18.06.2008: dag 338: Machu Picchu

We moeten vroeg uit de veren als we bij de vierhonderd eersten willen zijn die dagelijks worden toegelaten om de Huayna Picchu willen beklimmen.
Het inkomticket moet vooraf gekocht worden in Aguas Calientes. Een sirène loeit, rode lichten flikkeren, lichtspots worden op ons gericht, veiligheidsagenten duiken op: het had gekund maar de man aan het loketje wijst ons discreet op de valse studentenkaarten die wij hem aanbieden nadat hij ze onder het ultraviolet licht heeft gehouden. Pats! Koud gepakt! “Hoezo vals?” Ons protest in ’t Spaans klinkt niet echt overtuigend. “Wij hebben die kaarten eerlijk op de zwarte markt gekocht!” Die Thaï zijn ook voor niks te vertrouwen ...
Op basis van hun leeftijd krijgen onze drie studenten alsnog de gevraagde korting.
Bussen rijden de hele dag op en neer over een zigzagweg naar de top van de berg. We zijn met z’n allen voorbereid op één van de belangrijkste archeologische sites van de wereld.
Er schuift al veel volk aan. Even het reglement aan de ingang bekijken: eten en drinken meebrengen is verboden; aanschuiven aan het buffet van het hotel mag dan weer wel. Vuilnisbakken ontbreken en toiletten zijn niet beschikbaar. Goed bekeken; de duizenden bezoekers worden zo naar het enige en peperdure hotel gelokt. Gelukkig is ons ‘dagpakje’ goed gevuld ...
Het eerste zicht na aankomst is een verzameling van grijze stenen muren van woningen en opslagplaatsen, volledig, intact en zonder daken. Naarmate je hoger klimt over terrassen die volledig nieuw lijken, overvalt je stilaan een gevoel van stijgende verbazing en ontzag. De omliggende donkere bergen, smaragdgroene grasterrassen en de stad op de heuvel schuiven stilaan in en over elkaar tot het finale adembenemende zicht dat de hele wereld ondertussen kent. Macchu Picchu in al zijn grootsheid: dit is pure grandeur! De ligging in deze ontoegankelijke groene bergen is magnifiek en perfect. Enkele lama’s in de voorgrond zorgen voor de perfecte foto. De vergeten stad van de Inca’s ligt op een valse top tussen verschillende bergpieken, vijfhonderd Inca’s bleven onzichtbaar voor de Spanjaarden beneden. De Spanjaarden wisten van het bestaan van Machu Picchu maar vonden de stad nooit. De inwoners verlieten uiteindelijk Macchu Pichu en hun geheim bleef bewaard tot 1912. We zijn het erover eens: dit is de absolute ‘Numero Uno’ van al hetgeen we op deze wereldreis zijn tegengekomen!
We komen straks nog terug. We spoeden ons naar de Huayna Picchu, de spectaculaire groene bergpiek die de achtergrond van Machu Picchu vormt. We worden vanaf bezoeker honderdvijfenzestig geregistreerd. Sander is sedert gisteren verkouden en heeft niet genoeg adem om de beklimming naar de top aan te vatten. Hij wacht op ons aan de voet van de rotswand.
Bijna loodrecht en dus steil omhoog: de uitgehouwen rotstrapjes zijn hoog, de klim van een uurtje vereist de nodige inspanning maar als beloning ontvouwt zich een ontzagelijke uitkijk op Macchu Picchu beneden, een panorama van driehonderzestig graden op de met sneeuwbedekte Andes en de Urubambavallei in ochtendnevels, kortom het mooiste panorama op aarde. Hier wonen de goden ...
Het is druk op het smalle rotspaadje, tientallen zwaar hijgende klimmers proberen ook de top te halen, het merendeel taterende Amerikaanse studenten passeren de omgekeerde weg. Sander wacht ons op; hij heeft de plaats van de goden niet gezien; in ruil hebben tientallen muggen hebben zijn benen bewerkt met steken.
Ee andere uitkijk bevindt zich aan de Puerta del Sol, aan de andere zijde van de stad. Een lang en heet weggetje brengt ons naar het tweede uitzichtspunt dat een heel andere en ruimere kijk geeft op de volledige omgeving; dit is de eerste blik die trekkers op Machu Picchu krijgen als zij de vierdaagse van het Incapad besluiten. Een blik die ook wij -twintig jaar eerder – mochten ontwaren ...
Nu we de site vanaf alle zijden hebben bewonderd is het tijd dat we ons laten rondleiden door iemand met kennis van zaken; een gids brengt ons op de hoogte van het leven, gewoonten en mysteries van de Inca’s in Macchu Pichu.
Sander keert met de bus alleen terug naar Aguas Calientes. Wij gaan tevoet: anderhalf uur over een stenen voetpad door de dichte jungle recht naar beneden tot in het centrum van het stadje aan de rivier.
Het is nog vroeg avond als we met z’n allen de vermoeide benen strekken