27.06.2008: dag 347: Copacabana - La Paz

Er rijdt om het uur wel een lokale bus naar La Paz, de officieuze en ´s werelds hoogst gelegen hoofdstad. De bussen zitten echter overvol, maken onderweg vele stops en hebben een kwalijke reputatie omwille van de veel voorkomende diefstallen op deze route vanaf Copacabana. Bovendien is hun eindstation het beruchte en chaotische "Cementerio" buiten het centrum en bovenop de rand van de stad. De enige rechtstreekse en veilige verbinding tot in het centrum van La Paz is in de vroege namiddag met de "bus turistico".
Het schooljaar eindigt voor Sander en Ruben nog niet vandaag; hun vakantie begint pas op 1 augustus. Voormiddag is dus een gewone schooldag.
De bus is mooi op tijd en we rijden nog een tijdje over bruine heuvels langs het Titicacameer met de hoge Andes als blikvanger. In de verte zien we de gigantische Illampu: daar ligt La Paz. De bus moet even op de ferry; het meer is hier op zijn smalst en dit is de plaat om naar de andere zijde te geraken. Een platte houten schuit voert de lege bus naar de overzijde; passagiers stappen in een overvol motorbootje; gelukkig duurt de overzet slechts enkele minuten.
De valleien verdwijnen nu helemaal, enkel lage heuvels in de verte omgeven de vlakke altiplano. We stijgen weer een paar honderd meter en het is weer een enkele graden kouder op de hoogvlakte. De huizen in de dorpjes onderweg zien er stukken beter uit dan in Peru: netjes afgewerkt en goed onderhouden, zonder storende slogans en graffiti op de muren.
Het verkeer wordt steeds drukker op de tweebaansweg: we rijden door grauwe satellietsteen en naderen La Paz. Het eerste zicht in de enorme kuil waarin de stad zich bevindt is sensationeel: met de zesduizendvierhonderd meter hoge besneeuwde Illampu als overweldigend decor ligt de stad met zijn duizenden bruine huisjes in een groot en beschermd gat. Dit is de snelst groeiende stad van Latijns-Amerika en dat zie je: op de bodem van de vallei is alle ruimte volgebouwd en de nieuwe huizen lijken steeds hoger tegen de bergwand geplakt, de autowegen naar de bodem van de canyon maken een rollercoaster-duik naar omlaag. Ook de hoofdweg slingert zich tegen de wand naar beneden. Het centrum is chaotisch druk en de smalle straten zijn niet berekend op zoveel autoverkeer. Onze bus heeft zijn terminal aan een klein kantoortje. We hebben nog een taxi nodig om ons naar "Pension Austria" te rijden: een gammel maar sfeervol koloniaal gebouw, centraal gelegen bij de plaza Murillio. De eigenaar heeft een boontje voor Oostenrijk, de binnenmuren zijn behangen met romantische Tirolerlandschappen in de sneeuw en posters van de Weense toeristische dienst. Het jonge clienteel overwegend Duitssprekend. Een andere affiche waarschuwt de gasten voor vriendelijke oude vrouwtjes die toeristen aanspreken: zij werken samen met zakkenrollers en nep-politieagenten. We zijn gewaarschuwd.
Jasmien vindt haar lang verwachte correspondentie in het postkantoor en samen eten we zwartgeblakerde kip, slappe frieten met een lauwe cola in het restaurant tegenover ons pension. Daar zien ze ons morgen dus niet meer terug.