22.06.2008: dag 342: Cusco - Puno

We nemen afscheid van de zeer beminnelijke familie Americo, het was een fijn verblijf bij eenvoudige mensen met een groot hart.
´Cruz Del Sur´ plant haar vertrek om half negen. Om veiligheidsredenen worden we nog eens op videofilm vastgelegd. Er bieden zich maar een tiental passagiers aan. Iedereen nestelt zich in de relaxzetels, klaar voor een rit van zes uur door de hoge altiplano richting Puno en het Titicacameer. Het ontbijt wordt geserveerd en als eerste film in een reeks van drie wordt ´Toy Story´geprogrameerd. We verlaten de vallei van Cusco, de weg is prima en klimt geleidelijk tot meer dan vierduizend meter hoogte. Het landschap is dor, gele grassen groeien in bundels op de glooiende hellingen van de onhergzame altiplano of het plateau dat tot ver in Bolivia reikt. De hoge sneeuwtoppen zijn meestal onzichtbaar maar de sneeuwgrens is niet veel hoger dan de weg. De zon schijnt en het is warm maar ´s nachts daalt de temperatuur tot ver beneden het vriespunt. De vallei is breed en vlak, kleine beekjes met ijskoud helder water kabbelen en waaieren uit over de vlakte. Armoedige dorpjes onderweg, kouwelijke huisjes herbergen geharde mensen die het met heel weinig moeten stellen. Verwarming is een ongekende luxe, er groeien geen bomen, hout is kostbaar en dient uitsluitend om te koken. De altiplano is bevolkt met kudden paarden, ezels, koeien, schapen en lama´s in een dikke bruine of witte vacht. Mannen gehuld in zware ponchos en vilten hoeden leiden de kudden naar de verschillende weiden.
Puno ligt aan het Titicacameer, of met meer dan 3800 meter het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld. Het meer kleurt staalblauw en ijskoud in de felle zon. Puno ligt deels op de kale heuvels en bestaat uit een verzameling troosteloze bruin lemen blokkendozen. In de binnenstad zijn de huizen van beton en bakstenen, maar zeker niet mooier dan de traditionele adobehuisjes. Geen enkel huis of hoogbouw lijkt afgewerkt: betonijzers steken metershoog in bundels gebonden boven de eerste verdiepingen uit in afwachting dat er ooit nog een etage wordt bijgebouwd. Bakstenen en ander bouwmateriaal ligt al jaren op de platte daken. De patron van ons gereserveerd pension wacht ons op aan de terminal van ´Cruz´ en met de taxi worden we netjes afgeleverd in zijn hotel. Een nette kamer voor vijf voor weinig geld.
Het is zondag, vele winkels zijn gesloten, restaurants en reisbureautjes blijven open. Een kwartje kip hebben nu wel verdiend en in de´Pollo a la Brasa´ om de hoek wordt heerlijk gekruide kip van het spit op ons bord gelegd. De kleine vrouwtjes lijken in Puno nog wat ronder in hun multiple lagen rokken. De zwarte haren glimmen van de olie en zijn op de rug in twee lange vlechten bijeengebonden. De buishoeden zijn hier niet meer in de mode en worden vervangen door kleine bolhoedjes, een beetje nonchalant schuin op het hoofd geplaatst zoals Oliver Hardy.