27.05.2008: dag 316: Grand Canyon

Het South Kaibabtrail is een laatste pad dat in aanmerking komt voor verkenning. In twee uren gaat het steil naar beneden langs rode ravijnen van honderden meters diep. We zijn voorzien van voldoende water want de ganse weg is er niets te vinden. ‘Ooh Aah Point’, ‘Cedar Ridge’, ‘Skeletton Point’, Tip Off-Point’ zijn uitzichtspunten en spreken voldoende tot de verbeelding om er te geraken. Een ranger waait op de top van een helling met een witte wimpel, een helicopter cirkelt enkele rondjes en landt vervolgens op een klein plateau, nauwelijks groter dan de parkeerplaats voor een auto. Enkele trekkers zijn na drie dagen in de canyon nog niet terug opgedaagd en de familie laat nu een reddingsoperatie uitvoeren. Een schier onmogelijke opdracht in deze enorme omgeving waar twee dagen zonder water een zekere dood betekent. Dit is een zoekactie naar een naald in tien hooibergen.
Tip Off-Point is onze laatste stop. Een uurtje verder stroomt de Colorado in een zwarte ravijn; de Vishnu-laag of het moedergesteente van de aarde. De canyon is adembenemend vijandig: hier kijk je met hetzelfde ontzag naar peilloze diepten als in de Himalaja naar boven naar ontzagwekkende bergketens.
De boterhammen zijn op, de watervoorraad is met de helft geslonken en we moeten nog terug naar boven en dat gaat vanzelfsprekend in een trager tempo in de vroege namiddag als de zon hoog staat en verschroeiend weerkaatst op het zandpaadje en de wanden van de canyon. Dat is het verraderlijke aspect van een trektocht in de canyon; je loopt ’s morgens - in de koelte en op een drafje zonder teveel moeite - naar beneden maar het grote werk komt pas als je later - in de hitte de lange weg terug naar boven moet. De watervoorraad wordt eerlijk verdeeld en we vatten de terugweg aan. Stapje voor stapje, Jasmien en de jongens lopen voorop en zijn al vlug uit het zicht verdwenen. ‘Skeletton-Point’: we willen deze plek haar naam geen eer aandoen, ‘Ooh Aah Point’: hier hebben we onvoldoende adem voor; de rim komt in zicht en de laatste druppels water verdwijnen in een dorstig lichaam; dit zijn momenten waarop je een slok lauw water leert waarderen.
Na ruim zes uren stappen kruipen we over de rand van de canyon waar drie jongelui al een hele tijd op ons wachten en ons een fles met heerlijk koud water aanreiken.