15.10.2007: dag 91: Ranakpur-Jodhpur

We verwachten de bus die vanuit Udaipur rond acht uur aan de tempel stopt op weg naar Jodhpur. We hebben nog wat tijd voor een klein ontbijt in het enige winkeltje aan de halte. In het smoezelige keukentje pruttelt melkthee en met een pakje droge biscuits erbij kunnen we een paar uur verder. We hebben het gezelschap van een tiental nieuwsgierige grijze apen met witte gezichten die klaar zitten om eten te roven en te verdwijnen in de bomen. Verder wat straathonden, een paar koeien, kraaien en in de rivier zitten witte ibissen, waterhoentjes en in de bosjes kwetteren groene halsbandparkieten.
Om acht uur stopt de ‘deluxebus’ inderdaad; alle zetels zijn bezet en dat betekent dat we minstens vier uren moeten rechtstaan. Het is een bont gezelschap: traditionele fiere Rajastani: mannen recht uit een exotische film met hun vrouwen gesluierd in de mooiste stoffen en behangen met goud en zilver, Siks met met hun grote zwarte tulband, Punjabi met lange baard, groene tulband in lang hemd en broek en de moderne Indiërs met gsm en mp3-player en vijf Belgen in verkreukte t-shirts en korte broek.
Ruben moet een tijdje vooraan op het trapje zitten en heeft zo weer voldoende redenen om zijn dagelijkse verwensingen aan het adres van de Indiërs te uiten. Gelukkig stappen een aantal exotische reizigers na een half uurtje uit en kunnen we zitten tot Jodhpur en zo is dit leed ook alweer geleden ...
Naarmate de tijd verstrijkt wordt het landschap steeds droger: accaciabomen, droge grassen en laag struikgewas vormen het decor in een vlak land. De oogst van mais en graan is volop aan de gang en de halmen worden op de akkers in bussels rechtopgezet om verder te drogen. De temperatuur stijgt weer een beetje: we naderen de grote Tharwoestijn. Buffelkarren en boeren met gekleurde tulbanden en indukwekkende snorren, gekleed in witte tuniek hoeden koeien en schapen op de weg en de bus moet regelmatig stoppen om het vee te ontwijken.
In de verte zien het roze fort hoog op een rotsplateau: we naderen Jodhpur.
Met de riksja zijn we snel in het oude centrum aan de voet van de rots. Ons guesthouse ligt vlak aan de voet van het fort dat onoverwinnelijk lijkt op het plateau boven ons.

Ja, dan zal ik (Jasmien) ook maar eens een verhaaltje in de blog zetten :)
Zoals jullie wel al weten waren we nog altijd op zoek naar een iPod of een mp3 ... Deze middag waren we in Jodhpur aangekomen na 4 uren tamelijk vermoeiende bus. Tot grote vreugde zagen Ruben en ik dat er toch wel veel elektronicazaken langs de weg lagen en toen bleek dat ons hotel vlak bij die winkelstraat lag waren we niet te houden. Meteen na het middageten trokken we erop uit. Sander bleef in het hotel naar maffiafims op tv kijken terwijl mama, papa, Ruben en ik op mp3-jacht gingen. Maar we werden al snel teleurgesteld. Na een paar winkels te hebben bezocht bleek dat er alleen maar valse exemplaren beschikbaar waren. Op de vraag “Do you sell musicplayers of Apple?” werd al snel gezegd: “No Apple, this is India!” (We wilden perse Apple hebben omdat we eerder al verkeerd waren aangekomen met een ander toestel.) Ik begon al snel mijn geduld te verliezen, maar ik was niet de enige, wij allemaal waren het grondig beu om winkels in en uit te lopen. Tot we in een klein winkeltje kwamen waar ze, eindelijk, wel een echte iPod verkochten! Wij natuurlijk allemaal heel blij en we begonnen te onderhandelen over de prijs. OK, na een tijdje waren we het daarover eens en we vertrokken blij naar ons hotel terug. En toen begon de miserie ... Van het moment dat we het toestel hadden gekocht hebben Ruben en ik het uit op de laptop. Geen succes. De prul werkte niet. We zaten beneden in het hotel op het internet en de hotelbaas zag ons klungelen. Hij vroeg ons waar we het hadden gekocht en toen we het briefje met de prijs zag, schrok hij zich een bult. We hadden veel te veel betaald! Hij zei dat we ons geld moesten terug eisen en hij zei ook dat als het niet lukte, we naar de politie moesten gaan, Hij tekende zelfs een plannetje waar we het politiekantoor moesten vinden. Wij dus in vollevaart terug naar de winkel want het was al laat. Toen we daar aankwamen begon ons avontuur. :) Hij wilde het geld niet teruggeven en toen we dreigden met naar de politie te gaan, besteedde hij daar geen aandacht aan. “As you wish, go to the police.” Ja zeg! Dus wij naar dat politiekantoor op zoek. (Het was al donker, dus dat was niet gemakkelijk en zeker als ge de weg moet vragen aan Indiers die geen woord Engels verstaan!) Nadat we eindelijk een politieman hadden gevonden en uitgelegd wat er aan de hand was, gingen we weer in sneltempo terug naar de winkel want we hadden schrik dat die man de winkel had geloten. Toen we terug aankwamen bij het winkeltje begonnen we ruzie te maken. Gelukkig waren de politiemannen aan onze kant. Ik denk dat ze de toeristen te vriend moeten houden omdat er anders klachten of weet ik veel wat kan komen en dan komt er niemand meer naar India. Maar goed, ondertussen was er een hele menigte rond ons komen staan. (We stonden half op straat) Er was een hele verkeersopstopping door ons. :) De baas van de winkel was echt heel kwaad geworden maar na lang discussiëren gaf hij het met heel heel veel tegenzin terug. Hij zei wel dat we het geld goed moesten natellen en dat we niet meer moesten terugkomen. Alsof we dat nog van plan waren! :)
Ik vind dit wel heel wat spannender en interessanter dan aan een lange, ijzeren tafel te eten in een ashram ;)