11.09.2007: dag 57: Madurai-Trichy

Dat miljard Indiërs moeten allemaal zien te overleven en werk vinden. Waar wij in België zo weinig mogelijk mensen tewerkstellen omwille van de hoge lonen, worden in India zoveel mogelijk mensen ingezet: arbeid is spotgoedkoop. Als je in een winkel een pakje kauwgom wil kopen dan wordt je eerst geconfronteerd met het winkelmeisje dat je naar het juiste rek leidt en je ook in de gaten houdt dat je niets ongezien meeneemt, vervolgens ga je naar de kassa: de kassierster tikt de prijzen in en een ander meisje doet je aankopen in een plastic zakje. Vervolgens ga je met de twee kastickets naar een tweede kassa waar je aan een ander meisje beide tickets afgeeft en betaalt. Het bedrag wordt op een lijst of in een boek genoteerd. De tickets worden gestempeld en het eerste wordt als bewijs van aankoop meegegeven. Vaak staat er voor de ingang ook een veiligheidsagent. Ook in hotels werken tientallen jongens voor hongerlonen: de liftboy die op een knop drukt, een drager die je rugzak nog maar even heeft aangeraakt, de koffie of de handdoeken die je gebracht worden: iedereen vraagt een fooi. In het restaurant is er iemand die de bestelling opneemt, een ander brengt het eten, een afruimer haalt alles weer op, weer iemand anders maakt de sapjes en een kassier int het geld. Voor iedere gedane of onbestaande dienst wordt er geld van je gevraagd. Als je uit een restaurant komt of je koopt wat; altijd staan kinderen, moeders met baby’s op de arm of bedelaars rondom je, trekken aan je mouwen, steken handen uit en vragen om geld. Je kunt de hele dag geld uitdelen: er is miserie genoeg, maar je kunt nu eenmaal niet het hele leed van India op je nemen en na een tijdje geraak je immuun voor alle ellende en onrecht rondom je. Je moet welf ook verder. Dat en de drukte en lawaai in de straten werkt na een tijdje op je systeem: je moet een plaats hebben waar je je na een tijdje kan terugrekken en dat is de rust van je hotelkamer. Er zijn geen groene zones, parkjes of rustige plekken in een Indische stad, geen terrasjes om wat bij te komen: alles is volgebouwd en overal zijn er mensen die druk in de weer zijn.
In heel deze ogenschijnlijke chaos heerst er orde en organisatie die voor ons westerlingen niet onmiddellijk opvalt. Bussen vertrekken op tijd, er is internetverkeer, velen telefoneren mobiel, er is overal elektriciteit en water. In de winkels is alles te koop voor zie er het geld voor heeft en er heerst een dynamiek die bewonderenswaardig is. Men wil vooruit. Ik las net dat een Indiase firma onze Vlaamse busbouwer Vanhool wil overnemen en Mittal Steel controleert reeds onze Belgische staalindustrie. Het was ooit anders ...
Ok, genoeg! We moeten verder naar een andere dynamische stad We kunnen kiezen: met de trein of met de bus naar Trichy. … Mmm … misschien vandaag toch maar de bus. Ze heeft als grote voordeel dat er geen wagons zijn en de afstand van drie uren is redelijk. Onze bus is uitgerust met een toeter die nog het meeste lijkt op een misthoorn. Alle weggebruikers stuiven opzij als onze supertanker in aantocht is en van geen wijken wil weten.
Het is moeilijk om een hotel te vinden in Trichy: deze week van september is de favoriete periode om te trouwen en de meeste hotels zijn volgeboekt. Na lang zoeken vinden we een kamer met tv in één van de betere hotels, weliswaar aan het busstation.
In de namiddag nemen we een kijkje in de Tempel van de Rots. Vierhonderd trappen leiden naar een tempeltje boven op een rots. Mooi zicht op de stad, totaal bezweet en dat is het zowat. De scholen zijn uit en alle stadsbussen zitten overvol met blauwwitte uniformpjes: geen mogelijkheid op in een bus te geraken. Dan maar met de taxi terug naar ons hotel.
Sander en Ruben werken wat voor school voor het avondeten.
Een rustige avond voor tv: James Bond in ‘Never say never again’ op StarPlusChannel.
Op straat blazen de misthoorns onophoudelijk; het is hier een drukke vaarroute …