31.10.2007: dag 107: Agra-Varanasi

Eén kamer wordt ontruimd; de andere houden we tot deze avond zodat we ons nog kunnen douchen en een onderkomen hebben vooraleer we afreizen naar Varanasi.
Vanmorgen wordt nog een grote was gedaan. We hopen dat de apen, die met tientallen de omgeving onveilig maken en baas zijn op de daken, eraf blijven. Het zijn brutale gedrongen en forse beesten met vervaarlijke hoektanden die met kleine oogjes dreigend op je af komen als je eten bij je hebt.
Vandaag moeten een aantal praktische zaken geregeld worden.
Kristien en Jasmien doen een nieuwe poging om het pakje in het postkantoor af te halen. De verantwoordelijke van het kastje is vandaag ‘op post’ en weet al direct wat er verwacht wordt. In de kast tussen een hoop rommel ligt inderdaad het pakketje al enkele dagen te wachten en Jasmien is in de wolken.
Het systeem werkt maar je moet ontzettend geduldig zijn en de juiste persoon treffen die een bepaalde taak waarneemt. Alle andere medewerkers houden hun handen af en sturen je wandelen.
Ik ontdek dat ons treinticket naar Varanasi onvindbaar is. Het kostbare biljetje is nergens meer te bespeuren; ik vermoed dat ik het in een vlaag van opruimen in de vuilnisbak weggegooid heb. Verdomme! Hoe is dat nu toch mogelijk ...
Onze namen zitten wel in het computersysteem maar ik heb geen bewijs in handen.
Een reisbureau raadt ons aan om een beleefde brief aan Indian Railways te schrijven met onze gegevens, waarin het probleem van het verloren ticket beschreven wordt met de vraag om een dubbeltje te printen.
In het bezit van het schriftelijke verzoek begeef ik me, met de moed van de wanhopigen naar het ‘Computer Reservation Office’ van de spoorwegen in het station van Agra.
Er is een speciaal loket voorzien voor ‘foreigners, freedomfighters(!!), the crippled, the blind, seniors and journalists’.
De man achter het raam leest mij brief grondig na, tikt enkele commando’s in zijn computer en onze vijf namen verschijnen op het scherm. Onze gegevens worden op mijn verzoekbrief genoteerd en voorzien van een ferme stempel. Hij kan echter alleen een duplicaat printen als de Station Master himself hiervoor de toestemming geeft via een tweede nota op mijn verzoekbrief.
Platform 1: een houten bord toont me waar de Station Master zijn kantoor heeft. De man in het wit is voorkomend, aanhoort en begrijpt de vervelende situatie als ik voorwend dat één van mijn zonen al spelend het ticketje verloren heeft gedaan. Hij noteert zijn autorisatie op de brief vergezeld van een rode stempel. “Crazy foreigners ...”
Nog even terug aanschuiven en ons duplicaatje rolt uit de printer. Yes !!! Geweldig, die Indische spoorwegen ... We kunnen vanavond toch mee in de ‘super-deluxe-firstclass- airo-sleeper’!
We hebben tenslotte pasfoto’s nodig voor ons visum van Nepal. De fotograaf bezorgt ons van ieder twaalf blinkende kiekjes voor anderhalve euro.
We eten opnieuw bij “Lucky”; een mens mag dat nu en dan wel eens zijn ...
We zijn netjes op tijd in het het station Agra-Fort. Al gauw blijkt dat we nog niet in de trein zitten: het vertrek is voorzien om twee uur in de nacht of er is een vertraging van vijf uren! Het station zit afgeladen vol met vermoeide reizigers, de inkomhal ligt vol met slapende mensen, de wachtzalen zijn bezet, er is geen enkele stoel of bank meer vrij. Het restaurant is niet uitnodigend: een dikke rat zit op de grond in een hoekje te dutten. Minstens vijf uren wachten in deze omstandigheden is vreselijk. Gelukkig beschikken de spoorwegen over ‘retiring rooms’ waar vermoeide reizigers met centen een kamer kunnen huren in het stationsgebouw naast het perron. Er is nog een tweepersoonskamer vrij die we snel reserveren vooraleer anderen op hetzelfde idee komen. Een nette kamer met douche. Met zijn vijven leggen we ons naast elkaar te rusten. Treinen stoppen voor het raam, andere denderen fluitend voorbij. Het is weer eens wat anders. De airco doet het niet en als compensatie krijgen we ieder een kartonnetje mangosap. Even later krijen we gratis nog een tweede kamer zodat iedereen comfortabel de nacht in kan.
Ondertussen loopt de vertraging verder op: twee uur wordt drie uur en uiteindelijk staat vijf uur op de klok als vertrekuur geprogrammeerd op het grote scherm. De meeste toeristen zitten versufd op banken op het perron; wij liggen knus in bed. De schade is beperkt tot tijdverlies maar hiervan hebben we wel wat op overschot ...