28.06.2008: dag 348: La Paz

Overdag is het in La Paz aangenaam warm maar op deze hoogte blijft de warmte ’s nachts niet bewaard en ’s avonds koelt het dan ook flink af en de nachten zijn ronduit koud. Gelukkig ligt er op de bedden in de kille kamer een dikke stapel dekens. De wit geverfde muren zorgen voor een bijkomende ‘frisse’ toets. De meeste budgethotels beschikken over hoogstens een gaskacheltje in de receptie en in restaurants hangt een klimaat van een kille ruwbouw ergens in november. De huizen van de inwoners zijn niet geisoleerd en hebben helemaal geen vorm van verwarming. Iedereen loopt er dan ook ingeduffeld in dikke truien en jassen rond. De vrouwen in multiple wijde rokken, beenverwarmers en wollen sjalen, de bolhoedje nonchalant op het hoofd. De straatstalletjes zijn al vroeg open; verkopers zitten verkleumd op een ijskoude arduinen steen of portaal van een winkel. Er is altijd wel iemand die op dit vroege uur een hangslot, veiligheidsspelden of een zonnebril nodig heeft ... Vrouwen met ingepakte baby’s en kleuters wachten op de eerste voorbijgangers; ze verkopen warme en versgebakken met vlees gevulde pasteitjes: de nationale ochtendsnack. We maken ons klaar voor een verkenning van La Paz; na enkele honderden meters wandelen over de steile straten mogen jas en trui al weggeborgen worden. Op de Plaza Murillio is het zondagsdruk: de bankjes zijn bezet door zonnekloppers, schoenpoetsers met een bivakmuts over het hoofd getrokken hebben het druk. Een zwerm stadsduiven heeft er haar vaste stek, kinderen voeren graan. Wachters in een negentiende eeuws gala-uniform bewaken de ingangspoort van het bescheiden presidentieel paleis. In de koloniale kathedraal ernaast is de misviering aan de gang. Een standbeeld van de nationale held prijkt in het midden van het plein tussen bloemperkjes en heggen. We proberen in een veel geprezen ‘heladeria’ een echt Italiaans ijsje.
Overvolle straten gevuld met taxi’s en stadsbussen die door de nauwe straatjes manoevreren en blauwe benzinewalmen verspreiden die in de vallei blijft hangen. De stad krijgt daarom de bedenkelijke eer van de meest vervuilde stad van Latijns Amerika.
La Paz is ook een geanimeerde stad met veel en kleurrijk volk. Er resten opmerkelijk veel overblijfselen uit het koloniale verleden: afbrokkende herenhuizen wachten op een opknapbeurt terwijl de statige regeringsgebouwen zijn mooi gerestaureerd zijn. Andere woningen zijn helemaal opgefrist en geverfd in blauw, wit en okerkleuren en delen de skyline met lelijke betonnen kantoorgedrochten en andere misplaatste hoogbouw; een typische derdewereldplaag: ondoordachte planning, corruptie, bouwpromotoren met machtige vrienden ... hmm ... klinkt ook bij ons bekend ...
Grotere winkels zijn verscholen achter informele eenmanszaken of talloze kraampjes, stalletjes en leurders die de trottoirs en de weg delen met de automobilisten. Onder zeilen wordt alles verkocht wat maar enigszins denkbaar is. Straatmuzikanten, vaak kleine kinderen proberen met gitaar of panfluit een centje te verdienen. Bedelaars, meestal vrouwen met baby’s zitten op centrale plaatsen, aan winkeluitgangen, kerken of gewoon ergens op de grond. Oude verweerde vrouwtjes, gehandicapten slenteren rond en steken de hand uit naar voorbijgangers om een aalmoes. Nergens in de wereld zijn we zo’n grote populatie armen en bedelaars tegengekomen als in La Paz. In geen enkele andere stad vind je zoveel namaakartikelen als hier; vooral de game, muziek- en filmindustrie moeten met lede ogen aanzien dat dagelijks openlijk duizenden titels illegaal verkocht worden. Een paradijs voor Sander en Ruben. We schaffen ons een nieuw cd-tasje aan ...
De markt is het hart van de economie in La Paz; smalle en venijnig bergopwaartse straatjes staan aan beide zijden vol met winkeltjes. Er is nauwelijks doorgang voor de massa stedelingen die vooral hier hun dagelijkse inkopen doen; de grote winkels met merkartikelen zijn voor de meeste mensen veel te duur. Er is een overvloed aan goedkope consumptiegoederen en vers fruit uit de laaglanden en het amazonegebied. Goed op onze tellen passen: dit is een beruchte zakkenrollersbuurt.
Op de ‘heksenmarkt’ worden traditionele fetischen en medicijnen verkocht. Opvallend zijn de stapels gedroogde embryo’s en babylama’s die wachten op een nieuwe huiseigenaar om begraven te worden onder de dorpel van de voordeur; dit offer aan ‘Paccha Mama’ of ‘Moeder Aarde’ brengt de huisgenoten geluk en voorspoed. Jasmien is ontzet. De collectie wordt aangevuld met kisten gedroogde padden, vogelkoppen en poten, gordeldieren, schelpen, luipaardvachten en poeders van toekanbekken, zeesterren, gedroogde kruiden en takjes goed voor iedere kwaal. Ruben is niet te spreken van dit heidens geloof en de arme opgezette diertjes.
Op weg naar het pension stel ik vast dat de zak van mijn jas is opengeritst en de inhoud - de sleutel van de kamer - is gepikt. Voor de dief niet echt bruikbaar maar wij zijn ontrieft en kunnen niet meer in onze eerste kamer.