29.06.2008: dag 349: La Paz

Moet het nog gezegd? Het is koud in La Paz, ontbijten doe je met de handschoenen aan.
We nemen een dagje pauze en regelen nog een aantal praktische zaken bij de trekkingoperator voor de driedaagse voettocht die we vanaf morgen in het vooruitzicht stellen: De ´Chorotrekking´ is één van de mooiste trektochten in Bolivia die begint op een hoogte van vierduizendvijfhonderd meter en geleidelijk afdaalt tot duizendvijfhonderd meter in het weelderig tropische Amazonegebied. Op drie dagen wandelen we gedurende veertig kilometer doorheen verschillende klimaatzones van de droge en koude altiplano tot de vochtig warme jungle in Coroico. Een gids leidt, vergezeld van een kok en twee dragers. Onderweg logeren we gedurende twee nachten in een tent. De tempertuur stijgt intussen van beneden ht vriespunt tot vijfentwintig graden.
Als ik ´s ochtends naar de geldautomaat van de Banco de Bolivia loop om nog wat Boliviano´s op te nemen wordt ik in de afgesloten cockpit - waar de automaat zich bevindt – onverwacht vergezeld van twee slonzige jonge mannen die uit het niets opduiken en waarvan ik meteen vermoed dat zij hier geen zichtrekening bezitten. Een van hen verspert de glazen deur en de uitgang. Ik kan nog net op tijd reageren en de kleine ruimte ontvluchten vooraleer zij mij dwingen mijn bankrekening leeg te maken of erger in hun gedachten hebben. De brede laan is nog verlaten en geen mens zou weten wat er zich in de kleine ruimte afspeelt.
Ik steek de weg over en de twee kerels verlaten eveneens de automaat, kijken me enkele keren na en verdwijnen via het kruispunt naar een andere straat. Daar kom ik even goed weg! Ik durf niet meer terug te keren en spoed me langs straten met veel volk terug naar het pension. In een drukke wandelstraat kan ik uiteindelijk toch bijtanken. Een potige agent met een dubbelloops schietgeweer bewaakt hier de automaat. Je moet ´ogen met staarten hebben´ in La Paz.
Namiddag hebben we nog wat tijd om naar het oude centrum te wandelen; de barokke San Franciscokerk en het plein ervoor is bevolkt met waarzeggers die de toekomst uit glazen bier gevuld met rauwe eieren lezen. Andere ´specialisten´ smelten een bolletje zilver op een gaspitje in een kroes; als het metaal stolt leest de man in de bizarre vormen je verdere levensloop. De prijs voor een blik in je toekomst is met zo´n vijftig eurocent een weggevertje.
In het restaurantje zien we op tv en bij een telloor sliertensoep dat Spanje Europees voetbalkampioen wordt. Er is dus nog rechtvaardigheid in deze wereld.
Sander en Ruben vullen hun dvd-collectie nog eens aan.
We betalen de nieuwe sleutel die we gisteren kwijtspeelden en waarmee een schurk nu alle deursloten van La Paz uitprobeert. De huisbazin heeft onze gewassen T-shirts die op de lijn drogen in beslag genomen. Het huisreglement dat op de binnendeur hangt verbiedt kleding te wassen in de publieke badkamer. We krijgen ze pas terug als we de prijs per kilo betalen die aangerekend wordt voor de wasautomaat. Kristien weigert: een patstelling en er is geen bemiddelaar.
Vervolgt morgenvroeg als we uitchecken en opgehaald worden om te gaan wandelen ...