03.09.2007: dag 49: Kochin

Jasmien voelt zich deze morgen een stuk beter; hopelijk doen de medicijnen verder hun werk.
Mr en Mrs Thomas kijken opnieuw nauwlettend toe dat tijdens het ontbijt iedereen minstens twee keer toetast en zijn bord helemaal leeg eet. Ruben wordt hierbij weer extra geviseerd.
Ze zijn het voorbeeld van de ‘geslaagde Indiërs’: een mooie villa, een auto, hun drie grote kinderen universitair geschoold en zijn nu dokter, een dochter woont in de USA.
We gaan vandaag allemaal terug naar Fort Kochin. Het eerste stuk vanuit Ernakulam naar de kade is slechts enkele kilometers in vogelvlucht maar de stadsbus doet er een half uur over. De verkeerschaos is onbeschrijflijk: auto’s, kleine en grote bussen, vrachtwagens, riksja’s, motorfietsen, vespa’s, fietsen, voetgangers, stootkarren: allemaal moeten ze door kapot gereden straten die gemaakt zijn voor het verkeer van de jaren vijftig van de vorige eeuw. Het asfalt is gewoon weggereden door het jarenlange zware verkeer met diepe kuilen gevuld met plassen bruin water als gevolg. De ultieme file waarbij alles compleet vastzit is nabij. De politie staat hulpeloos te kijken en probeert de voertuigen ten minste in beweging te houden. Het verkeersreglement is simpel: er is geen verkeersreglement: de enige regel die min of meer gerespecteerd wordt is dat alle voertuigen aan de juiste kant – links - van de weg rijden, en voor de rest is de kunst om zich zo agressief mogelijk een weg vooruit te banen met als extra drukkingmiddel een constant getoeter.
De ferryboot heeft tenminste nog geen last van verkeershinder en het is een verademing als we terug in het oude koloniale Kochi binnenwandelen.
We volgen de kade met de nog steeds gebruikte en vervallen pakhuizen waar al sedert honderden jaren niets is veranderd: Kochi is al sedert de Portugese tijd een wereldcentrum van de specerijenhandel: specerijen, tabak, rijst worden in jute balen vanuit alle delen van het land met vrachtwagens aangevoerd. De balen worden door sjouwers met de hand gelost op stootkarren en verder in aangemeerde roestige schepen geladen. In de straatjes ruikt het naar kruidnagel, kardemom, nootmuskaat en kaneel.
Een heerlijke ‘meal’ in een ‘familyhotel’ stilt de hongerige magen. Het systeem van de zogenaamde ‘dagmaaltijd’ of ‘meal’ is uniek: je krijgt verschillende aluminium schoteltjes voorgezet met daarop heerlijk gekruide groentegerechten en een groot bord witte rijst. Met de rechterhand voeg je naar keuze alles toe in het bord rijst, je mengt en je kneedt het geheel en zo eet je het ook. Als de bordjes dreigen leeg te geraken komt een mannetje met kleine emmertjes langs om de schaaltjes opnieuw te vullen tenzij je een teken geeft dat het niet meer hoeft. Om alles door te spoelen krijg je een grote pint slappe lauwe thee. Prijs voor dit genot: 0,25 euro.
We gaan even langs het ‘Hollands Paleis’: een grote villa met zware donkere houtgesneden plafonds en muurschilderingen, door de Portugezen gebouwd en geschonken aan de Raja als een gebaar van goede wil en dank voor de handelsprivileges.
Later werd het door de Hollanders gerenoveerd en vandaar ook de huidige naam. Tenslotte bezoeken we de Joodse synagoog uit 1660. Er wonen al sedert de diaspora Joodse handelaars in Kochi en in de hoogdagen bevolkten zij een ganse stadswijk die vandaag nog altijd Jewtown heet. Nu wonen er nog slechts zeven families; de rest is vertrokken naar Israël.
Een kardemomgebakje in de bakery hebben we na al dat gewandel wel verdiend.
De file van deze morgen is er nog altijd.
Morgen zoeken we rustiger oorden op in de backwaters van Alleppey.

PS: Onze sympathie ging vandaag uit naar al onze beste collega's in de werkende wereld, want naar het schijnt zijn de schoolpoorten vandaag weer geopend ...
Veel arbeidsvreugde gewenst in de komende maanden.