16.03.2008: dag 244: Kuala Lumpur - Sandakan

De luchthaven ligt stil, een dozijn vliegtuigen van 'Air Asia' staan aan uitgang van de terminal op een rij geparkeerd in afwachting dat ze in de vroege ochtend tegelijk uitvliegen naar alle delen van Zuidoost-Azie.
De vertrekhal loopt vol met wachtende passagiers die de nacht hier zullen doorbrengen, liggende op de vloer, hangend op een ongemakkelijke ijzeren stoel of zwarte koffie drinkend in een van de vele koffieshops. Er zijn tegenwoordig opvallend veel reizigers die de laptop in de bagage hebben en online zijn. Onze computer is nu eveneens een handig instrument om de tijd door te brengen. Met rode oogjes wordt de ganse nacht gesurft en gegamed.
Om zes uur komt er beweging aan de incheckbalies en kunnen we de bagage afgeven. De vlucht is om zeven uur en zonder enige vertraging zitten we opnieuw in de lucht voor drie uren naar Borneo pal naar het oosten, de opkomende zon tegemoet.
We strijken neer op de landingsbaan van de kleine luchthaven van Sandakan. Een bijkomend stempeltje in de paspoorten benadrukt de autonome status van Sabah in Malaysia.
Met de publieke bus maken we eerst van omwegen om uiteindelijk in het centrum van Sandakan aan te komen. Wat een verademing: we moeten niet meer onderhandelen over de prijs van de rit; we betalen de correcte prijs!
De eerste kennismaking met Sandakan is niet bepaald aangenaam: Vijftig jaar geleden nog een dorp en in enkele decennia uitgegroeid tot een lelijk door vocht en warmte aangevreten betonnen gedrocht of een nieuwe en saaie stad in dambordpatroon zonder enige geschiedenis. De rijkdom komt uit het woud: palmolie, petroleum en tropisch hardhout. Sandakan telt de meeste miljonairs van Malaysia.
Gelukkig is ons hotelletje er eentje uit de duizend: de twee laatste kamers zijn nog vrij in het populaire 'May Fair Hotel' in het centrum en aan de waterkant. Kraaknette kamers met airco, tv, dvd-speler en een mediatheek van drieduizend films en boeken.
De bejaarde Chinese eigenaar - in wit onderlijfje regeert met ijzeren hand.
Het eten krijgt een nieuwe dimensie: de herinnering aan de fantasieloze Indonesische keuken met slappe fantasieloze 'nasi gorengs' of gekookte groenten met pindasaus worden vervangen door Chinese en Indische restaurants waar complexe geuren van pittige gerechten de neus prikkelt en de honger aanscherpt. Prijzen in winkels liggen vast of staan aangeduid op etiketten, geen gesjoemel meer; allemaal vanzelfsprekend en na Indonesia een heel verfissende ervaring.
De vermoeidheid na de slapeloze nacht doet zich stilaan gelden en de rest van de dag wordt tv-kijkend doorgebracht afgewisseld met een bezoek aan 'Hakeem' de Indiër.
Vanavond iedereen vroeg naar bed.