09.08.2008: dag 390: Terminus

FAQ's of VEELGESTELDE VRAGEN

1. Welke landen waren het mooist?
Moeilijkste vraag: ouders vinden India en Nepal een prachtige bestemming; kinderen hebben eerder een boontje voor Hongkong, Macao en vooral de USA.

2. Welke landen waren het minst aantrekkelijk?
Ieder land heeft zijn eigen charme en sfeer en geen enkel land heeft ons ontgoocheld. De kinderen vonden India vuil en vermoeiend.

3. Waar wonen de vriendelijkste mensen?
Overal zijn mensen doorgaans vriendelijk als men ze respecteert in hun waardigheid; Myanmar kent ondanks de moeilijke leefsituatie opvallend minzame en vriendelijke inwoners. Turkije heeft eveneens een erg aangename bevolking.

4. Waar wonen de meest onaangename mensen?
Nergens wonen specifiek onaangename mensen; in China is het leven competitief en is iedereen zeer individualistisch ingesteld om vooral snel rijk te worden; het taalprobleem zorgt er mede voor dat vreemdelingen genegeerd worden of regelmatig afgesnauwd worden.

5. Welke waren de veiligste landen?
Over het algemeen waren alle bezochte landen veilig om in te reizen; Een bijzonder hoog veiligheidsgevoel hebben de landen in het Midden-Oosten met als opvallende uitschieters Syrië en Jordanië en in Azië scoort China hoog inzake veiligheid.

6. Welke waren de onveiligste landen?
Geen enkel land bezorgde ons een gevoel van onveiligheid; Bolivia kent enkele steden waar diefstallen met en zonder geweld veel voorkomen en in Peruaanse steden let je eveneens best goed op je spullen. Op het platteland is de situatie veel beter.

7. Welke waren de goedkoopste landen?
India en Nepal zijn spotgoedkoop, Myanmar, Maleisië of Indonesië zijn eveneens goedkoop.

8. Welke zijn de duurste landen?
België! De USA is een goede tweede in de reeks. Hongkong is bijzonder duur.

9. Waar wonen de eerlijkste mensen?
Myanmar staat op een eenzame hoogte gevolgd door landen als Maleisië, Jordanië, Syrië, Argentinië, de USA.

10. Waar wonen de oneerlijkste mensen?
Indonesië, met stip op nummer één, het land waar corruptie en bedrog een dagelijkse
realiteit zijn.

11. Noem de beste attracties in ieder land?
Turkije: Istanbul en Cappadocië
Syrië: Palmyra, Aleppo en Damascus
Jordanië: Petra en Wadi Rum
Israël: Jerusalem
Egypte: Caïro, de piramides en Luxor
India: het hele land is een formidabele, waanzinnige en exotische attractie.
Nepal: de vallei van Katmandu en de expeditie in de Himalaja
Myanmar: Bagan
Cambodia: Angkor
Indonesië: Toba en Bukit Lawang in Sumatra, Borobudor in Java, Komodo en Bali
Maleisië: Kuala Lumpur, de tropen, de efficiëntie en de stranden
Hongkong: de toekomst vandaag
Macao: de casino's in een stukje Portugal
China: onstuitbare vooruitgang, Lijiang, Tijgersprongkloof, Xi'an, Phingyao, Beijing
USA: de natuur in de nationale parken, Las Vegas
Peru: de Cordillera Blanca in de Andes, Machu Picchu
Bolivia: de Altiplano, Uyuni
Argentinië: de Andes rond Cafayate, Iguazu, Buenos Aires,

12. Welk land heeft de beste keuken?
Zuid-India heeft de goedkoopste en gezondste vegetarische keuken of hoe men met uitsluitend rijst, groenten en een selectie exotische specerijen, zonder vlees of enig zuivelproduct de smaakvolste gerechten kan maken toegankelijk voor iedereen, rijk en arm.
De steaks in Argentinië zijn onvergelijkbaar.

13. Waar eet je het minst goed?
De Indonesische keuken ontgoochelde: rijst met te hete of te fletse en fantasieloze bijgerechten; het land beschikt nochtans over de weelderigste natuur en zelfs een borstelsteel in de grond krijgt korte tijd nadien scheuten.
'Piepschuimvoedsel' in de VS: bijzonder ongezond.

14. Ik houd niet van exotisch eten, waar kan ik dan terecht?
In Peru, Bolivia en Argentinië vind je overal een bescheiden Europees dagmenu voor de prijs van een euro.

15. Hoe werden de vuile kleren telkens gewassen en gedroogd?
Iedere paar dagen een handwas in een teil, wasbak, emmer, ton, badkuip beek- of rivieroever.
Drogen op een wasdraad buiten in de zon of onder een afdak in de regen en vaak werd de kamer versierd met lijnen shirts, sokken en onderbroeken.

16. Waar heeft men het beste en het meest uitgeruste openbaar vervoer?
Argentinië en Peru gevolgd door Maleisië.

17. Waar is openbaar vervoer het moeilijkst en het minst toegankelijk?
De USA: zonder eigen vervoer geraak je bijna nergens.

18. Waar is reizen het moeilijkst of het meest vermoeiend?
India: lange afstanden, slechte wegen, aftandse bussen of treinen en druk druk ...

19. Welke landen zijn het meest tolerant?
India, de grootste democratie op aarde, waar alle godsdiensten, etnische minderheden en rassen of meer dan een miljard mensen, in alle mogelijke kleuren over het algemeen in vrede samenleven.
Maleisië is eveneens een smeltkroes waar iedereen zijn plaatsje vindt.

