27.10.2007: dag 103: Pushkar-Jaipur

Na nauwelijks enkele minuten in de bus zijn we terug in het vertrouwde India: opeengepakt, lawaai en georganiseerde chaos. In Ajmer staat de volgende bus naar Jaipur vertrekkensklaar en in nauwelijks drie uur over de expressweg zijn we in de Pink City en lichtjaren ver van Pushkar.
We brengen de komende twee nachten door in “Pearl Palace” in een in slaapzaaltje voor vijf. Een oase van rust in een zijstraatje.
Jaipur is modern met rechte brede vierbaanslanen en onvoorstelbaar druk; de oude stad kreunt onder het lawaai en de walmen van alle mogelijke voertuigen. Wandelen is een hachelijke onderneming; zowat alle ruimte op en naast de weg wordt ingenomen door autoverkeer, motor- en fietsriksja’s, geparkeerde voertuigen en straatstalletjes. Het gelijkvloers en de overdekte straatgalerijen van de prachtige roze geverfde gebouwen uit de negentiende eeuw zijn omgevormd tot winkeltjes komen in deze drukte niet meer tot hun volle recht. Je moet steeds omhoog kijken om de pracht van de zandstenen gebouwen met hun koepeltjes en gekrulde bogen, raampjes en balkonnetjes te ontdekken. In het zachte licht van de late namiddagzon komt de roze kleur mooi tot haar recht en lijkt het alsof de muren gloeien.
Het visitekaartje van Jaipur, het Paleis der Winden met zijn ingewikkelde gedecoreerde voorgevel staat verborgen onder een reusachtige bamboestelling: het bouwwerk wordt gerenoveerd en krijgt een opfrisbeurt: een nieuw roze kleurtje, de kleur van de gastvrijheid van de Rajputs.
We zijn vandaag aan wat astrologie toe en we gaan een kijkje nemen in het openluchtobservatorium Jantar Mantar met zijn vreemde stenen en marmeren contructies die de Indiërs van de achttiende eeuw in staat stelden de meest ingenieuze berekeningen van de stand en de bewegingen van de planeten en sterren te maken.
Het is druk op de site: Indiërs en groepen senioren uit Italië schuifelen van het ene naar het andere kunstwerk en hun Sikhgids probeert in het Italiaans met Indisch accent om de moeilijke materie verkocht te krijgen aan de verzameling shorts, bloemetjesbloezen, sandalen met witte sokken en rood aangelopen gezichten verborgen onder Dolce & Gabanna-zonnebrillen en bedekt met slappe zonnehoeden. Iedereen heeft het begrepen.
Onze les verloopt ondanks de verhelderende uitleg van Kristien niet zoals gewenst: we snappen er - buiten de werking van de zonnewijzers - eigenlijk niks van; de buitenaardse sculpturen lijken op reusachtige ronde marmeren waskommen met gaten erin verborgen in de grond, hellende wanden voor skaters, scheve ronde muren met lijntjes, trappen die naar nergens leiden of een soort rad van fortuin: en dat laatste doet wel een belletje rinkelen: “Ik koop nog een klinker, Walter!” Verkeerd antwoord, ga maar terug zitten, nul op tien, gebuisd voor dit vak en morgen terugkomen! Ik meld me alvast ziek ...