26.09.2007: dag 72: Hampi-Palolem

We zijn voor het ochtendgloren netjes op tijd in het station van Hospet, een half uurtje van Hampi. Een melkthee en wat glucosekoekjes op het perron vullen de maag op dit vroege uur. Er zijn veel toeristen die ook op deze trein wachten naar Goa. Deze is naar goede gewoonte ruim een half uur te laat, maar dat is geen probleem, we hebben tijd. Bij het instappen en het zoeken naar de onze slaapplaatsen is het altijd ellebogenwerk en duwen. Als we onze plek gevonden hebben en onze rugzakken neerzetten is het opeens veel drukker: een aantal jonge mannen lijken in onze buurt eveneens hun plekje te zoeken, en voor we er erg in hebben stellen we met ontsteltenis vast dat onze kleine handbagage verdwenen is. Even de aandacht kwijt en een paar onzichtbare handen gritsen het kleinste stuk bagage onder je neus weg. Het duurt enkele ogenblikken vooraleer iedereen beseft wat er gebeurt, maar het kwaad is geschied, de trein vertrekt en de vogels zijn gevlogen. Op zich geen ramp, maar net in deze rugzak zitten al onze elektronische spullen die de kinderen nodig hebben om lange reizen in trein of bus aangenaam te overbruggen: weg zijn alle mp3-spelers, de gameboys en nog erger, de fotocamera en de laptop en een paar (vervangbare) documenten waaronder ons internationaal rijbewijs ..... Shhhhhhhhhhhiiiiiiiiiiiiiiiiitttt!!!!!!!!
De eerste momenten sta je als verdoofd te kijken, vol ongeloof over hetgeen je is overkomen. Je let altijd goed op, vooral in trein- of busstations, maar een klein moment van onoplettendheid of even afgeleid worden is voldoende om de rekening te betalen. Je probeert de klok terug te draaien en iedere minuut te reconstrueren, iedere persoon die voorbijgekomen is, iedereen die raar gekeken heeft, ... het heeft geen zin: je bent je spullen kwijt. Deze boeven zijn bedreven in hun vak, werken onopvallend samen en komen op toeristen af zoals vliegen op een str... Jammer, spijtig, stom ... Hadden we dit of dat ... en dat is nu al de derde keer in onze reisloopbaan dat we een fototoestel kwijtspelen! Soit!
De rest van de reis liggen we allemaal op onze brits, steeds opnieuw de gebeurtenis te herkauwen tot ze verteerbaarder wordt: het had veel erger gekund, de spullen zijn vervangbaar, gelukkig zijn we allemaal gezond; je haalt duizend redenen aan om het voorval te minimaliseren.De meeste foto's hebben we eerder op cd gezet en deze steekt in een andere rugzak.
Een nieuw fototoestel is onze eerste prioritaire aankoop. Muziekspelers hebben we eveneens nodig en zonder laptop gaat het ook niet aangezien Ruben deze nodig heeft voor zijn schoolse oefeningen en eigenlijk vinden we het een heel handig instrument op reis. We moeten dus alles vervangen. Maar daarvoor moeten we volgende week in Mumbai zijn; electronicawinkels daar zullen ons graag zien komen ... en goedkoop zijn deze dingen niet in India.
Je zou het haast vergeten: we geraakten uiteindelijk in Palolem: schitterend stand met wuivende kokospalmen, fijn wit zand, een donker woud in de achtergrond, groene lagunes, rollende golven, warm water, een hutje aan het strand ... Wat kan een mens meer verwachten? Misschien een verloren rugzak en enkele boeven achter tralies, en wat Ruben betreft mag het beslist veel erger: hij heeft al de meest verschrikkelijke lijfstraffen voorzien die wijlen Saddam Hoessein zelf nooit zou bedacht hebben.
Om evidente redenen zullen er de eerstkomende dagen dan ook geen foto's als illustratie verschijnen; alles zal op mijn woord moeten geloofd worden ...
Ik weet niet of we deze nacht goed gaan slapen; ik had me mijn verjaardag vandaag heel anders voorgesteld.