20. Welke landen scoren slecht inzake toleratie?
De Arabische landen vinden zich superieur inzake religie ten opzichte van anderen; vrouwen zijn vaak tweederangsburgers in Syrië, Egypte en in mindere mate Jordanië.

21. Welke waren de meest gastvrije landen?
De bevolking in Turkije, Syrië en Jordanië is opvallend gastvrij en behulpzaam.

22. Welke waren de minst gastvrije landen?
China, vooral de veertigplussers. Jonge mensen zijn vriendelijk, nieuwsgierig en staan meer open voor vreemdelingen en de rest van de wereld.

23. In welk land logeer je het beste?
Logementen in Myanmar zijn van hoge kwaliteit, mooie en vaak stijlvolle kamers voor een paar dollar.
India en Nepal bieden alle mogelijkheden: van heel bescheiden tot de luxe in een droompaleis en voor een heel betaalbare prijs.
China heeft prachtige jeugdherbergen en kleine pensions.
Probeer eens via www.hostelworld.com

24. Waar vlieg je het goedkoopt en het duurst?
Airasia.com is de grootste lagekostenmaatschappij in Azië en biedt vluchten aan in heel Zuid en Oost-Azië voor 25 EUR per duizend kilometer! Vluchten in China zijn vaak nauwelijks duurder dan reizen met de trein. Airarabia.com is de tegenhanger in het Midden-Oosten.
Vliegen binnen Zuid-Amerika is bijzonder duur.

25. Welk land gaat de wereld veroveren?
China!

26. En waar gaat ge de volgende keer naartoe?
De onrust begint in de herfst; pas bij het vallen van de bladeren worden plannen gesmeed ...

De blog was een initiatief om - vooral onze ouders en familie - niet in het ongewisse te laten in onze zwerftocht en ze dagelijks op de hoogte te houden. Gaandeweg evolueerde een berichtje tot een dagboek met dagverslagen en overpeinzingen.
De 'GROOTE REIS' is geen reisgids of handleiding maar een persoonlijke en subjectieve weergave van belevenissen, tegenslagen, de mooie en slechte dagen of 'Het leven zoals het was' in den vreemde in een paar dozijn landen die het afgelopen jaar toch een beetje onze thuis zijn geweest.

Wij danken alle bekende en onbekende lezers voor hun volharding om deze blog meer dan een jaar te volgen, hun reacties waren een stimulans om voort te gaan.
Eén dezer dagen zal ik eens een grondige spellingcontrole doorvoeren en de spammers moeten vanaf nu andere bronnen aanboren om hun boodschap te brengen ...

Met een beetje weemoed nemen ook wij afscheid van 'DE GROOTE REIS', een avontuur dat onze blik op de wereld opnieuw heeft verruimd en onze kinderen de kans gaf een wereld te ontdekken die in vele opzichten niet zoveel verschilt van de hunne.
Overal hebben mensen slechts één betrachting: een plekje in de wereld, een veilige haven, een thuis.

'DE GROOTE REIS' gaat voort in onze - en wie weet ook jullie herinneringen.

"Iedere weg leidt naar het einde van de wereld"

Kristien, Marc, Jasmien, Sander en Ruben

08.08.2008: dag 389: Madrid - Brussel

Enkele hevige luchtturbulenties in gebieden waar de Andes overgaat in de laaglanden, rond de evenaar en in de zone waar het warme Amazonegebied de koele zee ontmoet, doen ons opschrikken; de rest van de vlucht verloopt gladjes en probleemloos. Het geraas van de motoren doet ons nu en dan indommelen, de uren tikken langzaam voorbij.
Een uur voor de landing gaan de lichten aan en wordt ons een droog stukje cake en een hamsandwich gepresenteerd met een geutje koffie.
We zetten ons schrap voor de landing. 'Air Misère' raakt het tarmac, weliswaar met veel gedruis en komt langzaam tot stilstand. Een zucht stijgt op bij iedereen; enkele passagiers klappen beleefd in de handen, eerder een uitdrukking van opluchting voor de veilige aankomst dan een appreciatie voor de kunde van de piloot of uit dankbaarheid voor de geboden service. AirComet is een affront en hoort niet thuis in de lucht; je kan enkel hopen dat ze snel bankroet gaan en uit het landschap verdwijnen.
Wij kijken wat sip voor ons uit; het verlangen om veilig in Madrid aan te komen was groot, maar de wens om er nu terug weg te geraken is nog groter; misschien doet Brussels airlines alsnog een geste en laat ons toch toe op de avondvlucht. Op AirComet rekenen we niet meer.
Met het papieren verzoekje om assistentie in de hand zoek ik het kantoor op van AirComet in de vertrekhal; de dame kan mij enkel inlichten dat de service van AirComet er op zit en dat verdere assistentie geen zin heeft aangezien de maatschappij geen verantwoordelijkheid opneemt voor vertragingen of gemiste connecties; jammer maar spijtig. Ik ontvang een klachtenformulier en of ik dat hier even in drievoud wil invullen! Ik ontvang dan een spoedig antwoord. Als ik deze dame vervolgens eveneens met het eerder genoemde f**** l***** b***** bedank, wil zij me niet meer te woord staan. Deze verstaat wel Engels ... Ze zijn wel lichtgeraakt hier in Madrid ...
Einde hoofdstuk AirComet, Ryanair heeft vandaag geen verbinding meer naar Charleroi en de prijs is torenhoog.
We lopen vervolgens een beetje moedeloos naar de balie van onze nationale maatschappij in een andere terminal. Twee passagiers zijn ons voor en druk bezig met het invullen van een klachtenformulier; da's geen goed begin ...
De vertegenwoordigster-op-slippers aanhoort ons verhaal; Kristien heeft zich goed voorbereid, en beschrijft met de krop in de keel en met vochtige ogen ons dramatische lot: "einde wereldreis, vertragingen, een laatste vlucht naar huis en nog wel met onze nationale trots, arme kindjes die moe zijn en hun vriendjes terug willen zien, AirComet en iedereen die ons in de steek laat en wat zijn wij nu toch wel zielig en alleen ... Het flexibele Brussels Airlines gaat dat toch zeker niet doen ...?"
Het f**** l***** b***** houd ik enkel als ultieme wanhoopskreet achter de hand ...
De dame heeft echter geen oplossing in huis en kan ons enkel een duur ticket aanbieden; ja, dat wisten we al! De suggestie om een telefoontje naar Brussel te doen biedt onverwacht de oplossing, een onhoorbare stem meldt dat we met zijn allen gratis op de avondvlucht mogen! Wat een service, wat een opluchting en zelfs zonder de camera's van 'Het Leven Zoals Het Is: Airport' op ons gericht! Binnen enkele minuten hebben we de begeerde instapkaart in de hand en kunnen we de bagage inchecken; familie wordt snel gemaild, gesms't of gebeld; auto's kunnen gestart worden.
We krijgen ieder een zitje in de duurdere 'B-flex Economy' en dat geeft nog een recht op een delicieuze Italiaanse pasta met wijn, chocolamousse en een perfecte vlucht, het laatste traject die de lijn om de aarde vervolledigt.
Het beetje compassie, flexibiliteit en inlevingsvermogen van onze nationale trots zorgt ervoor dat we alsnog op acht augustus aan de uitgang worden verwelkomd worden door een schare familie en vrienden van de 'GROOTE REIS' die hier definitief haar einde kent.

