23.09.2007: dag 69: Hampi

De kinderen zijn opgetogen: vandaag geen Indisch ontbijt. Door de vele westerse toeristen die Hampi bezoeken hebben de menukaarten van de restaurants een heel ander uitzicht gekregen: op de muur staat in grote letters geschilderd: het klassieke backpackersdieet: toast, omeletten, pap, bananenpannenkoeken, muesli, shakes in plaats van de klassieke idli, masala dosa of utapams.
Jasmien, Sander en Ruben hebben hun keuze snel gemaakt … Ik zweer bij masala dosa!
Een volwassen koe stapt ineens van op de straat parmantig via het terras de keukendeur van ons ontbijtrestaurant binnen; we hebben ze niet meer naar buiten zien komen …
In de veertiende eeuw was deze streek het centrum van het Hindoerijk en dat heeft zijn sporen nagelaten. Hampi verhandelde katoen en edelstenen en het controleerde de specerijenhandel en dat bracht de nodige centen op.
Hampi zou niet meer dan een stip op de kaart gebleven zijn ware het niet dat in de sixties de hippies dit slaperige dorp met zijn tempels en prachtige ruïnes ontdekten op hun zoektocht naar het nirwana. Sedertdien leeft bijna iedereen in het dorp van de inkomsten uit het toerisme: guesthouses, restaurants, reisbureaus, internetcafés, Indische klerenwinkeltjes en souvenirstalletjes staan in rij naast elkaar. Het blijft echter kleinschalig gezellig en vooral gericht op het budget van de rugzaktoeristen die, in navolging van de hippies nog steeds op zoek gaan naar de rust en magie van Hampi en deze rust is inderdaad een verademing na het lawaai en de chaos van de gemiddelde Indische stad nauwelijks tien kilometer hier vandaan.
Vele dorpelingen wonen nog steeds in huisjes in de originele bazaar uit de veertiende eeuw.
Na de studie is het in de namiddag tijd voor een wandelexcursie in de omgeving. Granieten platen vormen het pad dat langs de rivier naar de verschillende tempels leidt. Enkele heilige mannen of sadu’s met lange grijze baarden en beschilderd gezicht en het haar in een knotje zitten in hun bekende kleermakerszit in oranje gewaad naast een reliëf in de rots van de ene of andere hindoegod. Zij verwachten enkele roepies als aalmoes. Apen spieden in de bomen naar eten dat voorbijgangers bijhebben. Vrouwen doen de was in natuurlijke waskommen: vierkante uitgekapte nissen in de rots aan de oever van de rivier. In een ronde rieten mand die onderaan met pek is bestreken kun je - zoals Mozes eerstijds - naar de andere kant van de rivier gepeddeld worden; we bedanken voor het aanbod.
De ruïnes in graniet liggen in een vreemd landschap waarin metershoge gigantische keien liggen alsof ze door een reuzenhand rondgestrooid zijn. We wandelen naar de verschillende tempels aan de rivier of zitten gewoon op een steen “keien kijken”. Koeien en geiten grazen tussen de tempels en rotspartijen. Men is volop bezig met de restauratie van de monumenten die nu allemaal een beschermde status genieten, en dat gebeurt op dezelfde manier als eertijds: met pure man/vrouwkracht. Tonnenzware nieuwe zuilen en ornamenten worden in vorm met de hand gekapt en geplaatst. Regelmatig zie je duivelstanden in de rots: rijen vierkante gaten van enkele centimeters diep; met hamer en beitel wordt gelijktijdig in de stenen geslagen totdat ze splijten, zelfs de grootste rotsen begeven het. Vrouwen slaan geduldig met een hamertje blokken graniet tot grind: ieder steentje grind is met de hand gemaakt. Onvoorstelbaar!
Bij zonsondergang keren we samen met de koeien en geiten terug naar het dorp.
De geiten gaan op stal; de koeien krijgen opnieuw hun heiligenstatus en mogen ronddolen in de straten van Hampi om alle biologisch afval van de dag inclusief het papier op te ruimen; dat bespaart de straatvegers morgen een hoop werk en de koeien hebben gegeten.
Van eten gesproken: vanavond geen “Indian meal” maar macaroni of spaghetti, zelfs frieten zijn mogelijk in Hampi. Het is inderdaad een magische plaats!