17.04.2008: dag 276: Chengdu - Leshan - Chengdu

Leshan ligt op honderdveertig kilometer van Chengdu. Via de autosnelweg is het ruim twee uur rijden. We huurden een minibusje voor de rit. Een norse chauffeur halt ons op om half tien aan de jeugdherberg. Nadat de man een flinke hoestbui houdt boven onze toast met eieren kunnen we vertrekken. We passen met ons vijven maar net in het busje ‘made in China'. Ruben is terug de oude en vergezelt ons vandaag. Het spitsuur is voorbij en via tunnels rijden we vlot naar de buitenwijken en de tolsnelweg. De dochter van de chauffeur rijdt de volledige afstand; nu en dan grommelt de man al er een oneffenheid in de weg niet wordt ontweken. Dure Duitse en Japanse wagens zoeven voorbij.
Het platteland is in Sichuan beter ontwikkeld dan in Yunnan. De huizen in de dorpen zijn van betere kwaliteit. De velden zijn bewerkt en staan vol graangewassen.
Leshan is weer de typische, goed georganiseerde en wat steriele grootstad.
Het meisje parkeert aan de ingang van de site waar de beroemde zittende boeddha in de rotswand aan de oever van de rivier is gehouwen. We spreken af elkaar terug te ontmoeten om vijf uur. Het monument is sedert kort geklasseerd als ‘Werelderfgoed’ door de Unesco. De jongens en Jsmien mogen binnen voor studentenprijs. In de zevende eeuw vond een monnik het nodig om een gigantische boeddhafiguur te kappen in de rotswand op de plaats waar drie rivieren samenvloeien. Het heeft enige tijd geduurd vooraleer een paar duizend arbeiders deze klus klaarden, maar het resultaat was meteen een wereldrecord: 's werelds grootste zittende boeddha uit ẻẻn stuk rots!. We zijn vandaag niet de enigen die een bezoek brengen. Een massa Chinezen planden eveneens een uitstapje. De reisgidsen die de tientallen groepen begeleiden proberen elkaar te overstemmen met microfoons en draagbare luidsprekers: een kakafonie is het gevolg, niemand die elkaar nog verstaat. Een wegje leidt bezoekers omhoog langs de rivierwand tot aan het enorme krulletjeshoofd van de boedhha. Hier heb je een eerste zicht op de imposante grootte van het beeld: ruim zeventig meter diep tot aan de voeten, Een lange rij van honderden Chinese bezoekers staat aan te schuiven om via smalle trapjes naar beneden te gaan. We begeven ons tussen de menigte en volgen tussen een hekwerk alsof we een spannende attractie in Bobbejaanland verwachten.Veligheidsmensen bevelen de voorgangers beneden tegen de wand om op te schieten.Schouder aan schouder schuifelen we eindelijk langs de trapjes omlaag. Fototoestellen klikken onophoudelijk in de massa kwebbelende Chinezen. Het zicht op de rode stenen figuur is indrukwekkend en kan een vergelijking met de Sfinx of Abu Simbel in Egypte makkelijk doorstaan. De ogen in het reusachtige hoofd kijken zachtmoedig neer over de mensenmassa en de rivier. De oren zijn zeven meter, enorme armen rusten naast het lichaam op de benen. Op ẻẻn eennagel kun je gemakkelijk met een gezin picknicken. Een draineringssysteem in de boeddha zorgt ervoor dat het massieve beeld niet kan verzakken. Regenwater wordt netjes via oren en borst weggevoerd.
Eenmaal beneden kunnen we langs een ander pad terug omhoog en volgen we de weg naar een paar eeuwenoude kloosters.Het is er rustig en stil. De nevelige uitzichten tussen de bamboe op de rivier en de drakenbrug zijn fantastisch mooi. Hier lopen we bijna alleen; de groepen Chinezen beperken zich gelukkig tot de hoofdattractie. We bekijken de grappige verzameling van duizend boeddistische engelenfiguren waarvan geen enkele hetzelfde is en allemaal hebben ze en andere gezichtsuitdrukking. We geraken nog maar net op tijd terug aan ons busje. De man murmelt enkele Chinese woorden, zet zich aan het stuur en we rijden terug via dezelfde weg naar Chengdu. Net voor het donker stappen we uit aan het ‘Mix Hostel’ De man houdt zijn hand open: “Money, money!” Dochterlief kijkt verveeld toe. Brompot incasseert zijn vergoeding, slaat de deur toe en beiden vertrekken zonder ons nog een blik waardig te keuren. Het zijn rare jongens die Chinezen …