07.08.2008: dag 388: Santiago - Madrid

Wij zijn met z'n allen netjes op tijd in de luchthaven van Santiago aan de incheckbalie van het Spaanse 'AirComet'; het dametje deelt ons mee "dat de vlucht naar Madrid een jammerlijke vertraging ondervindt van een zestal uren en dat het vertrek verplaatst is naar vanavond; da's nu toch wel spijtig zeker, maar de schuldigen zitten veilig en tienduizend kilometer verder in Madrid en neen we kunnen toevallig geen contact leggen om naar de reden van deze vertraging te informeren; en neen we hebben geen uitleg voor het feit dat we niet verwittigd werden van deze vertraging, en ja da's vooral heel spijtig voor ons".
'AirComet' maakt zijn reputatie van onbetrouwbaarheid dus toch waar; we zitten vast en de verbindingsvlucht in Madrid naar Brussel missen we op de koop toe. De vertegenwoordiging van AirComet liegt ons voor, geeft ons verkeerde informatie, stuurt ons met een kluitje in het riet en negeert ons tenslotte compleet.
Mijn kreet om al het vrouwelijk personeel achter de balie f**** l***** b***** te noemen maakt ook geen indruk; Engels is niet hun moedertaal ...
Een bon voor een gratis middagmaal is het enige dat er voor ons in zit. De 'supervisor' weigert iedere medewerking om Brussels airlines te verwittigen van onze netelige situatie en het duurt nog vijf uren aandringen vooraleer hij een mailtje naar Madrid wil verzenden. Als antwoord op mijn eigen e-mail antwoordt 'Brussels Airlines' in Madrid dat zij ons geen nieuw ticket kunnen aanbieden omdat zij niet de oorzaak zijn van de vertraging van AirComet; we mogen wel mee op hun volgende vlucht voor een nieuwe en volle prijs van 365 EUR per persoon!
We mailen onze familie om het ontvangstcomité in Brussel voor onbepaalde tijd uit te stellen.
Wat een doffe miserie: we betaalden al voor de verbinding en nu mogen we nog eens het drievoudige ophoesten voor dezelfde vlucht naar Brussel. We zitten tussen hamer en aambeeld; niemand neemt zijn verantwoordelijkheid op en wij betalen de volledige rekening.
Aan het restaurantbuffet hopen we onze borden tot een wankele toren: de enige plaats waar wij 'Air Comet' in de portemonnee kunnen treffen; een Pyrus-overwinning, we beseffen het ...
Uiteindelijk checken we in en begeven we ons naar de vertrekhal; er komt opvallend weinig volk opdagen. Felipe - de supervisor - steekt me nog snel een papiertje in de hand met een verzoek aan 'AirComet' in Madrid om ons daar verder te assisteren. Nog een paar verontschuldigingen: "We are a small company, you see". "En dat geeft AirComet het recht om passagiers als een vervelend stuk ongemak te beschouwen? Lazer op Felipe en houd je verontschuldigingen!"
De Airbus is een verouderd exemplaar, binnen hangt een kerosenegeur, een kale witte basisversie, een 'Lada'-in-het-luchtruim: schrale zetels, geen enkele vorm van het beloofde entertainment, geen tv of muziek beschikbaar; ongezien en dat voor een vlucht van dertien uren! Stewardessen paraderen op en neer maar hebben niets te bieden, enkel excuses voor het gebrek aan alles. Wat een miserie en we vliegen nog niet eens! ... vliegt dat wrak eigenlijk wel?
Het toestel is nauwelijks voor de helft gevuld. De piloot spreekt de passagiers even toe maar er wordt geen enkele verklaring voor de vertraging en de ongemakken gegeven. Het boordmagazine heeft het over de fantastische service van de maatschappij.
We houden een beetje ons hart vast als het vliegtuig tenslotte - na nog een half uur vertraging - naar de startbaan taxiet. De startprocedure wordt ingezet en de Airbus kreunt en zucht als ze langzaam het luchtruim kiest; de bagagerekken trillen. Vleugels blijven echter stevig op hun plaaats, er ontstaan geen gaten in de romp, de raampjes blijven zitten, de twee motoren begeven niet als een scherpe bocht wordt genomen richting Andes. De duizenden oranje lichtjes van Santiago glijden langzaam onder ons voorbij en snel wordt het overal pikdonker. Eenmaal op hoogte en kruissnelheid snort het vliegtuig als een tevreden kat op schoot. We herademen. Een warm maar vooral oneetbaar avondmaal wordt snel geserveerd met één gratis drankje. Morgenvroeg mogen we ons verblijden met een snack, zo wordt ons meegedeeld langs de intercom; De lichten in de cabine doven, stewardessen wensen niet meer gestoord te worden en zijn enkel nog beschikbaar voor een glaasje water, tenminste als we dat zelf gaan halen, helemaal achteraan want de knoppen voor service doen het niet. Er zijn voldoende vrije zetels en we kiezen een volledige rij van vier lege plaatsen. We vliegen dan wel in een zeepkist maar wel languit in eerste klas ...

