29.10.2007: dag 105: Jaipur-Agra

De ‘deluxebus’ van tien uur vertrekt stipt aan de terminal van Jaipur. Dit wordt de laatste lange busrit in India. We verwachten om half vier deze namiddag in de stad van de Taj Mahal aan te komen. We zitten comfortabel en we rijden express zonder stops onderweg.
De tweehonderdvijftig kilometer lange weg is één gote bouwwerf: de smalle tweebaansweg wordt over de ganse lengte tot Agra verbreed tot een snelweg van vier rijstroken met nieuwe bruggen en viaducten. Honderden bulldozers trekken een litteken door het landschap. Woningen die in de weg staan worden op een weinig subtiele manier onteigend: grijpers breken alles af dat het traject van de weg hindert. Dorpen worden in tweeën gesplitst om het steeds toenemende zware goederenvervoer meer ruimte te bieden. India is een economische reus geworden en de behoefte aan meer en betere wegen is de laatste jaren enorm toegenomen en niets kan deze evolutie tegenhouden.
De kleurrijke tulbanden en sarongs van de Rajastani verdwijnen stilaan uit het straatbeeld. Een boog over de weg heet ons welkom in de staat Uttar Pradesh. We rijden door vruchtbaar landbouwgebied. De aarde bestaat uit rijke klei. Hoge vierkanten schoorstenen steken langs de weg als vingers in de lucht: op ambachtelijke wijze wordt er in fabriekjes baksteen geproduceerd. Tractoren met aanhangwagens volgeladen met rode brikken rijden af en aan.
Een half uur voor Agra zit alle verkeer plots vast: enkele kilometers verder blokkeren boze boeren de weg. Alles staat stil. Het wordt te warm in de bus en langs de stoffige bouwwerf van de weg wachten we af. Het duurt een uur vooraleer “governmentofficials” de situatie kunnen deblokkeren en de boeren hun obstakels van de weg willen halen. De stroom voertuigen trekt zich opnieuw traag op gang.
Vijf uur: we rijden Agra binnen, een op het eerste zicht zoveelste typische vervuilde miljoenenstad.
We hebben twee autoriksja’s nodig om ons naar de wijk van de Taj Mahal te brengen. Het hotel hebben we gisteren gereserveerd en vanop het dakterras hebben we nog net een zicht op de witte koepels en de minaretten die bleek afsteken in het avondlicht en de grijze vervuilde lucht van Agra.
In Agra moeten we een beetje selectief zijn in de keuze van restaurants. Enkele jaren geleden werden merkwaardig veel westerlingen ziek van het eten in restaurants in de buurt van de Taj. Na onderzoek bleek dat hotels en restauranthouders het eten vergiftigden om de patient nadien naar een bevriend privéziekenhuis te brengen voor verzorging tegen zeer hoge tarieven. De klinieken eisten nadien van de verzekeringsmaatschappijen de gemaakte kosten terug. Deze laatsten kregen stilaan argwaan en stelden een eigen onderzoek in waaruit bleek dat de ziekenhuizen eveneens in het complot betrokken waren. Na het schandaal moesten een aantal restaurants hun deuren sluiten, maar de meeste koken vandaag opnieuw na een belofte om deze toeren niet meer uit te halen ... en de privéziekenhuizen werken nog steeds alsof er niets is gebeurd. Het zijn kapoenen, die Indiërs ...
De bezoekers van het restaurant van ons hotel zien er - voorlopig althans - gezond uit en dus schuiven we voor het avonmaal hier maar aan tafel.
Als de buik het toelaat en om de grote drukte te voor te zijn, zullen we morgenvroeg bij het ochtendlicht rond zes uur bij de eersten zijn om aan te kloppen voor de ingangspoort van het mooiste monument van de wereld.