01.11.2007: dag 108: Agra-Varanasi (vervolg)

Goed geslapen hebben we niet maar we zijn tenminste uitgerust en in veel betere staat dan degenen die de hele nacht op het kille perron de minuten hebben afgeteld om ze vervolgens weer met een veelvoud te zien oplopen.
Kwart over vijf: eindelijk loopt de ‘MarudharExpress’ het station binnen. We kunnen recht vanuit ons bed de trein instappen. Onze namen en zitplaatsen staan weer netjes afgedrukt langs de deur van onze slaapwagen. En hier is ons bedje ook weer gespreid: we ontvangen propere lakens, een kussen en een deken. De airco zorgt voor een koele aangename temperatuur; ideaal om onder de lakens te kruipen en het korte stukje nacht verder door te slapen.
We staan meer stil dan we rijden; de eerste drie uren hebben we van de zeshonderd nauwelijks twintig kilometer afgelegd, Na tien minuten rijden staan we telkens ergens midden in de velden een kwartier stil zonder aanwijsbare reden.
Gelukkig liggen we lekker en kan het ons niet veel schelen hoeveel tijd we verliezen; het wordt alleszins een monstervertaging.
We overleven op bananen, koekjes met echte Belgische chocolade en melkthee die we in de stations onderweg kunnen kopen. De vertraging loopt ieder uur met minstens een half uur op. We kruisen tientallen voorbijsnellende treinen op ons traject; de onze staat stil en wacht en doet weer een stukje om vervolgens weer te wachten. De trein had Jodhpur als vertrekstation en startte daar met een half uur vertraging omdat een vensterraam van een wagon stuk was en vervangen moest worden. Dit eenvoudig voorval heeft echter verstrekkende gevolgen: alle andere treinen op dit traject die op tijd zijn, krijgen voorrang; de onze moet bij iedere wissel alle andere treinen prioriteit geven en iedere nieuwe vertraging creëert een volgende. Gelukkig hebben we voldoende leesvoer bij de hand. Ruben krijgt het op zijn heupen en heel India moet het weer eens ontgelden.
Alle passagiers, waaronder vele westerse backpackers ondergaan lijdzaam en apatisch de slakkegang en het lange wachten; het is de enige manier om India zonder kleerscheuren te overleven. Je opwinden levert niets op.
Het wordt alweer donker, tien uren achter op het schema en nauwelijks halverwege. Dat betekent dat we ergens in de late avond Varanasi zullen bereiken. We lenen iemands mobieltje om het guesthouse van onze late komst te verwittigen.
Om elf uur of vijftien uren later dan gepland zien we de lichtjes van Varanasi. We hebben alleszins waar voor ons geld gehad maar ook de buik vol van Indian Railways. Ons geboekte hotel moeten we laten schieten omdat taxi’s niet in de smalle straatjes kunnen en te voet door de wirwar van steegjes is niet ongevaarlijk op dit late uur. Een ander guesthouse in de buurt heeft nog kamers vrij. Om middernacht ligt iedereen onder de lakens; het derde bed in een etmaal en meteen het eindpunt van de Indische odyssee.