06.08.2008: dag 387: Santiago

Chili en vooral Santiago zit het geheugen van iedere veertigplusser als de stad waar de democratisch gekozen president Salvador Allende in september 1973 door het leger van Augusto Pinochet en gesteund door de CIA werd vermoord. Het gebombardeerde paleis en de laatste beelden van een strijdende Allende, een helm op 't hoofd en met het geweer in de hand samen met enkele getrouwen tussen de brandende puinhopen, gingen de wereld rond. Enkele duizenden aanhangers, studenten en vakbondsmensen werden in de volgende jaren opgepakt, gefolterd of verdwenen van de aardbodem. Pinochet installeerde een rechtse dictatuur die bijna dertig jaar lang het Chileense volk brutaliseerde en de rest van de wereld uitdaagde. Maurice De Wilde zaliger maakte indertijd voor de BRT een opzienbarende reportage met dramatische interviews, sigaretten uitdelend aan doodsbange jonge mensen in het stadion van Santiago dat in de eerste dagen als concentratiekamp en foltercentrum fungeerde.
Onze kinderen zijn van een ander tijdperk en hebben geen oren voor deze recente geschiedenis en willen deze laatse dag thuisblijven.
Kristien en ik wandelen dan maar alleen naar de Plaza de la Moneda waar het volledig gerestaureerde paleis opnieuw als ambtswoning dient voor de huidige presidente.
Verder is Santiago een nette, moderne en wat saaie stad met druk verkeer, veel hoogbouw en een handvol historische gebouwen.
Lagere schoolkinderen op schoolreis staan netjes in de rij voor de ingang van het zwaar bewaakte 'La Moneda' en wachten op toestemming voor een rondleiding in het paleis. De erewacht kijkt over alle hoofden heen: gezicht in de plooi, ogen op oneindig. We zijn blij om even op deze historische plaats te staan. Verder dan de ingangspoort mag niet zonder voorafgaande aanvraag en daar hebben we geen tijd meer voor.
Het ultramoderne culturele centrum voor het paleis is opgedragen aan Allende, held voor de meeste Chilenen, verrader voor de rijke elite. De fotogalerij toont het leven en de korte presidentcarriere.
Vanavond wordt de inhoud van alle rugzakken wordt op de vloer uitgespreid: ons hele hebben en houden van een jaar, kostbare spulletjes en waardeloze rommel.
Mogen terug mee naar huis:
onze kleerkasten: vijf stoffen zakken volgepropt met verkreukte kleren en voor iedere een warme jas.
Onze keuken: een tasje met plastieken bestek, regelmatig aangevuld in vliegtuigen.
De badkamer: twee toiletzakken met tubes, cremes, pasta, zeep, shampoo en zeep en enkele handdoeken.
De slaapkamer: vijf lakenzakken en even veel muskietennetten.
Het multimediakantoor: laptop, fototoestel, gameboys, I-pod en een stapel dvd's.
De schoolboeken waarvan de meeste intussen zijn achtergelaten.
Onze schoenenkast: een speciale rugzak vol met slippers, sandalen en schoenen en een afzonderlijke 'sokkenzak met petten'.
De 'Rommelzak': alle dingen die niet in de vorige categorie thuishoren. De boterhammendoos met de zonnebrillen, het groene zakje met het scheerapparaat, het blauwe tasje met de plakkertjes, de plastieken medicijnentas, het 'poschke met de gsm, het zakje met de wasdraden en de pitslampjes, het doosje met de oplader voor het fototoestel, de groene tas met 'de kabeltjes', het doosje met 'de pinnekes en de oogjes' ...
Het zijn nietige dingen in vergelijking wat er thuis aan overvloed op ons wacht in dat enorme grote huis. We gaan deze eenvoudige spulletjes allemaal een beetje missen ...
Onze laatste reisgids van Zuid-Amerika laten we achter op het boekenrek van het hostel: misschien kan iemand anders van hieruit de draad opnemen en aan zijn droomreis beginnen ...

