06.06.2008: dag 326: Taullipampa - Llamacoral

dag 3: trekking Santa Cruz
Eindelijk dag: iedereen slaapt de slaap der rechtvaardigen; ik kan niet tegen dergelijke hoogten en doe geen oog dicht. Milde hoogteziekte weet je wel ...
Sander is terug zijn oude zelf maar nog loopt nog wat slapjes op de benen.
De vierkanten Italiaanse ontbijtbroodjes zijn ondertussen versteend maar met een laag margarine en aarbeiengelei in combinatie met thee kunnen we ze alsnog verwerken. Morgen kunnen ze te koop aangeboden worden als retroplaveien voor bestrating van een historisch plein in Rome.
De tocht vandaag is makkelijk. We wandelen door een vlakke valleibodem, weiden afgewisseld met groen en rood gekleurde meertjes waarin de bergen weerspiegelen. Koeien en paarden bevolken de grasvelden. De bergwanden steken honderden meters hoog en de sneeuwpieken benadrukken dat we nog steeds in de hoge Andes rondlopen. We maken een ommetje in een zijvallei naar een ‘mirador’ of uitzichtspunt. We krijgen een klaar zicht op de ‘Alpamajo’ of - volgens kenners - de mooiste berg op aarde. Het is inderdaad het prototype van een ongenaakbare sneeuwtop, haast onbeklimbaar, kegelvormig, perfecte maten en met de nodige lading verblindende sneeuw, Voor het ideale beeld moeten we nog een paar uur verder naar het basiskamp maar iedereen bedankt nadrukkelijk voor deze uitnodiging; ja, we kunnen ons ook vanop deze plek levendig voorstellen hoe het daar zal zijn ...
Tegenover ons verschijnt de plompe en robuuste bergtop die ‘Paramount Pictures’ al sedert zijn ontstaan als embleem heeft gekozen.
De finale afdaling komt in zicht; vegetatie wordt stilaan weelderiger en er groeien weer bomen. Een paar kolibries zoemen voorbij. De vallei vernauwt en de weg naar beneden lijkt eindeloos. De laatste kampeerplaats komt net op tijd. Llamacoral is een met stenen ommuurde omheining waarop venijnige cactussen groeien en waar vroeger lama’s werden gehuisvest. Vandaag bewonen koeien de koraal. Aan de oever van de Santa Cruz (ha, daarom heet de trekking zo) en tussen gevriesdroogde koeienvlaaien staan de tenten reeds opgesteld. Hipolito is ons weer voorgegaan.
De zon staat nog hoog en het is warm. Dit is het moment voor een verfrissend bad in de rivier. Drie dagen transpiratie laat zo zijn sporen na. Niemand durft maar Ruben ‘breekt het ijs’ en plonst in het ijskoude water. Schoorvoetend volgt ook de rest voor een verfissende afspoelbeurt, Het weidestrand staat zelfs een zonnebad toe. De koeien slaan ons vanop korte afstand nieuwsgierig gade.
Spagetti en watersoep; het wordt de kok vergeven, er zijn inderdaad geen winkels in de omgeving. Hoog in de lucht, tussen de hoogste pieken vliegt een eenzame condor, boven rotsformaties blijft hij speurend fladderen op zoek naar prooi. De lucht is klaar en de eerste sterren verschijnen. Het wordt alweer een koele nacht.