijst op het grootste natuurfenomeen op aarde. Opeens rechts van de weg ontvouwt zich een enorme leegte. We rijden vlak langs de zuidkant van de canyon.
Geen enkele foto of beeld geeft weer wat zich voor onze ogen ontvouwt; dit is een landschap dat alle verbeelding en voorstellingsvermogen te boven gaat. Je kent de beelden wel maar er is niets dat je voorbereid op de grootsheid van deze kolossale barsten in de aardkorst; een grootsheid in allerlei zandkleurige tinten, dreigende schaduwen, bizarre vormen, oninneembare torens en toppen, ravijnen in etages van duizend meter met in de onpeilbare diepte de groen gekleurde Coloradorivier of de schepper van dit ongrijpbare en onmetelijke landschap, te groot voor ons menselijk bevattingsvermogen.
We stoppen bij enkele panoramaplaatsen onderweg; wat zijn we nietig en onbeduidend.
Wat een Grand Canyon!
Er is nog voldoende plaats op ‘Mater Campground’ in Grand Canyon Village. De tenten plaatsen we onder dennenbomen. We proberen vandaag een toestemming te verkrijgen om volgende week af te dalen naar de bodem van de canyon om er een nacht door te brengen maar dat kan enkel door een persoonlijke aanvraag en liefst zo lang mogelijk vooraf. We vangen bot; we staan nu op mummer vijfentwintig op de wachtlijst en de kans dat we bij de paar gelukkigen gaan horen is bijzonder klein, deelt ons de ranger achter het loket mee. Jammer maar niet zo erg: dan maken we een paar afzonderlijke afdalingen op verschillende locaties zonder overnachting.
We houden het verder op een algemene kennismaking in afwachting van onze eerste wandeltocht morgenvroeg naar het ‘Plateau Point’.
Zoals elders in de andere nationale parken in de VS rijden ook hier gratis shuttlebussen om de bezoekers naar alle interessante plaatsen te brengen en omgeving ontlasten van het autoverkeer.
We laten ons naar een aantal uitzichtpunten rijden. De zon gaat onder en er ontstaat een spel van licht, kleur en schaduw dat iedere minuut andere schakeringen aanbrengt in de oneindigheid van dit natuurwonder. Beneden ontwaren we het paadje dat we morgen gaan volgen en dat zigzaggend langs de wanden zijn weg vindt naar een uitstekend plateau. Een condor rust op een hoge rotspunt, de vleugels gespreid om de laatste warmte van de dag te vangen. Roofvogels drijven op de termiek die uit de enorme leegte van de canyon omhoog stijgt. Naarmate de zon daalt, worden de schaduwen langer en krijgen de wanden intense okerkleren die langzamerhand vervagen tot grijs en een gigantische grijze open wonde in de aarde achterlaten.