05.08.2008: dag 386: Buenos Aires - Santiago de Chile

Een 'Groote Reis" vereist zoals dat hoort een lange terugkeer. In de wereld van de luchtvaart heerst een vreemde logica. Vanuit Buenos Aires naar Europa vliegen kost bijna het dubbel van een vlucht uit Santiago in Chile, een afstand van bijna tweeduizend kilometer verder of twee uren meer. 'Air Comet' bijvoorbeeld, een Spaanse charter vliegt vanuit Buenos Aires naar Madrid voor een veel hogere prijs dan dezelfde verbinding vanuit Santiago.
We zijn dus verplicht even een ommetje van tweeduizend kilometer te maken naar Santiago vooraleer we overmorgen helemaal en via dezelfde route naar Europa kunnen vertrekken.
'Air Canada' biedt de beste prijs op haar vlucht Toronto - Buenos Aires - Santiago en samen met de intercontinentale verbinding is dat nog steeds goedkoper dan een rechtstreekse vlucht vanuit Buens Aires met een andere Europese maatschappij!
We verlaten met een beetje pijn in het hart het bijzonder sfeer- en stijlvolle 'Parijs van Zuid-Amerika' waar vooral Jasmien haar hart verloren heeft. Die zien we hier ooit nog eens terugkeren ...
Na enkele pogingen is een taxi bereid om ons alle vijf naar de luchthaven Ezeiza te vervoeren.
'Air Canada' vertrekt mooi op tijd en de twee uur durende vlucht verloopt zoals dat verhoopt mag worden: een moderne Boeing, individuele tv-schermpjes, voortreffelijke service en een maaltijd. De vlucht dwars over de pampa's, de bruine woestijn en de met sneeuw bedekte Andestoppen is adembenemend.
Santiago ligt spectaculair aan de voet van de Andes en onder een blauwgrijze smogdeken, de vervuiling blijft boven de stad hangen, geraakt niet over het bergmassief omdat de wind in deze tijd van het jaar vanuit de zee blaast.
In de aankomsthal zien we onze naam op het bordje voor de gereserveerde taxi; ons hostel stuurde de man al vooruit om ons af te halen: da's weer prachtig geregeld.
In het gezellige 'Hostal de Sammy' is ons slaapzaaltje eveneens voorbehouden voor de 'Family Steegen from Belgium', ja ze kennen ons intussen overal in de wereld ...
De geldautomaat doet hier niet moeilijk en levert een stapeltje Chileense pesos af en in de supermarkt doe ik voor het eerst en op Chileense bodem wat inkopen voor een snelle avondhap; de Chileense wijn wordt aan een eerste test onderworpen ...

04.08.2008: dag 385: Buenos Aires

Vandaag nog een laatste wandeling in het historische Buenos Aires. langs de deftige avenida´s met hun plechtstatige gebouwen. Voor het eerst horen we van de ´brutalistische´ bouwstijl voor een bankgebouw uit de jaren zestig: betonnen platen met ronde gaten: lomp en vooral lelijk lijkt me. Het herdenkingsmonument voor de gesneuvelde Argentijnse soldaten op de 'Malvina's' - in de oorlog tegen de Engelsen - heeft een prominente plaats in het centrum. De eeuwige vlam brandt aan een marmeren muur waarin de namen van meer dan achthonderd gesneuvelde jonge mannen gebeiteld staan en die de laatste dictator van het land de dood injoeg in een op voorhand verloren oorlog. Ondertussen wordt er halt gehouden voor enkele noodzakelijke aankopen en opknapbeurten: even langs de kapper en na een jaar mogen de schoenen ook wel eens gepoetst worden; langzaam maar zeker geraken we weer toonbaar en acceptabel voor een leven thuis.
De shopping wordt verder gezet door Kristien en Jasmien, in het bezit van mijn Visakaart, zonder toezicht, zonder controle ...

03.08.2008: dag 384: Buenos Aires

´Buenos Aires¨: ´Goede Lucht´ is het wel maar vooral koude lucht; nu en dan een waterzonnetje achter regenwolken, maar het is dan ook putje winter in dit deel van de wereld. Ontbijt is op zondag - wablief? - vanaf elf uur; we worden dus verplicht om lag uit te slapen.
Onze wijk San Telmo is zowat het Montmartre van Buenos Aires. Op zondag zijn de straten verkeersvrij en de wat verloederde wijk met hopen persoonlijkheid en karakter komt ´s middags tot leven; een wonderlijke plaats vol geschiedenis en ooit de woonplaats van de elite van Buenos Aires. Gele Koorts joeg de bevolking naar andere delen van de stad. Restauratie van de wijk kwam nooit echt meer op gang en vandaag is het een oord voor kunstenaars en muzikanten, rijk aan verschillende bouwstijlen; hier werd de tango geboren. Wandelen in San Telmo is terugreizen in de tijd: een typische koloniale architectuur, cafés en antiekwinkels creëren een sfeervolle historische omgeving. Op de wekelijkse rommelmarkt- en antiekmarkt zorgen kunstenmakers, straatmuzikanten en tango-orkestjes voor een heerlijke zondag; zelfs onze twee zonen smelten voor het vuur van de tango als oude muzikanten de gitaren laten vonken en de trekharmonica´s de danser in streepjespak en deukhoed de maat aangeeft. Pure magie!
Het grote centrum van Buenos Aires heeft dan weer een overschot aan allure en stijl met zijn statige boulevards omzoomd met hoge bomen, prachtige stadspaleizen en neo-klassieke gebouwen; het lijkt een beetje op Parijs.
In de vooravond zijn opnieuw alle grote winkels en boetieks open in het centrum van de stad en dat is bijzonder slecht nieuws voor mijn portemonnee: koopjes zijn er niet echt maar kleding blijkt - althans volgens mijn vrouwelijk gezelschap - toch nog beterkoop dan thuis. Er is geen uitweg, Ruben en ik volgen gelaten, vier uren lang ... een tweede broek en een jekker zijn mijn beloning voor al dit aangedane leed ...

