24.06.2008: dag 344: Amtamani - Taquile - Puno

Geen beesten in bed, dat scheelt een hele nachtrust. De stilte was oorverdoend en pas als er al heel vroeg in het keukentje beneden wat beweegt ontwaken we en staren we in het ochtenddonker naar de witte zakken die tegen het plafond zijn gespijkerd om stof en vuil op te vangen. ´Gevriesdroogd vismeel´ staat er in grote letters in het Spaans gedrukt op de zakken.
Een emmertje met koud water en een nieuw stuk zeep staat klaar op het erf. Señora Carmen zit al achter het vuurtje en bakt pannenkoeken. Heet water en takjes wilde tijm vervangt koffie. We besluiten wat van onze bezittingen achter te laten: zoontje Américo is Sinterklaasblij met ons lampje en een Spaans-Engels woordenboek, Marie-Luz doet het truitje van Kristien nooit meer uit, wat medicijnen en de extra fooi wordt door señora Carmen met kussen aanvaard. Wij ontvangen in ruil een trosje geraniumbloemen die metershoog op het erf groeien.
We worden om half acht an de pier verwacht. Carmen doet haar ´goede´ rokje aan en loopt met ons mee naar de boot.
Onderweg komen we Sander, Ruben en Jasmien tegen met hun ´moeder´.
Een kort, leerrijk en ontroerend verblijf bij eenvoudige, goede mensen die het niet verdienen om in deze moeilijke en vaak mensonwaardige omstandigheden te leven. Dit was een zeldzaam geval waarbij wij – als toerist - een beetje kunnen bijdragen tot het welzijn van mensen.
We zeilen verder naar het volgende eiland: Taquile ligt een uurtje verder. Het ziet er net zo onherbergzaam uit als Amantani en de top waarop het dorp ligt lijkt nog wat hoger gelegen: dat belooft weer een eindje klimmen.
Het pad is nieuw en het wordt een stevige ochtendwandeling naar boven. Het meer schittert beneden. De landbouwterrasjes zijn omgeven door muurtjes van ongeljke stenen die uit de akkertjes worden gehaald. Ze staan braak en de grond is kurkdroog. Hoe is het mogelijk dat deze onvruchtbare stofgrond, tussen keien en rotsen iets opbrengt.
De bewoners op Taquile zijn van een heel ander type. De mensen spreken een andere taal en hun kleding is totaal verschillend. Mannen dragen blauwwitte geborduurde bloezen en zwarte broeken, lange afhangende mutsen en houden zich vooral bezig met breien. Een man die geen fatsoenlijk breiwerk kan afleveren wordt door vrouwen van Taquile niet als volwaardig aanzien en de arme ziel vindt nooit een echtgenote. De omgeving lijkt minder armoedig, de huisjes zijn in een betere staat en de mensen zien er goed uit: Taquile ontvangt dan ook meer toeristen.
´s Middags vertrekt de boot terug richting Puno. De zon schijnt warm en op het dek is het aangenaam toeven. In de late namiddag bereiken we opnieuw de rommelige haven en vinden we alle ´geneugten des levens´ terug. De Uru´s en de eilanden op Titicaca: nauwelijks twintig kilometer ver maar van een andere wereld en een andere tijd.
Eén dag zonder internet: de kinderen begonnen al ontwenningsverschijnselen te vertonen …