05.04.2008: dag 264: Kunming

Het was een korte nacht maar we hebben toch goed geslapen in de stapelbedden. Twee plaatsen zijn leeg; de Chinese meisjes zijn al vroeg vertrokken. Wij houden ter plaatse even rust en houden een lang ontbijt. De jeugdherberg zit vol en het is een komen en gaan van nieuwe gasten; jonge mensen van over de hele wereld strijken hier vermoeid neer - gepakt met zware rugzakken na een lange bus- of treinreis of vertrekken 's morgens naar andere verre bestemmingen in China. Regelmatig duikt zo'n bekend gezicht na enkele dagen of weken terug elders op, soms dagreizen verder in een bus of hotelletje.
De meisjes die de jeugdherberg runnen spreken behoorlijk Engels maar eenmaal als je een stap buiten deze beschermde omgeving zet ben je plots blind, doof en stom: geen mens die nog Engels spreekt of verstaat, alle opschriften bestaan uit Chinese karakters. We krijgen een standaardkaartje mee waarop in het Chinees de naam en het adres van de jeugdherberg staat, samen met een vermelding voor taxichauffeurs om ons 'alstublieft naar dit adres te rijden, dank U'. We voelen ons net kleine kinderen met dit levensreddend briefje in de hand. Ik boek een busticketje voor morgen naar Dali. Het naamkaartje blijkt als snel een noodzakelijk redmiddel als ik vruchteloos probeer met de stadsbus terug naar huis te geraken. Als een onmondige kleuter overhandig ik het bewuste briefje. De taxivrouw deponeert mij na enkele minuten terug op mijn thuisadres.
We willen een bezoekje brengen aan de grote tempel van Kunming. Het is er druk - dit is tenslotte China - zwarte koppen, duizenden shoppers en wandelaars wandelen over de voetpaden, winkels zijn modern, groot en talrijk, alles is te koop. Shops met elctronica en gsm's worden druk bezocht. Opvallend is - ondanks de grote drukte - de vreemde rust in de straten, het drukke verkeer stoort niet en pas na een tijdje weten we het: de duizenden brommers en vele stadsbussen maken geen lawaai omdat ze op elektriciteit rijden! Wie zegt dat China milieuvervuiling niet aanpakt? En waar staan wij op het vlak van elektrische voertuigen? Het is lente in Kunming. Langs de voetpaden staan de pruimenbomen in een bloei in een zee van roze bloempjes. Straatvegers met mondmaskers zijn met grote bezems druk in de weer, er ligt geen vuiltje op de wegen.
Onze onmondigheid leidt ertoe dat we hopeloos verloren lopen in de stad en pas na vele omwegen de grote boedhistische tempel bereiken. Straatnaambordjes zijn letterlijk Chinees voor onze ogen en onze stadsplattegrond is dus behoorlijk waardeloos. "The way to the Yuantong Temple please?" “壹上吧嗒？”"To the left or right?" “佛俩咯外他是他惹鄂头“ "See it's here on the map! Just look!" 调和特 门牌 了十法人 啊挖已！”"Thank You!" “有啊热“ "Heeeelp!!!"
Het is druk in Yuantong met vele pelgrims: mensen van het verre platteland: kleine oude vrouwtjes in blauwe pakken en moderne jonge mensen offeren wierookstokjes.
De weg te voet terug is te ver; we tonen ons reddend kaartje aan een taxichauffeur. 'Weer een verloren stel' staat er op zijn gezicht te lezen.
"个体年调和擦日" zegt de man vriendelijk. "We don't speak Chinese ..."