30.04.2008: dag 289: Beijing

Als we vanmorgen in Beijing op 30 april om acht uur opstaan zijn we - volgens ons vliegtuigticket - net geland in San Francisco. We leven dus in de toekomst: vandaag is het nog gisteren aan de oostkust van de USA. De vlucht oostwaarts naar de Amerika vertrekt om middernacht, overschrijdt de datumlijn en duurt twaalf uur, maar we kunnen niet eindeloos uren blijven inleveren: we landen zelfs vier uur eerder dan we vertrokken en dat betekent dat de uren die we de afgelopen tien maanden hebben verloren weer terug ontvangen in de vorm van een splinternieuwe dag. Onze dertigste april bestaat dus uit twee dagen en één nacht, waarvan we de eerste dag doorbrengen in Beijing en de tweede dag en nacht in San Francisco. Bij aankomst is het dan twee dagen geleden dat we vertrokken in Beijing alhoewel we zijn toch maar twaalf onderweg waren ... Dat soort van moeilijke dingen krijg je nu met een aarde die rond is ...
Als er geen goden voorhanden zijn dan creëren je ze toch zelf ... Zoals in vele autoritaire regimes is personencultus een antwoord op godsdienst: Lenin in de Sovjetunie, Kim in Noord-Korea en Mao in China. Deze laatste ontvangt deze voormiddag wel bezoek. We togen opnieuw naar het mausoleum op het TianAnMen-plein. Een rij van honderden bedevaarders staat al aan te schuiven voor de grote ingangspoort. Alle bagage en fototoestellen moeten afgegeven worden in ruil voor een bonnetje. De veiligheidscontrole is scherp: iedereen wordt gescand en van top tot teen ingeschat op betrouwbaarheid. Sommige bezoekers kopen nog snel een gele anjer om te offeren. Mannen met megafoons manen de bezoekers aan tot een ingetogen houding, wat sip kijken wordt geapprecieerd, niemand mag stilstaan en het is verboden te praten en vooral niet te lachen als we over het dikke rode tapijt de enorme kale en pompeuze hal binenschuiven. Het is muisstil. Een groot wit marmeren beeld van een zittende Mao staat in een decor van een geschilderd hemels aandoend natuurlandschap; engelen ontbreken. Voor zijn voeten liggen stapels rode en gele bloemen. Niet wachten! Doorlopen! Zuurkijkende soldaten houden iedereen scherp in de gaten. Achterin bevindt zich het heilige der heiligen: een donkere crypte. In de doodskapel staat een glazen aquarium waarin de Grote Leider - net zoals Sneeuwwitje – onder de rode Chinese vlag ligt opgebaard. Eén goedgemikte spot verlicht zijn gebalsemde hoofd: het gezicht is herkenbaar en lijkt van was. In het aquarium poseren aan het hoofdeinde twee lijfwachten in groen gala-uniform net zo onbeweeglijk als Mao. Hopelijk krijgen die arme wachters lucht in die glazen stolp ... Niet wachten! Doorlopen! Na slechts enkele seconden God te hebben aanschouwd sta je weer buiten in de mausoleumwinkel waar Mao-hebbedingetjes verkocht worden. Je kunt kiezen tussen onder andere Rode Boekjes (70 procent correct), foto’s, sleutelhangers, vlaggetjes, petten, jojo’s, asbakken, horloges, koffiebekers en pennen met Mao’s afbeelding. Scherpenheuvel in China. De ‘Grote Roerlepel’ moest het weten ... haha ...
We blijven in de religieuze sfeer: de Lama-tempel is één van de weinige boeddhistische heiligdommen die de misdadige Culturele Revolutie van de zestiger jaren hebben overleefd. De gematigde premier van Mao beval de tempel niet ineens met bulldozers met de grond gelijk te maken maar, op het gemakje en steen per steen af te breken ... Die goeie Zhou Enlai toch ...
De metro stopt vlak bij het ommuurde tempelcomplex: een stukje Tibet in Beijing.
’s Werelds grootste boeddha uit één stuk sandelhout heeft hier onderdak: een vijftien meter hoog beeld waarond nadien de tempel is gebouwd. Bepaald indrukwekkend en meteen goed voor een plaats in het Guinessbook of Records. Een gouden plaat tegen een pilaar met de handtekening van meneer Guinness bewijst dit fameuze record dat al vierhonderd jaar standhoudt.
Inpaktijd, afwegen wat mee mag en wat achtergelaten moet worden: we bezitten al zo weinig en eigenlijk kunnen we niets missen. Ik behoud mijn tweede broek. We rekenen straks op begrip bij United Airlines. “We are from Belgium, you see ...”
We reserveren via de receptie twee taxi's naar de luchthaven. Ons hart staat stil: de vlucht van 12 uur vannacht (12 p.m.) is eigenlijk de vlucht van 12 uur deze middag. Een telefoontje naar de informatie op de luchthaven leert ons dat vlucht 00888 inderdaad zonder ons zes uur geleden is vertrokken. 12 pm is niet, zoals wij dachten middernacht maar het middaguur! Wat een misrekening van formaat: a.m en p.m. hebben we totaal verkeerd geinterpreteerd. Het kantoor van United in Beijing is gesloten. We besluiten met de moed der wanhopigen toch naar de luchthaven te gaan. Het langste uur van ons leven. De inckeckbalie van United is verlaten. Het kantoor van de maatschappij is nog open. We doen ons droeve verhaal en kijken wanhopig uit naar hetgeen de man achter de computer gaat zeggen, iets in de aard van "eigen schuld, dikke bult" of "no problem, koop gewoon nieuwe tickets". Hij tikt enkele opdrachten in de computer en deelt ons mee dat we morgenmiddag een tweede poging mogen doen om op tijd te komen zonder extra kosten! Vijf zitjes op de vlucht van 1 mei. Wat een opluchting!
Twaalf uur rondhangen in de vertrekhal is te lang: we boeken een hotel in de buurt van de luchthaven. We worden snel opgepikt en morgenvroeg op tijd terug afgeleverd voor de dagvlucht van morgen noentijd om 12 p.m. 's middags.
Ik contacteer Avis in de luchthaven van San Francisco. Onze huurauto halen we een dag later af. Dat is ook geen probleem zegt de dame aan de andere kant van de wereld.
Iedereen naar bed want morgen wordt het een extra lange dag a.m. of p.m. - ik begrijp het nog steeds niet ...