09.10.2007: dag 85: Ahmedabad

Om vijf uur in de ochtend worden we in de trein wakker gemaakt door onze buurman: we rijden het station van Ahmedabad binnen. Wat een verademing zal dat zijn: in deze stad wonen slechts zes miljoen mensen ...
Twee motorriksja’s rijden ons door de nog duistere en verlaten straten van de stad naar het guesthouse. De receptionist ligt op een matras voor de ingang te slapen. Na wat porren wordt de man wakker en toont hij ons twee kamertjes; de lakens op de bedden zijn niet ververst en na aandringen krijgen we een paar verse exemplaren. We zijn nog moe van de reis en leggen ons te rusten voor de rest van de ochtend. Check-out is vierentwintig uur na aankomst, en dat betekent dat we morgenvroeg om half zeven uit de kamers moeten.
We moeten een beetje opschieten in de komende weken als we op tijd in Nepal willen geraken. De verlaten straten van deze ochtend zijn omgetoverd tot een heksenketel van riksja’s, brommers, fietsers, bussen en auto’s. Zo zien we het graag ...
Ik trek er op uit om een busticket te bemachtigen om morgen naar Udaipur in Rajastan te geraken. Met een deluxe-bus van een privemaatschappij kunnen we in vijf uren op onze bestemming komen. Vertrek morgenvroeg om zeven uur en dat komt goed uit.
De drukte van Mumbai en de treinrit hebben ons vermoeid en de rest van de dag wordt in de kamers van het hotel doorgebracht. De jongens studeren wat, schrijven brieven, spelen op de gameboys en op de computer en ik blijf gefascineerd door de Bollywoodfilms op tv: zo slecht dat je blijft kijken. Het internetcafé wordt in de namiddag langdurig bezocht: surfen kan voor twintig eurocent per uur. Kristien leest en bezoekt het postkantoor.
Vlakbij tegenover de moskee ligt een prima vegetarisch restaurant; we moeten niet ver lopen om de maag te vullen. Alleen de straat oversteken is een huzarenstukje, maar hierin zijn we specialist geworden. Tussen de tafels her en der verspreid bevinden zich een dozijn groengeverfde langwerpige grafstenen omgeven door een laag hekje: we eten op een islamitisch kerhof!
Vanavond kijken we tv; het zal weer een Indische musical worden met een simpel boy-meets-girlverhaaltje, mooie acteurs die hun best doen om zoveel mogelijk aan overacting te doen, kleurrijke kostuums, drama, passie, langdurige close-ups van bezorgde, verliefde, angstige, hatelijke blikken, uitbundige muziek en dans voor een bloemenpark of aan een zonnig strand, het hoofdpersonage/zanger, die altijd lipt op een zangstem van een Indische Willy Sommers met de look van een Jo Valley en het meisje/zangeres, altijd mooi, lief en onderdanig met een iel schril zangstemmetje. Er wordt wild uitdagend, bijna spatisch gedanst, maar het blijft kuis en meer dan een handkus ga je in de films nooit zien. Als je al deze ingrediënten door elkaar klutst krijg je de perfecte Indische kitch-massalafilm; Indiërs vinden het prachtig ... het toont hen een beeld van een wereld die onbereikbaar is en trekt hen even weg uit de sleur en de dagelijkse strijd om te overleven.
Wat verlangen wij naar Canvas ... VTM is ook goed ...