02.08.2008: dag 383: Buenos Aires

We rijden de hele nacht over gladde wegen, de regen houdt nu en dan op om nadien in alle hevigheid te hernemen. Om zes uur speelt een ochtendmuziekje: tijd voor het ontbijt: croissants, cake, fruitsap en koffie. Het is nog donker als we op de natte autoweg langs het vliegveld, de containerhaven en nadien de buitenwijken van Buenos Aires binnenrijden. Het ochtendgloren is grijs, donkere regenwoken jagen door de lucht. Het volet aan als een koude herfstdag in november. We komen aan in het reusachtige ´Retiro´: het centrale busstation van Buenos Aires. Honderden nachtbussen van even veel maatschappijen uit alle delen van het land volgen elkaar als treinwagons naar de verschillende niveaus van het station. We tellen meer dan honderd perrons.
Het is zaterdag en de stad slaapt nog grotendeels. De grote avenida´s zijn leeg. Hier en daar opent een kraampje en sigaretttenwinkel. Met de taxi gaat het tenslotte naar de oude binnenstad: onze reservatie in hostal ´De Granados´ is eerder al geregeld. Het is nog vroeg en onze kamer is pas vrij rond elven.
Een centraal verwarmde kamer en een bed extra; voor het eerst in Zuid-Amerika hebben we het binnen huiselijk warm: wat een luxe!
We raken er maar niet gewoon aan die rare winkeluren in dit land. De hele dag lijkt de stad uitgestorven, pas na vier uur in de namiddag openen de deuren en gaan rolluiken naar beneden, in een mum van tijd zijn alle shoppingstraten massaal gevuld met winkelend publiek en dat blijft zo tot bijna middernacht.
Het centrum van Buenos Aires is erg elegant met een overvloed aan fin-de siècle- gebouwen, sjieke handelszaken en restaurants aan brede boulevards.
Op de centrale Plazo de Mayo heeft een groep veteranen een standje met Argentijnse vlaggen; ze claimen nog steeds dat de Malvinas Argentinas zijn. Tegenover het regeringsgebouw huizen een tiental mensen al twee maanden in tenten: de regering is van plan een illegale buitenwijk te saneren en de mensen op straat te zetten: hun actie levert na al die tijd niets op. Wij sugerreren dat enkele dagen op een bouwkraan meer kans op slagen heeft ...
Onze hotelbuurt in de wijk San Telmo is bekend om antiek en brocanterie. Sander en Ruben kunnen niet kiezen uit het massale aanbod aan nostalgische posters.
We zijn dringend toe aan een nieuwe kledingoutfit en Sander vindt eindelijk schoenen; in de hele wereld was zijn maat onvindbaar. Ik ben zeer tevreden met een tweede nieuwe broek.
Ons hostel heeft een grote gastenkeuken. We leggen vanavond weer enkele indrukwekkende Argentijnse steaks (de lekkerste en sappigste ter wereld) in de pan.

01.08.2008: dag 382: Puerto Iguazu - Buenos Aires

Een overgangsdag: een lange rit naar de hoofdstad wacht vanmiddag.
In het resorthostel kunnen we ons nog wel een tijdje bezighouden vooraleer we deze namiddag met de luxe slaapbus naar Buenos Aires - ruim elfhonderd kilometer verder vertrekken.
Een uitgebreid spoorwegennet heeft Argentinië niet echt en daarom beschikt het land over een ultra moderne busvloot die alle delen van het territorium verbindt.
We laten ons eens een keertje in de watten leggen: ´Cruzeiro Del Norte´ verzorgt een luxe nachtdienst. De dubbeldekker is uitgerust met enkel brede relaxzetels die in een horizontale positie kunnen gezet worden; beensteunen maken er een echt bed van. Gordijntjes sluiten het compartiment af en zorgen voor privacy gedurende de nacht. Het lijkt op de eerste klasse in een vliegtuig met individuele tv-schermen en een service die navenant is: diner met aperitief en hapjes, een warme maaltijd en - vreemd - champagne om af te sluiten. Bediening gebeurt door stewards in het geel. "Of de ´caballeiro´s´nog een slokje whisky wensen?" Vooruit dan maar, Bob rijdt vanavond ...
Een deken en een kussentje zijn perfect en na de derde film is het slaaptijd. Gordijnen schuiven dicht en we dommelen in; de nacht is nog lang en de weg nog ver. Regen klettert tegen de ramen ...

