07.09.2007: dag 53: Varkala

Het is nochtans niet moeilijk: aan een strand kun je slechts twee kanten uit: naar links of naar rechts. Gisteren was naar links gaan verkeerd. Je kunt natuurlijk ook de weg vragen en dan hadden we meteen geweten dat rechts de juiste weg was en dat achter de klif het strand ligt.
Het is een klein zandstrandje en ook hier komen de golven metershoog aangerold. Zoutnevels stuiven als een mist omhoog en laten een onaangename vettige film achter op de huid. Redders houden de zwemmers goed in het oog in de veilige zone want er zijn verraderlijke stromingen. Er is nauwelijks verschil tussen eb en vloed, zo krachtig stuwt de moesson de oceaan tegen het land.
De zon schijnt vandaag en het is aangenaam warm. Jasmien, Sander en Ruben amuseren zich in de wilde geweld van de golven.
In de namiddag slenteren we nog wat verder langs de kokospalmen naar een kleine lagune. In stalletjes wapperen standdoeken in kleurrijk Indisch katoen.
De oceaan heeft alle zand weggeslagen en in plaats liggen nu dikke rotsblokken als een dam tegen het water. In de lucht - boven de waterlijn - zweven tegen de wind in tientallen bruine roofvogels.
Je vind hier in Varkala merkwaardig veel Duitse bakkerijtjes die voortreffelijke chocoladecakes en ander gebak serveren; hier kunnen Kristien en Jasmien dan weer niet aan voorbij gaan.
Als de zon ’s avonds in een rode bol ondergaat boven de oceaan zitten we alweer in ons vertrouwde restaurantje op de klif.
Hoge vrouwenstemmen op het ritme van sitar en fluit gaan op in flarden wind: “Krishna … Ganesh … Krishna …” klinkt het. Alleen een sigaretje meet Indische weed ontbreekt nu. De hippies wisten indertijd goed waarom ze naar deze contreien afzakten op weg naar Kathmandu.