11.06.2008: dag 331: Pisco: Paracas

Paracas of ´woestijnwind´is een nationaal park, deels gelegen op het land en grotendeels in zee. We worden in ons pension afgehaald en - samen met een tiental andere toeristen - rijdt het busje door het halfverwoeste Pisco naar de kust van de Pacific. Onderweg worden de gevolgen van de aardbeving nog eens duidelijk: gelukkigen wonen in houten tuinhokjes en de minder fortuinlijken verblijven in tenten langs de opgebroken straten of uit de wind tegen gevels die nog rechtstaan.
We rijden een stukje langs de woestijnkust. De oceaan zit overvol met vis en trekt verwerkingsbedrijven en miljoenen vogels aan. Fabrieken langs de kust verwerken tonnen vis tot meel, olie en vis-in-blikjes: de voornaamste exportproducten van Peru. Duizenden zeevogels bevolken het steenstrand dat vol ligt met hopen bouwafval van de aardbeving. We brengen eerst een bezoek aan de ´Balistas-eilanden´ of een verzameling woeste rotseilanden buiten de kust van Paracas en een broedplaats van duizenden zevogels. In de stoere speedboot is de afstand van vijftien kilometer beperkt tot een half uurtje. De zee is rustig als we uitvaren. Even buiten de kust zwemt een school dolfijnen. We stoppen: de dieren zemmen rond de boot, komen even boven water en duiken weer naar beneden: fantastisch! Het zijn ´residentiële dolfijnen´ die in deze visrijke wateren verblijven en iedere dag eenzelfde klein traject zemmen naar voedsel. De tafel is in deze omgeving steeds rijkelijk gedekt.
Een merkwaardig verschijnsel is de ´Candelaria´ of een gigantische afbeelding van zestig centimeter diepe groeven in een zandduin in de vorm van een kandelaar. Geen mens de ware betekenis van de honderdzeventig meter lange en brede figuur kent; ze komt nergens in de voor in de Inca of pre-incacultuur, is nergens zichtbaar als versiering op keramiek of textiel. De Spaanjaarden maakten er al melding van bij hun eerste contacten met Peru. Een signaal voor piraten, een symbool van vrijmetselaars, een signaal, een teken voor buitenaardse wezens? We willen het graag geloven. Een raadsel!
De rotseilanden zijn een hoogtepunt! Dit kun je enkel hier meemaken: hoge golven slaan in wit schuim te pletter op de ontoegankelijk rotswanden waarin door de erosie grotten zijn geslagen zo groot als als kathedralen, doorgangen, bogen en openingen als duivelse gapende monden waarin ons bootje zo kan worden opgeslokt.
De kapitein manoevreert als de beste het bootje tot vlak bij de rotsen. Pelikanen, aalscholvers, papegaaiduikers, Jan-van-genten, pinguins en ander klein gevogelte nestelt en kwettert met duizenden op de verticale rotspartijen. De van oorsprong roodbruine eilanden zijn vaalgeel van kleur door de tonnen vogelmest die erop blijft liggen omdat er nooit regen valt om het goedje weg te spoelen. In de lucht hangt de penetrante geur van urine vermengd met gezonde zeelucht. Op de kleine keienstrandjes en platformpjes rusten enkele families zeeleeuwen. De ouders laten de boot passief voorbij dobberen maar de baby´s zijn nieuwsgierig en poseren voor de klikkende camera´s. Dit is een uitzonderlijke belevenis!
Tegen de middag is de oceaan woeliger en moet de terugtocht naar het vasteland aangevat worden. We kijken de candelaria in de verte nog eens na: een vreemd verschijnsel ...
Namiddag worden we naar de kustwoestijn gebracht; het bezoekje aan het museum is overbodig maar het zicht op de kliffen en de beukende koude oceaan in de diepte is dan weer wel indrukwekkend. Een beetje Cap Gris Nez in Peru ...
De omgeving oogt minder vijandig nu de zon schijnt. Sedert de aardbeving van vorig jaar zijn er grote scheuren onstaan in de rotswanden en een groot deel van de afgrond is verboden terrein. De duinen kleuren diepgeel, in deze streek valt er nooit regen, enkel de regelmatige mist zorgt voor wat vocht in de lucht. Er groeit niets, zelfs geen sprietje hard gras.
We worden mooi op tijd afgeleverd in Pisco zodat er voor de jongens nog wat tijd rest voor theoretische studie in boeken, het moet niet de hele dag ´National Geografic´ zijn ...