31.07.2008: dag 381: Puerto Iguazu

We schenken ons vandaag een dagje vrijaf. Het hostel met resort-allures heeft alles om een `mens-met-vakantie` onledig bezig te houden: nietsdoen is bij velen de geliefde hoofdactiviteit.
Zelfs op het droge tracht de natuur ons nog eens te verblijden met een extra portie water alsof we dat de vorige dagen nog niet genoeg gezien hebben. Het weer wil niet mee en het blijft ook vandaag somber, kil, zwaar bewolkt met een zuinige zeventien graden. Het zwembad blijft leeg, afgewaaide bladeren drijven in de kuip.
De binnenactiviteiten houden ons een beetje actief en iedereen kan zijn vaardigheden perfectioneren in de nobele kunst van het snookerspel.

30.07.2008: dag 380: Iguazu (Braziliaanse zijde)

Moet er nog nattigheid zijn ... aan de Braziliaanse kant van de Paranarivier stort er zich nog eens zoveel water in een grondeloze diepte.
Het kost een beetje moeite om aan de overzijde van de rivier te geraken. Vlotte grensformaliteiten, paspoorten met stempels - er resten nog twee blanco pagina´s - en een paar bussen die ons tot aan het bezoekerscentrum aan het Braziliaanse Nationale Park van Iguazu brengen. We merken het meteen in onze portemonnee: Brazilië is de V.S. van Latijns-Amerika en een flink stuk duurder dan Argentinië. Het inkomticket kost bijna het dubbel dan aan de overzijde.
Vanaf het moderne ´bezoekerscentrum´ vertrekken om de tien minuten pendelbussen naar de eerste wandelpaden: no-nonsence en efficiënt, op z´n Amerikaans.
Het weer zit vandaag niet mee; de ochtendnevels veranderen in motregen, geen goed moment om watervallen te bekijken.
Het gedruis en gebulder is al van ver te horen. Aan het koloniale en super-deluxe ´Cataract Hotel´ stappen we af: wandelpaden leiden ons vanaf hier naar de meest spectaculaire uitzichtspunten van Iguazu.
In tegenstelling tot de Argentijnse zijde is het hier erg rustig, slechts enkele wandelaars komen opdagen en trotseren het steeds slechter worden weer. De jungle is volledig intact en het paadje daalt tot het eerste panorama zich tentoon spreidt. Het gedruis en gebulder vermeerdert na iedere bocht en de eerste blik is een onvoorstelbaar schouwspel: het volledige panorama van alle watervallen ontvouwt zich voor onze ogen.
De overvloedige regens van de afgelopen dagen op de verre Braziliaanse plateaus hebben de watertoevoer en de vloed nog eens vergroot.
Het voetpad brengt ons tot akelig hoge uitstekende platforms die ons opnieuw een blik gunnen op een wervelend en kolkende maalstroom. Het bruine water tempeest als een bezetene in de diepte om enkele honderden meters verder te bedaren in een rustig stromende rivier.
Waar de Argentijnse kant van Iguazu ons een intieme blik gunde in de ´Muil van de Duivel´ en een uitgebreid netwerk van voetpaden, toont de Braziliaanse zijde ons eerder een algemeen overzicht van ´s werelds grootste waterspektakel. Aan het einde van het pad kunnen we nog even in een lift die ons een ´bird eye view´ toont van de hele omgeving. Een paar honderd meter verder - aan de overzijde van de rivier - wappert de Argentijnse vlag en zien we de mensen op de passarelle aan het gat waarin alle water wordt weggezogen.
O.K. de foto's tonen veel water maar het is dan ook opwindend water ...
De nevels van de neerslaande watervallen en de droefgeestige motregen onttrekken het zicht en de hele omgeving verdwijnt stilaan in een oorverdovende, grijze ondoordringbare watermassa. We waren nog net op tijd voor het laatste zicht.
We lopen een beetje verkleumd in de regen terug naar het beginpunt. Enkele zeldzame toekans rusten op een tak, tientallen brutale neusbeertjes schuimen als een bende hooligans de vuilnisbakken af op zoek naar lekkers.
Een taxi is even duur als een bus en we laten ons aan de Argentijnse grens afzetten.
Het is grijs en het regent steeds harder. In het hostel is het druk, het loopt weer vol met nieuwe logés. Het zwembad ligt er kil en verlaten bij, de open lounge zit vol en alle biljarttafels zijn bezet.
Het bord warme kippensoep doet goed in deze vochtig tropische kilte, de fles wijn houden we achter de hand tot vanavond. Buiten blijft het een druilerig en sip weertje en zelfs de palmbomen kunnen die de sfeer niet opfleuren...

foto´s volgen

29.07.2008: dag 379: Iguazu (Argentijnse zijde)

