26.08.2006: dag 346: Copacabana: Isla del Sol

Copacabana is een gezellig ietwat toeristisch stadje aan ’t Titicacameer en het vertrekpunt naar het ‘Eiland van de Zon’. Dit wordt een dag waarin we ons laten onderdompelen in de legende van het onstaan van het Incarijk en het verhaal van de schepping van de aarde.
Alle boten vertrekken al vroeg in de ochtend voor een twee uur durende vaart naar Isla del Sol, een eilandje met een paar duizend inwoners en zonder gemotoriseerd vervoer.
Het eiland is bekend als de geboorteplaats van de zon en de eerste Inca goden/heersers naar analogie van de farao’s in Egypte.
Ons bootje meert aan in Challapampa en we hebben het gevoel te zijn aangekomen op een mediteraan eiland: blauwwitte roeibootjes die aangemeerd liggen aan een keienstrandje tegen een decor van rotsige en schaarsbegroeide heuvels. Enkele cafeetjes met terrasjes wachten op de eerste klanten. Niet zolang geleden werden op de bodem van het meer een aantal antieke gouden voorwerpen gevonden die tentoongesteld werden in het kleine dorpsmuseum. Verhalen van het verdwenen Atlantis staken al de kop op. Intussen heeft jaloerse rivaal van een buurdorp de schat gestolen en tot op vandaag is ze spoorloos verdwenen. Waarschijnlijk illegaal verkocht en nu in een kluis in Japan of Amerika opgeborgen. Voor de resterende stoffige collectie aardewerk hebben we geen belangstelling.
We betalen ons inkomticket en wandelen bergop met vergezichten op het blauwe water van het meer. Het eiland is dor, alle bomen zijn gekapt, eenvoudige lemen huisjes kijken uit op de machtige Andes aan de overzijde van het meer. De zon schijnt volop, het is vermoeiend stappen en de lucht is ijl op deze vierduizend meter hoogte.
De ruïnes van Chincana zijn de eindbestemming: een doolhof van stenen muren en doorgangen tegen de helling met ergens een bron die zo goed verborgen is dat we ze niet kunnen ontdekken.
Een ceremoniële stenen tafel omgeven door een reeks stoeltjes ziet er eerder uit als een gezellige picknickplek. Hier offerden de Inca’s mensen en dieren aan de zonnegod.
In een muur kun je met wat goede wil de countouren van een poema ontdekken, die in het scheppingsverhaal van de Inca’s een prominente rol speelt.
In twee kleine niches in een rotswand bevindt zich het ‘Cape Canavaral’ van de Inca’s: we aanschouwen de landingsplaats van de zon en de maan op aarde gevolgd door een geslaagde landing van Manco Capac, de stichter van het Incarijk en zijn companen. De naam ‘Isla del Sol’ vindt dus hier zijn oorsprong.
De Inca’s beschrijven de goden als bebaarde langharige bleekgezichten rijdend op vreemde dieren.
Een beetje sneu is dat de eerste Spanjaarden met hun lange haren, in harnassen rijdend op paarden als goden werden onthaald. De lepe conquistadores wisten handig misbruik te maken van deze onverwachte godenstatus en het Incarijk ging zonder veel tegenstand over in hun handen. Mazelen, verkoudheid en griep hielpen een handje om het machtige rijk tenonder te laten gaan. De zonnegoden lieten betijen ...
Het zijn leuke verhalen maar we voelen dat dit een ‘gewijde plaats’ is: het ontstaan van een machtig rijk en een cultuur die zijns gelijke niet meer heeft gekend in dit deel van de wereld.
De kapitein wil niet op het afgesproken tijdstip vertrekken omdat enkele Amerikaanse toeristen nog niet terug zijn gekomen van een lange wandeltocht op het eiland en dat is niet naar de zin van een aantal ongeduldige passagiers die de arme kapitein verwensingen naar het hoofd slingeren. Als het koppel met hun gids zonder verontschuldigingen een half uur later instappen ontstaat krijgen ze het aan de stok met een paar passagiers; een hoogoplopende discussie ontstaat die ei zo na gewelddadig wordt. Vervolging met politie, foto’s als bewijsmateriaal: een Amerikaanse tuttebel ‘wants her dineiro (two dollars) back’ ... ‘Gooi ze voor de haaien’ ... Een vermakelijke voorstelling ...
We vertrekken; de twee laatkomers zonderen zich af en trekken zich terug op het dak van de boot. De koude wind doet de heetgeblakerden uiteindelijk afkoelen. De boot arriveert in Copacabana precies en op het afgesproken tijdstip. Sommige mensen gaan beter niet op reis en blijven best thuis waar natuurlijk alles perfect verloopt ...