28.04.2008: dag 287: Beijing: Verboden Stad

TianAnMen: ’s werelds grootste stadsplein, en wat voor eentje: een geplaveide open ruimte in het hart van Beijing, en berucht als graf van de democratie toen in 1989 vooral studenten het voortouw namen om hervormingen te eisen. Honderden mensen kwamen in die paar zomerdagen om toen het leger tanks inzette en het plein schoonveegde. Je voelt het meteen: dit is geen speelplein. We wandelen tussen de massa in het machtscentrum van het land met aan beide zijden intimiderende regeringsgebouwen met rode sterren. Het grootste is het reusachtige Volkspaleis of het parlement dat eens in de vier jaar samenkomt om de politiek en meerjarenplannen van de regering eenparig goed te keuren. Het mausoleum van de 'Grote Roerganger' is vandaag gesloten; de man is al een dagje ouder en kan niet meer iedere dag bezoek ontvangen. Vanaf morgen mogen nieuwsgierigen weer aanschuiven om een glimp op te vangen van het de gebalsemde Mao wiens standpunten nu officieel voor zeventig procent juist waren en dertig procent verkeerd. Da's nu toch wel wat jammer voor de tientallen miljoenen doden tijdens zijn schrikbewind. Twee groepen standbeelden flankeren het in typisch zielloze communistische stijl opgetrokken grafmonument. Soldaten kijken streng naar de menigte. Leurders verkopen Chinese vlaggetjes en zonnehoedjes aan de duizenden wandelaars. Soldaten in het groen stappen waardig het plein op en neer en een alomtegenwoordige politie met oortjes houdt de massa in de gaten; bij het minste verdacht gedrag wordt er ingegrepen. Een kleurrijke muziekgroep probeert om een opgewekte sfeer op het plein te creëren maar het blijft bij een poging.
We naderen de Verboden Stad, zo genoemd omdat het gedurende vijfhonderd jaar voor gewone stervelingen verboden was om op visite bij de keizer te komen. Het portret van Mao is al van ver te zien; zijn geïdealiseerde kop hangt boven de ingang van de eerste stadspoort. Soldaten in stokstijve houding flankeren de ingang tot het grootste paleizencomplex van twee dynasties van Chinese keizers: de Mings (bekend van de dure vazen) en de Qings (bekend van ... Burger Qing).
Hierop zijn we niet voorbereid: dit is enorm buitenmaats en indrukwekkend: ommuurde binnenpleinen waarop honderdduizend mensen kunnen plaatsnemen, de ene stadspoort na de andere biedt toegang tot nog meer imposante paleiscomplexen, residenties, straten, bruggen, terassen en naarmate we verder de stad ingaan worden de gebouwen belangrijker totdat je de 'Hall of Supreme Harmony' betreedt of de privévertrekken van de keizer en zijn keizerin, concubines, enuchs en bedienden. Het laaste deel is de tuin met eeuwenoude cypressen. Keizers en de hele hofhouding van duizenden leidden in deze beschermde omgeving een luxeleven dat ze pas na veel tegenstrubbelingen moesten opgeven toen de laatste keizer Pu Yi door de Japanners uit zijn stulpje werd gehaald en nadien het keizerschap werd opgedoekt. De film 'The Last Emperor' werd hier deels gedraaid. Het was voor het eerst dat een speelfilm in het keizerlijke complex gedraaid mocht worden. Hier krijg je een overdosis aan grandeur, grootheidswaanzin en wereldvreemdheid. Middageten doen we in grote stijl in het restaurant midden in de Verboden Stad.
De voeten beginnen pijnlijk aan te voelen als we opnieuw langs het enorme complex en TianAnMen de lange weg naar huis terugvinden.
Een tweede shopping dient zich aan: in 'WallMart' vinden we de nodige potten, pannen en ander keukengerief dat we nodig hebben als we zelfvoorzienend willen zijn in de parken in de USA. De weegschaal zegt dat dit weeral tien extra kilo's bagage zijn. Samen mogen we honderdvijfentwintig kilo vervoeren van United Airlines. We vrezen dat we morgen toch wat overtollige spullen moeten achterlaten als we geen bagagetoeslag willen betalen. Ik kan enkel mijn tweede broek missen ...