Tijd voor de 'Grand Finale' en een waardig einde van de 'Groote Reis': de watervallen van Iguazu of in het Indiaans vertaald het 'Grote Water'.
Een taxiritje van een paar minuten brengt ons aan de ingang van het park. Gelegen op de grens met Brazilië zijn ze het meest wervelende natuurwonder van Zuid-Amerika. Rond de watervallen ligt een uitgestrekt regenwoud dat zowel aan de Argentijnse als aan de Braziliaanse kant is beschermd als Nationaal Park. Het is hoogseizoen en de menigte toeristen uit alle delen van de wereld is niet te tellen. Voor de ingang tot het natuurpark staan lange rijen. De prijs van de inkomtickets zijn nog net democratisch.
We gaan meteen voor de hoofdshow: we laten ons met een speelgoedtreintje een kwartiertje rijden door het woud tot aan het punt waar een voetgangersbrug de bezoekers over de Paranarivier brengt tot aan de 'Gargante de Diabolo' of de 'Duivelsmuil'. De verwachtingen zijn hoog gespannen al we de ijzeren passage volgen die over verschillende honderden meters een bijzonder rustig voortkabbelende en brede oerwoudrivier overspant. In de verte klinkt gerommel geraas, nevelwolken verschijnen over het water en op een plaats waar ze niet behoren te zijn.
Dit verwachtten we niet: de rivier is op haar breedst, ze lijkt op een groot en rustig meer: verderop verschijnt een gigantisch gat, een leegte waarin het water plots verdwijnt, alsof een stop uit de aarde is getrokken en een zee van water brullend in een draaikolk verdwijnt in een onzichtbare diepte, alsof de aarde plat is en de zee overloopt ...
Over een breedte van meer dan 2 kilometer stort het water zich met oorverdovend geraas, gekolk en gebrul tientallen meters naar beneden. Witte waternevels slaan uit een onzichtbare diepte terug naar boven en hullen de omgeving in een natte sluier.
De 'Duivelsmuil' is inderdaad een kijk in een hel van miljoenen liters kolkend wit water dat zich op een onzichtbare bodem te pletter stort. Kleine vogels - het lijken zwaluwen - schieten als mini-kamikazepiloten in de mistwolken en verdwijnen in het niets om later weer uit de nevels te verschijnen. Roofvogels drijven hoog in de lucht. De opwaaiende nevels in combinatie met de zon vormen regenbogen in de vurige kleuren: de aarde, het paradijs in haar prilste stadium ...
Tientallen andere cascades vormen bewegende witte gordijnen die zich op verschillende niveaus bevinden en een gigantische muur van neerstortend water vormen: de grootste watervallen met het grootste watervolume ter wereld: we twijfelen er geen seconde aan. Vanop afstand lijkt het alsof een dam overloopt en de vallei in een oogwenk in een zondvloed van water zal verwoesten. Zou zo de aarde zijn ontstaan toe het land zich verhief uit de zee?
Mooi aangelegde paden en brugjes leiden ons voort, ook rolstoelgangers kunnen op vele paden terecht: een eerste circuit gaat naar het onderste niveau van waaruit je een spectaculaire blik hebt naar het neerstortende water boven je hoofd en een ander circuit brengt je naar boven zodat je veilig en toch wat huiverend naar de maalstroom beneden kan staren. De watervallen hebben tot sprekende namen: 'tweelingen, de gezusters' ...
Mensen die nog niet voldoende kick hebben van het louter kijken kunnen voor een handvol euro's de boot in voor een tien minuten durende vaart naar de ingang van de Duivelsmuil. De speedboot - gevuld met een joelend publiek - raast twee keer in de buurt van het bulderende water, maakt nog enkele spectaculaire bochten voor de show en levert de doorweekte passagiers terug af aan de oever. Een nat pak en een verhaal om later aan de kleinkinderen te vertellen ...
We keren terug naar de Duivelsmuil; dit is zo'n ongelooflijk spektakel dat we het voor alle zekerheid een tweede keer willen terugzien nu de zon vanuit een andere hoek schijnt. De zee loopt inderdaad leeg ...
Morgen nog meer neerstortende nattigheid als we de Braziliaanse zijde van de watervallen gaan bekijken.

28.07.2008: dag 378: Posadas - Puerto Iguazu

Muggen op de kamer, vochtige warmte; we zijn het niet meer gewoon, dit zijn opnieuw de tropen. Truien en lange broeken mogen definitief weggeborgen.
We doen het rustig aan vandaag; er rijden constant bussen op de route naar Iguazu. We houden ons klaar voor nog maar eens een lange rit: bijna zes uren tot in het uiterste noordoosten van Argentinië, naar het drielandenpunt of de grenzen van Paraguay, Brazilië en Argentinië en de plaats van het grootste waterspectakel ter wereld: de Iguazuwatervallen.
Gelukkig bieden de Argentijnse bussen alle comfort en is een dergelijke lange reis geen al te vermoeiende opgave. Langs de grens met Paraguay gaat het over een behoorlijk smalle en kaarsrechte weg over berg en dal.
Iguazu is een topbestemming en hotels zijn doorgaans volgeboekt. Onze reservatie in één van de grootste hostels van he land was op zijn plaats. Aan de rand van Puerto Iguazu, in het groen bevindt zich een modern jeugdhotel met alle faciliteiten.
De grote ruimte rond het onthaal is druk. Veel luidruchtig volk is in de weer voor snookertafels, voetbalspelen en een rij computers. Het reisbureau voor krappe beurzen doet blijkbaar goede zaken. Enkel de tv-lounge is nog leeg. In de grote maar nogal lege keuken kunnen de jonge chefs hun kennis tentoon spreiden in het bereiden van spaghetti, eieren bakken of water koken. De top of the bill is het grote zwembad in de tropische tuin. Een aantal gebronsde lijven rusten onder palmbomen in een warm namiddagzonnetje.
De stapelbedden in het krap bemeten kamertje zijn o.k. voor een paar dagen.
Een stadsbus rijdt iedere tien minuten langs het hostel; het centrum van de stad is dus makkelijk bereikbaar voor de dagelijkse inkopen.
Geld afhalen blijft een pijnpunt in Argentinië: het is weer lang zoeken naar een automaat die mijn kaart herkent.
Sander en Ruben hebben de snookertafel ingepalmt, Jasmien gaat vroeg slapen - de missiones vergden blijkbaar veel energie - en wij proberen opnieuw wat warm eten te produceren in een keuken zonder messen, bruikbare potten en ander gerief.