25.10.2007: dag 101: Pushkar

Vanaf zes uur in de ochtend wordt het druk aan de ghats als pelgrims met honderden hun bedevaart voltooien aan de waterkant. De geluiden en wierookgeur dringen onze kamer binnen. De houten luiken gaan open en Puskhar ontvouwt zich in de ochtendnevel recht vanuit ons bed alsof we op het water wonen.
Na het buffetontbijt bezoeken we de spinternieuwe witmarmeren Sikhtempel. Onder een geel baldakijn leest een priester de hele dag in het heilige boek tot de avond valt. Blootsvoets en het hoofd bedekt met een doek mogen we rondkijken.
Puskar is een van die Indische centra waar sadu’s van allerlei pluimage een stek hebben gevonden. Ze trekken in groepjes het land door en blijven maandenlang kamperen onder een boom of bij een tempel. Aan de rand van het meer worden we door een groepje uitgenodigd voor een praatje bij een melkthee. Halfnaakt, lang opgebonden piekhaar, ongewassen met lange grijze baarden, gezichten gekleurd en hun lichaam behangen met amuletten en kralenkettingen en de huid ingeveegd met grijze asse van verbrande koeiendrek, Het zijn door de bevolking gerespecteerde, vriendelijke onthechte figuren, vertrouwend op hun ‘good karma’ en levend van aalmoezen ze door de bevolking en pelgrims in de bedelnap gestopt krijgen. Ze brengen de dag door met yoga, meditatie, hasj roken en kunstjes uitvoeren waarbij ze hun ledematen in allerlei pijnlijk lijkende en onnatuurlijke posities rond hun lichaam kunnen draaien.
Eén bijzondere vaardigheid wordt ons ongevraagd door een grijze babu getoond, waarbij een vijfentwintig kilo wegende rotsblok aan een touwtje opgehangen wordt aan zijn penis en hij het gewicht als een pluimpje onhoog tilt ... Oeiiii ... Bij een volgende demonstratie wordt diezelfde - ultra soepele - penis enkele keren rond een stokje gedraaid .., Aaaiiii ... Bewondering bij de omstaanders; wij kijken een beetje onthutst, lacherig met wat plaatsvervangende schaamte toe en weten niet of we na afloop moeten applaudiseren; de andere sadu’s doen niets, dus wij onthouden ons dan ook van handengeklap ... De artiest steekt zijn onbeschadigd instrument terug onder zijn lendendoek en gaat dan maar verder met thee maken. De slogan “Amazing India” is hier op zijn plaats.
Na de thee, een donatie en het uitwisselen van e-mailadressen – sadu’s zijn onthecht maar ook on-line - de handen tegen de borst gevouwen, worden we vriendelijk uitgewuifd en doen we onze gang rond het meer verder.
De vraag van mijn reisgenoten om deze truuk ook eens te proberen heb ik categoriek van de hand gewezen.
Na de voorgaande vertoning kunnen twee slangenbezweerders even verderop met enkele cobra’s ons niet meer verbazen. Er moeten straffere toeren getoond worden om ons nog te doen opkijken in India ...