03.06.2008: dag 323: Huaraz: Wilkawain

Wilkawain is een kleine nederzetting van een paar huizen en gelegen in de bovenvallei tegenover Huaraz en een vierhonderdtal meter hoger; een ideale plek om even te testen of we grotere hoogten zonder problemen aankunnen. Met de taxi is het nauwelijks zeven kilometer over een weg over stof en losliggende keien. Een slagboom aan de ingang van het dorp verspert de weg. We krijgen voor hetzelfde geld een portie pre-incacultuur in de schoot geworpen: in Wilkawain staat enkele stevige en blijkbaar aardbevingbestendige tomben gebouwd met zware stenen en zo groot als een huis; overleden nobelen werden in de achtste eeuw in deze bunkers begraven. Het dorpje profiteert van deze attractie en int een paar cent van de enkele toeristen die per dag langskomen. De huisjes van de levenden zijn van een beduidend mindere kwaliteit; in een stofstraatje staan bescheiden huisjes met lemen muren en strooien- of pannendaken. Het geraamte van de lage optrekjes bestaat uit houten balken en bij een aardschok valt de schade nogal mee; de meeste slachtoffers vallen in de betonnen blokken en hoogbouw beneden in Huaraz. Armoe troef in deze droge omgeving; smeltwater uit de bergen wordt in kanaaltjes geirrigeerd en naar de terrassen geleid waar tarwe en koren bijna rijp is. Weiden zijn afgezet met muurtjes van opeengestapelde stenen. Enkele koeien grazen er in schriel gras. Het dorp is grotendeels leeg; de meeste bewoners labeuren op de terrassen van de berghellingen. De enige vrolijke noot komt van de kleurrijke zongebrande vrouwen gehuld in traditionele poncho en met de zonnehoed schuin op het hoofd, baby ingebonden op de rug. Zij hoeden schapen, passen op varkentjes of doen de was in de beek.
Niemand heeft last van hoodpijn en we ademen normaal. We keren te voet naar Huaraz via een ander pad dat naar Monterrey voert. De weg is echter onbetrouwbaar wegens regelmatige overvallen op toeristen en – zoals op vele plaatsen in Peru – zijn we aangewezen op een lokale begeleider die ons terug beneden in de vallei loodst. De vrouw van het enige winkeltje-cafe-restaurant geeft ons een gids mee. Gewapend met een lange stok volgen we de jonge man over smalle paadjes naar beneden. We passeren nog enkele nederzettingen omgeven met eucalyptusbomen en graanakkertjes. De keten van de Cordillera Blanca is de kers op de taart in deze prachtige en vredig lijkende omgeving. In de verte vertoont zich de stompe top van de Huascaran tussen witte wolken.
Het laatste traject van de afdaling moeten we samen blijven; het dichte struikgewas naast het pad is de ideale plek voor rovers. We voelen ons veilig met onze beschermeling die voorop loopt. Vreemd: dit is voor het eerst op deze reis dat we ons niet zomaar vrij kunnen bewegen. Er gebeurt vanzelfsprekend niets en na een uurtje staan we op het asfalt en stappen in een minibusje dat ons tot het centrum van Huaraz voert. Onze gids heeft vanzelfsprekend een dikke fooi verdiend.
Nog een paar belangrijke aankopen voor de tocht van morgen: een stapel Snickers voor de ongezonde snack en harde kaas om te compenseren. We huren en kopen warme jekkers, schaffen ons de trekkingpermit aan en horen nog eens bij het agentschap of alles in kannen en kruiken is voor morgen: ons groepje bestaat uit zeven; we worden vergezeld door twee Britten.
Morgenvroeg om zes uur worden we verwacht bij ‘Monttrek’ waar het busje klaarstaat om ons naar Vaqueria of de ingang van het ‘Parque National de Huascaran’ te rijden.
De route is de volgende :
Dag 1 : woensdag: Huaraz - Vaqueria – Paria (4000 m)
Dag 2 : donderdag: Paria – Punta Union (4700 m) - Taullipampa (4200 m)
Dag 3 : vrijdag: Taullipampa – Llamacoral (3800 m)
Dag 4: zaterdag: Llamacoral - Huaraz
In de bergen is geen inernet en bijgevolg blijft de blog de volgende vier dagen leeg.