20.04.2008: dag 279: Xi'an: Terracotta Army

Een treinticket boeken behoort tot de klassieke ergernissen die je in China nu en dan overkomen. Reservaties zijn gewoonlijk weken op voorhand uitverkocht, de loketbediende verstaat geen Engels, je kunt de Chinese treintabellen niet ontcijferen en voor het balie drummen tientallen reizigers voor een spoorkaartje. Ik hoop het beste maar ben ook voorbereid op het ergste terwijl de anderen bij McDonalds gaan ontbijten.
Wat een opluchting: vlakbij, in de Bank of China is er een loket voor treinreservaties, ik ben vroeg en als derde aan de beurt, iedereen staat netjes in de rij, het meisje spreekt vloeiend Engels en voor ik het weet heb ik vijf 'soft-sleeperplaatsen' voor de trein van morgennacht naar Pyngjao.
Veertig kilometer buiten Xi'an ligt de markantste archeologische site van China en samen de de Muur is het Terracottaleger de belangsrijkste toeristische trekpleister van het land. Met de publieke bus zijn we er binnen een uurtje. De reusachtige parking staat al vol met toeristenbussen; we zijn hier niet alleen.
Vandaag begint het hoogseizoen en de prijs van de inkomtickets is verdubbeld. We nemen een gids onder de arm en laten ons informeren. In 1974 werden de terracottakrijgers ontdekt toen een boer een waterput wilde graven en het resultaat was de belangrijkste archeologische ontdekking van de twintigste eeuw: tweeduizend jaar ondergrondse gewelven en crypten van aarde en hout die duizenden levensgrote holle terracotta soldaten, paarden in gevechtsformatie uit de tijd van Qin Shi Huang, de eerste keizer van China. De vindplaats is uitgeroepen tot Unesco Werelderfgoed en trekt het jaarlijks miljoenen bezoekers uit de hele wereld en ook vandaag ziet het zwart van het volk, het overgrote deel Chinezen die omhooggestoken handen met gekleurde vlaggetjes volgen.
Er zijn drie overdekte sites; de grootste is een reusachtige hal van een paar honderd meter lang en breed waaronder de gereconstrueerde soldaten in gelid achter elkaar staan, klaar voor de veldslag in de uitgegraven grachten. Verderop liggen de figuren in scherven en brokken verkruimeld. Grote delen van het terrein zijn nog niet uitgegraven en wachten op verder onderzoek. Allemaal heel indrukwekkend!
De hal is zo gebouwd dat de duizenden bezoekers helemaal rondom kunnen lopen en elkaar niet voor de voeten lopen. Voor honderdvijftig euro mag je afdalen tot vlakbij de beelden om een foto te maken. Karel De Gucht en zijn Mireille hadden dat bedrag ervoor over.
In de twee overige en veel kleinere hallen bevinden zich eveneens beelden - de meeste onthoofd, paarden en overblijfselen van houten strijdwagens en pas in 1980 werden twee bronzen strijdwagens ontdekt die nu de pronkstukken van het museum zijn. Tientallen meters gewelven zijn dicht en nog ongeopend.
Naast de beelden vond men skeletten van duizenden arbeiders, de makers van de beelden en iedereen die betrokken waren bij de bouw. Zij werden door de keizer levend begraven met de beelden, men schat zo'n paar honderdduizend mensen stierven voor de keizer zodat zich niemand meer het bestaan van de plaats zou herinneren.
Souvenirwinkels verkopen replica's van enkele centimeters tot levensgrote figuren, klaar om mee te nemen of te verschepen naar alle delen van de wereld. Het dorp bij de vindplaats werd een paar jaar geleden met de grond gelijk gemaakt en maakte plaats voor een groene zone. De bewoners kregen nieuwe huizen buiten het archeologisch park. In de ontvangsthal zit de boer - die de ontdekking deed achter een stapel fotoboeken. Bij aankoop signeert hij een exemplaar. De man is ondertussen een gerespecteerde figuur in het dorp en een BC in China; naast hem pronken foto's van bekende figuren die hij de hand heeft geschud; we herkennen Jacques Chirac, een lachende familie Clinton en Deng Xiao Ping.
De bussen terug naar Xi'an staan klaar en vertrekken constant. Aan het treinstation stappen we af. De enorme stadsmuur en poort is hier over een afstand van zes kilometer helemaal gerestaureerd en oogt met een breedte van tien meter behoorlijk imposant. Schier oninneembaar: hoog met zware donkergrijze blokken, kantelen, torens en bovenop de oorspronkelijke geplaveide weg die nu een attractie is en gebruikt wordt door fietsers en wandelaars.