01.06.2008: dag 321: Lima - Huaraz

Op het dakterras houdt een groep feestvierders ons uit onze slaap. Pas na vier uur wordt het rustig in ‘Red Psycho Llama’. Ik lig op het bovenste stapelbed naast het open raam; een onrustige slaap betekent dat - als ik rechts van het bed tuimel - enkel verbaasd op de kamervloer wakker word maar links uit het raam klapwiekend twee verdiepingen lager op de binnenkoer smak. Ik trek het gordijntje toch maar dicht ...
Vandaag trekken we naar de bergen van de hoge Andes. Met twee taxi’s laten we ons naar het station van ‘Cruz del Sol’ brengen, één van de betere en een betrouwbare busmaatschappij. Er rijden in Peru nogal wat gammele vehikels over de smalle en gevaarlijke wegen van de Andes. Het is rustig op dit vroege zondagochtenduur; er is weinig verkeer en winkels zijn dicht, veiligheidsagenten in bruine uniformen staan verveeld te kijken voor gebarricadeerde poorten van kantoren, banken en grote winkels. Afval ligt langs de weg en waait met het stof op. Slechts enkele voetgangers slenteren op de vuile trottoirs. Het gloednieuwe busstation bevindt zich achter hoge veiligheidshekkens, de taxi mag niet binnenrijden, agenten controleren ons vooraleer we het station mogen binnengaan. De bus wordt grotendeels gevuld door Duitse toeristen, aan hun postuur te zien gaan ze binnen een paar dagen een knaap van een berg beklimmen. Bagage wordt ingeladen en nadat alle passagiers in de luxe dubbeldekker plaats hebben plaats genomen wordt ieder gezicht op videofilm vastgelegd. Ondanks de ruime ligzetels, panoramische ramen, tv en hostess krijgen we hier een onbestemd onveiligheidsgevoel, en wel voor het eerst op de ‘Groote Reis’ ...
De rit gaat via de sloppenwijken van Lima vier uur lang langs de kust van de Pacific, een grijze, mistige en bijzonder troosteloze omgeving; links een zwarte ijskoude oceaan en rechts van de weg een woestijn van honderden meters hoge grijze en lege zandduinen. De Panamericana Highway slingert zich in nevels tussen zee en land noordwaarts. In deze koude wateren krioelt het van vis en dat trekt miljoenen zeevogels aan. Pelikanen vliegen in formaties laag over bruin schuimende golven. Op het water dobberen duizenden andere zeevogels. Zij zorgen voor een belangrijk exportproduct van Peru; hun uitwerpselen of ‘guano’ wordt hier met bakken van het strand en rotsen geschept en verwerkt tot meststof.
Twaalf uur; de vriendelijke hostess biedt iedereen een plateautje met een warme maaltijd aan en een bekertje cola. We kijken naar de derde film in rij; een muilentrekkende Jim Carry houdt ons een tijdje alert vooraleer we stilaan indommelen.
De bus verlaat de kuststreek, draait rechtsom en volgt een vallei met een streepje groen langs een riviertje. De weg klimt gestaag tussen de eerste bergen van de Andes tot we een pas van vierduizend meter oversteken en het over een droog plateau verder gaat. De ‘Cordillera Blanca’ met tientallen besneeuwde pieken van meer dan zesduizend meter verschijnt. De ondergaande zon kleurt het landschap roze en bruin. Schapen grazen in dorre bergweiden, in kleine ijskoude riviertjes stroomt helder water. Armoedige dorpjes, stenen huisjes, varkentjes die de weg oversteken en mensen warm ingeduffeld in poncho’s zijn de enige tekenen van leven in dit harde landschap.
Net voor het donker komt Huaraz, de belangrijkste stad, in zicht. Onafgewerkte huizen in beton en rode bakstenen, het is donker in de straten, slechts een paar straatlantaarns geven wat flets licht, verkopers zitten als een donkere schim op een krukje bij hun straatstalletjes. Straathonden blaffen naar voorbijgangers. Dit is geen moment om lang in het donker naar een onderkomen te zoeken. We hebben geen logement gereserveerd maar vinden al gauw een bed in ‘Copa’, een kaal en kil uitziend hotel langs de pattisserie. We bevinden ons op meer dan drieduizend meter hoogte en lijken uitgeput naar adem happend als we na de lange trap naar de derde verdieping onze rugzakken neerplanten.
We zullen een paar dagen nodig hebben om te acclimatiseren vooraleer we de trektocht in de bergen aanvatten.
In een restaurantje kunnen we nog terecht voor avondeten; de nationale schotel van Peru: een kwart gegrilde kip met frieten en sla. Er zitte nog wat late Peruaanse klanten en een paar toeristen achter de formicatafeltjes.