13.06.2008: dag 333: Nazca - Cusco

Laten we de beroemde lijnen maar eens van nabij bekijken en zelf een verklarende bijdrage leveren voor het mysterie van Nazca ...
Er zijn twee mogelijkheden om de figuren te zien: een panoramisch tochtje in de lucht in een klein vliegtuigje en uitgesloten wegens nogal gevaarlijk omdat er regelmatig dodelijke ongevallen gebeuren en - gelukkig - ook te duur.
We zijn minder ambitieus en ook content als we een paar lijnen of figuren vanuit een toren of heuveltje kunnen aanschouwen.
We huren een taxi en maken een dagtochtje naar de verschillende attracties die Nazca te bieden heeft.
Vanop het ´gelijkvloers´ heb je geen enkel idee dat er honderden kilometers lange strepen, banen en figuren in de woestijn gegraveerd zijn en het is pas sedert de tijd van de eerste vliegtuigen dat het mensdom het bestaan van de lijnen ontdekte. De twee uitkijkpunten leveren geen spectaculaire beelden op maar geven een indruk van de enorme lengte van de lijnen die die als banen loodrecht kilometers ver naar de bergen leiden. Enkele kronkels zijn een onderdeel van de poot van een hagedis en een beetje verder moeten we een boom onderscheiden. De keien en stenen in deze vlakke en altijd droge woestenij werden door een antieke beschaving verplaatst en leveren een kleurverschil op zodat de contouren van de geometrische figuren zichtbaar worden. Het feit dat het gemiddeld maar twee uur per jaar wat regent houdt in dat de lijnen niet onderhevig zijn aan erosie en al honderden jaren intact gebleven zijn.
Een antieke astronomische kalender zoals Maria Reiche beweert? We blijven sceptisch; er zijn zoveel lijnen dat er altijd wel eentje op de 21ste naar de laagste of hoogste stand van de zon wijst...
Lijnen die naar waterbronnen leiden? Waarom niet gewoon een hoopje stenen leggen of een monumentje bouwen op de plaats van de bron? Te ingewikkeld.
Ik ben meer voor de versie van Erich Von Dänicken die inhoudt dat de lijnen landingsbanen van UFO´s waren; da´s pas spannend en romantisch! Trouwens als je een tijdje zonder pet in de zon staat zie je de schotels overal rond je oren vliegen ...
Zo, dat mysterie is ook weer opgelost. We rijden terug naar Nazca-city. In de verte achter de grijze bergen doent de hoogste zandduin ter wereld op: meer dan tweeduizend meter hoog. We bekijken een tweeduizendjarig ondergronds aquaduct dat nog steeds water van de enige rivier uit de bergen richting Nazcavallei vervoert. Tijd om even te griezelen: naast een verwoeste Incaruïne, bij een lokale boerenfamilie ligt een macabere verzameling Incamummies en schedels op houten rekjes in kartonnen dozen en onder een laagje bruin stof tentoongesteld.
We brengen een bezoekje aan een ambachtelijk atelier waar de oude Inca-keramiekkunst nog steeds wordt beoefend. De man demonsreert hoe een kruikje gevormd, gekleurd en gebakken wordt. Tenslotte nemen we een kijkje in een artisanaal bedrijfje waar goud gewonnen wordt uit gesteente dat in de bergen rondom Nazca wordt gedolven: een buitengewoon tijdrovend hand- en benenwerk waarbij kwik wordt gebruikt om per dag een gram goud te winnen uit een mengeling van water en gemalen gesteente. Een job waarbij je niet oud wordt door de dodelijk giftige kwikdampen die zich eveneens verspreiden in de woonbuurt rondom deze goudwinning.
Om half acht vanavond worden we bij ´Cruz Del Sur´ verwacht voor de nachtrit van veertien uur door de bergen van de Andes naar Cusco. Gelukkig zijn de ligzetels in de luxe autocar comfortabel en worden we voorzien entertainment, eten en drank.