30.03.2008: dag 258: Macao

则谔谔热俄热苦于寓于有哦哦哦 Oeps! Ik ken ineens Chinees!
We hebben slechts één volle dag ter beschikking in Macao en zullen er ten volle van gebruik maken. De stad is volgestouwd met Portugese historie: barokke kerken, kathedralen, mediterane pleintjes met lantaarntjes, okergele en roze (!) villa’s, smalle straatjes kronkelen over steile heuvels. Sneeuwwitte koloniale gebouwen, overdekte galerijen en ramen met balkonnetjes en luifeltjes. Je hebt de indruk in Lissabon rond te kuieren. De Chinese invloed is echter overheersend en bepaalt het nieuwe gezicht van Macao. Gigantische kantoren, banken en glazen hoogbouw hebben van het eertijds vervallen Macao een moderne en ambitieuze stadsstaat gemaakt, klaar voor de eenentwintigste eeuw, de zoveelste Aziatische tijger in de rij en we kunnen er thuis maar best rekening mee houden.
Dit heeft meteen als consequentie dat het leven voor ons een stuk duurder is geworden. In vergelijking met de andere landen in Zuidoost-Azië zijn de prijzen in winkels en restaurants navenant. We zullen de knip wat steviger op de portemonnee moeten houden. De koloniale erfenis wordt echter niet verwaarloosd: monumenten schitteren en zijn prachtig gerestaureerd. Wegwijzers tonen de duizenden, vooral Chinese toeristen, de weg naar alle bezienswaardigheden. De facade en de trappen van Sint-Paulus, een kathedraal van Jezuieten, is het visitekaartje van Macao.
Niet alleen het oude Macao is uniek, de stad is ook klaar voor morgen met moderne, vaak experimentele bouwwerken. Het is jammer dat de lucht vandaag betrokken is zodat de meeste hoge torens deels verborgen zijn in een grijze nevel. Dat geldt nog meer voor de ‘Macao Tower’, de tiende hoogste vrijstaande structuur in de wereld.
We wandelen er naartoe: voor de kick van je leven kun je ’s werelds hoogste benjji-sprong uitvoeren. Iedere vijf minuten tuimelt aan een touw een piepklein lichaampje, zwaaiend met beide armen, ondersteboven de tweehonderddertig meter naar beneden.
De casino’s zien er maar bleekjes uit overdag; de verlichting is afgezet en het is rustig in de uitgaansbuurt. Met het invallen van de duisternis wordt de stekker terug in het stopcontact gestoken en wordt het weer een sprookjesnacht tot morgenvroeg.
We hebben onze kledij aangepast conform de regels van de gokwereld, de kreuken krijgen we echter niet uit de lange broeken. Nu maar hopen dat de security ons vanavond toegang verleent tot het ‘heilige der heiligen’. We hebben wat kleingeld mee op zak. Kristien heeft een hoefijzer in de handtas en ik loop met een konijnenpoot op zak. Met wat geluk verlaten we straks als miljonair het ‘Casino Lisboa’...
Bij de papoortcontrole vallen Sander en Ruben al direct door de mand: zij mogen er in in en daar help geen lievemoederen aan.
Het casino bestaat uit vier verdiepingen en baadt in een voor ons ongekende weelde van pluche en glitter: daar zit James Bond: ‘Casino Royal’, Martini please! ‘No pictures!’ We zijn al bijna ons fototoestel kwijt ...
De goktafels zijn bezet: poker, roulette, rad van fortuin, ontelbare slotmachines en een groot Chinees publiek dat hoopt vanavond de jackpot binnen te halen. Vreemd: het zijn vooral vrouwen die aan de tafels hun geluk beproeven. De minimuminzet bedraagt overal vijftien euro. Hmm, zoveel kleingeld hebben we nu ook weer niet op zak. We houden het bij wat kijken over de schouders van de spelers, niet te lang want de jongens zijn alleen in dit huis van verderf.
Als we naar ‘San Va’ terugkeren begint het te regenen, we hebben vanavond alleszins vijftien euro gewonnen ...