18.03.2008: dag 246: Sandakan - Sepilok

Het ‘Orang Utan Rehabilitationcentre’ in Sepilok ligt slechts op een uurtje rijden van Sandakan en wordt in alle reisgidsen en brochures aanbevolen als een hoogtepunt van een bezoek aan Sabah. Het opvangcentrum ligt aan de rand van het woud en – net zoals de tegenhanger in Bukit Lawang in Sumatra – worden Orang Utans die in beslag genomen zijn bij particulieren gerehabiliteerd en na jaren van training en verzorging terug in hun natuurlijke opgeving vrijgelaten.
We boekten gisteren een kamer voor vijf en in ’s middags worden we door de bus afgezet aan het centrum.
Het ‘Sepilok Jungle Resort’ is mooi gelegen in de tropische omgeving tussen watertjes, brugjes en veel groen. De gereserveerde aircokamer is niet beschikbaar: een vergissing van het agentschap in Sandakan. Het alternatief is een kamer met ventilator: dat wordt zweten vannacht ...
De voedertijd van tien uur hebben we gemist; om drie uur in de namiddag is er een tweede.
In het ‘Visitorscentre’ bekijken we een informatieve film over de werking van het rehabilitatieproject. Dat is heel vriendelijk en vooral interressant, maar we willen eigenlijk de Orang Utans in levende lijve zien. Daarvoor moet je wel eerst een prijzig ticketje kopen aan de ingang naar de voederplaats. Nog wat dieper in de portemonnee tasten en we mogen ook foto’s nemen!
Om drie uur hebben zich een hondertal bezoekers verzameld op een houten platform met uitzicht op een verhoogje rondom een enorme boom. Twee rangers hebben enkele trossen bananen en een kom met een gezonde vitaminerijke pap klaarstaan. Dikke touwen leiden naar andere bomen en verder het woud in. Stipt om drie beweegt het touw en een jonge mensaap komt uit het gebladerte tevoorschijn. De orang utan vindt onmiddellijk de weg naar de pap en slurpt een portie op. De bananen hoeven niet. Een troep brutale grijze apen kijkt in de overhangde takken toe en de grijpgrage handjes proberen wat lekkers mee te pikken.
De aap kijkt nog even ongeinteresseerd naar het toekijkende publiek; de fototoestellen klikken onophoudelijk. Hij hangt zichzelf nog even te drogen aan het touw en na een schouderklopje van de rangers verdwijnt hij terug in het struikgewas. We blijven op onze honger zitten, en zelf het woud verkennen is verboden. We zitten met een ‘Plankendael-gevoel’. De voedersessie eindigt in mineur als er geen enkele aap meer komt opdagen. Het publiek kijkt een ietsje sip en druipt af; dat was een dure foto van een aap! Onze magische ontmoeting eerder in Bukit Lawang was onvergelijkebaar en een unieke belevenis! Om de pil te vergulden ontdekken we gelukkig nog een merkwaardige bladmier en een groene hagedis ...
Een aanbod voor een begeleide nachtwandeling slaan we beleefd af, we verwachten ’s nachts in het donker niet meer te zien dan we overdag in volle zonlicht al niet konden bespeuren.
De quarantaineverblijven zijn niet toegankelijk. Morgenvroeg is het weer voedertijd maar daarvoor heb je een nieuw inkomticket nodig! Het met veel poeha aangeprezen Sepilok is een dure toeristenval.