21.04.2008: dag 280: Xi'an - Ping'yao

GELUKKIGE VERJAARDAG MAMIE EN NOG VELE JAREN IN GELUK EN GEZONDHEID!

Het is vandaag grijs herfstweer, het regent en er waait een koude wind.
De nachttrein is gepland om elf uur vanavond. Er is dus nog voldoende tijd om de grootstad Xián te bekijken. De bellTower en de DrumTower zijn imposante overblijfselen van het Grote Rijk van de Keizers. In het Moslimkwartier waan je je ergens in Centraal-Azie: gesluierde vrouwen en mannen met witte hoofddeksels. De moskee is een van de grootste van China.
Winkeltjes bieden producten uit het Midden-Oosten aan: noten, zoet gebak, gedroogd fruit en restaurants met kebabs en ook gekookt varkensvlees. Chinese moslims zijn schijnbaar niet zo puriteins.
Xián lag vroeger halverwege de Zijderoute tussen China en Europa en de invloed van de Islam reikte tot deze streken. We maken een ommetje onder de paraplu in de moslimwijk waarvan de straten vol staan met souvenirstalletjes en winkeltjes met
goedkope prullaria. Afbeeldingen en porceleinen beeldjes met een zoet kijkende Mao en lieflijke Rode-gardistjes springen in het oog. Dampende ketels met soep staan aan de rand van het trottoir en het aroma nodigt voorbijgangers om binnen te stappen. Elders snuif je de geur van vers gepofte kastanjes.
We hebben enkele bedden gehouden tot zes uur. De lange avond voor het vertrek met de trein houden we vrij in het knusse 'Backpax'; de jonge empoyees sloven zich uit om het iedereen naar de zin te maken. Een Amerikaanse jongeman heeft een serieuze investering gedaan om van de bovenste verdieping van een anoniem torengebouw een gezellig, ietwat zwaarmoedig en duister 'Shining-achtig'luxehostel te maken. Dat alleen is een extra punt dat het vreemde karakter ten goede komt.
We zijn een uurtje te vroeg voor de trein. Bagage wordt nauwkeurig gescand bij de ingang. Een groot bord toont welke goederen niet mee mogen. De wachtzaal van het reusachtige treinstation van Xi'an zit vol met honderden reizigers die op trein L32 wachten. Niemand kan nog naar de trein. Het hek wordt geopend en de massa begeeft zich naar het aangeduide perron. Aan de deur van iedere wagon staat een wagonbeambte in blauw uniform en stijf in de houding, witte handschoenen armen naast het lichaam, blik op oneindig. Alle passagiers stappen gediciplineerd naar binnen en nemen plaats. Binnen enkele minuten zit de trein afgeladen vol; niemand mag nog van de wachters zonder goede reden naar buiten. Onze slaapcouchette is prima: zeer netjes: ligplaatsen met lakens, kussen en warm dekbed, gordijntjes voor het raam, op het tafeltje de klassieke thermosfles met heet water en een vaasje met een plastieken rode anjer. Ik piep even voorbij de deur: ja dat mag! Het perron is helemaal verlaten; enkel de mannetjes en vrouwtjes staan nog steeds streng in de houding aan iedere deur.
Klokslag achttien na elf zet de trein zich in langzaam in beweging. Een strenge wagonverantwoordelijke controleert ieders ticket en noteert alle namen van de passagiers in een logboek. Het ticket moet ingeleverd en in ruil ontvangen we een plastic kaartje dat we morgenvroeg terug moeten afgeven. De deur schuift dicht, het geluid wordt goed gedempt, onder de deken is het lekker warm en al schommelend dutten we stilaan in. Ping'Yao is nog een hele nacht en vijfhonderd kilometer verder.