17.09.2007: dag 63: Ooty-Mysore

Er rijden twee soorten bussen van Ooty naar Mysore: staatsbussen: traagrijdende rammelende wrakken met ruime zitplaatsen of privébussen: minibusjes van een iets betere kwaliteit, maar met kleinere zitplaatsen en doorgaans sneller. Een verscheurende keuze … We hebben een ticket voor de minibus die om negen uur zal vertrekken. Na rondjes rijden in Ooty op zoek naar klanten zijn we een uur later nog nergens en is het busje gevuld met vijfentwintig op elkaar gepakte personen. Gelukkig ligt de bagage vastgesjord op het dak.
Na anderhalf uur over een kapotte en smalle asfaltweg en exact zesendertig haarspeldbochten – netjes op borden aangeduid – rijden we terug in de lagere heuvels van het Nilgiri Nationaal Park: prachtig ongerept woud en een zeldzaamheid in India. Een kudde witgespikkelde bruine herten is het enige wild dat zich naast de weg vertoont.
Als we Mysore binnenrijden is het namiddag. Ons hotel ligt in een druk zijstraatje in het centrum van de stad. De truien mogen terug opgeborgen, maar het is toch maar frisjes en nu en dan regent het wat. Sander hoopt dat zijn vergeten cd’s door mister Thomas zijn verstuurd naar het postkantoor en wil onmiddellijk gaan kijken of het pakketje er is. Het postkantoor in een muf gebouw dat de sfeer van de jaren vijftig van vorige eeuw ademt: dikke gevulde fardes op vuile houten banken, bundels papier waarvan niemand nog weet waarvoor ze ooit gediend hebben vullen de rekken. De verantwoordelijke, een man net zo stoffig als het gebouw en ermee vergroeid, met een dikke ronde bril en dito glazen vindt alleen een paar vergeelde niet afgehaalde briefomslagen in de lade van zijn bureau. Jammer, Sander verwenst de Indische post en nog meer mister Thomas die het pakketje blijkbaar niet heeft verzonden.
Een van de eerste zaken die na het inchecken in een hotel geregeld worden is het zoeken van een drukbezocht populair restaurant waar de Rajiv-met-de-pet gaat eten, omdat het eten dan gegarandeerd vers klaargemaakt is; ons criterium om gezond te blijven. De duurdere restaurants bieden zeker geen betere kwaliteit: integendeel, er zijn weinig klanten en soms worden de resten van de vorige dag terug opgewarmd en geserveerd met - in het beste geval - een uitgebreid en langdurig toiletbezoek als gevolg.
We hebben vandaag weer tijd voor wat studiewerk. Ruben heeft een mail van zijn klasgenoten van 3 en 4 handel gekregen en is opgetogen met het bericht. Hij studeert bijna iedere dag de hoofdvakken; in het begin met tegenzin, maar nu gaat dat veel beter. En zoals in een verzoekplatenprogramma (bestaat dat nog?) doet hij hierbij, vanachter de computer Franse oefeningen makend, de groeten aan zijn klasgenoten en leerkrachten van 3 en 4 handel.
Mysore is de stad waar de beste zijde van India geproduceerd wordt. Langs de brede lanen bevinden zich talloze zijdewinkels. De stad oogt rijker dan andere steden, het gemotoriseerd verkeer houdt zich min of meer aan elementaire verkeersregels zoals bijvoorbeeld in de juiste verkeersrichting rijden of stoppen voor een rood verkeerslicht. Langs de hoofdstraten liggen metersbrede voetpaden die gevuld zijn met een massa voetgangers. Je hebt de indruk dan een voetbalstadion leegloopt: een op en neer deinende zee van zwarte koppen. Aan een van de vele mister cashautomaten tank ik weer een hoop roepies, genoeg voor enkele dagen. Op verschillende plaatsen zijn er verkiezingsmeetings waarrond zich voetgangers scharen. Langs luidsprekers worden de kwaliteiten van de partijen en hun vertegenwoordigers geprezen. Als ik echter de gigantische affiches zie hoe deze heerschappen naar de gunst van de kiezer dingen door zich te verkopen als filmsterren uit een goedkope B-film met een brede grijns, in glitterpakken en met zonnebrillen op, dan heb ik het gezonde gevoel dat deze types volslagen onbetrouwbaar, onbekwaam ofwel corrupt zijn of wellicht alledrie … De Indiërs vinden het echter fantastisch, politici met filmsterallures … voor hen geen Yves Leterme, alhoewel … André Flahaut of Michel Daerden maken een kleine kans …
Maar we zijn hier niet om zijde te kopen of naar politieke boodschappen te luisteren: in Mysore ligt het ultieme sprookjespaleis van de Maharadja van Mysore, en dat sprookje beleven we morgen …