23.05.2008: dag 312: Casa Grande - Tucson

Alleen het eentonige geluid van het doorgaand verkeer op de snelweg verstoort de stilte van de nacht in het knusse ‘Motel6’. De ochtend is opnieuw kil en grijs. De truckchauffeur is al vroeg vertrokken. De gratis koffie in het piepschuimen bekertje getapt uit de thermoskan is lauw, waarschijnlijk een overschotje van gisteren. We hebben opnieuw rendez-vous in het benzinestation voor een fastfoodontbijt van kartonnen spek, een klef broodje in de vorm van een croissant en een gele opgeklopte substantie die roerei genoemd wordt. De beker koffie is heet en smaakt goed. Het weerkanaal staat nog steeds op met dezelfde beelden van gisterenavond met als nieuwigheid dat nu weer bosbranden California teisteren.
We zetten verder koers naar het zuiden. De lucht klaart wat op en de zon komt tevoorschijn, hetgeen het landschap en het humeur ten goede komt.
In Arizona zijn er nog een paar gebieden waar Saguaro reuzencactussen voorkomen. Hiervoor moeten we een uur verder naar het ‘Saguaro National Park’ in de buurt van Tucson. Er schijnt een camping aanwezig te zijn en we gaan eerst even langs op prospectie. De camping is inderdaad mooi maar eenzaam gelegen in een prachtig landschap tussen de cactussen. Slecht een paar plaatsen zijn bezet met tenten. Het weer is opnieuw spelbreker; het waait hard, het is kil en het begint opnieuw te druppelen en er is nergens een winkel in de buurt Dit heeft geen zin; we rijden naar Tucson voor een fatsoenlijk onderkomen en bekijken het cactussenpark deze namiddag. ‘Western Inn’ aan de rand van Tucson is van eenzelfde anonieme klasse als ‘Motel6’ en we checken hier in voor twee nachten; zitten we tenminste droog en warm.
We doen de rit naar cactusgebied nog een keertje over, brengen een beleefdheidsbezoek aan het ‘bezoekerscentrum’ voor een wandelkaart en rijden de ‘scenic route’ door de mooiste stukken van dit prikkelbare nationaal park. Amerikanen regelen alles netjes: en iedere bezoeker vindt er iets naar zijn gading: de automobilist krijgt een mooie route voorgeschoteld en de wandelaar kan op een paar aangeduide plaatsen uitstappen om korte tochtjes van een paar honderd meter tussen doornig struigewas en de cactussen te maken. Mindervaliden kunnen terecht op rechte betonpaadjes zonder hindernissen. Wegwijzers, naamplaatjes, uitlegborden zorgen voor de nodige achtergrond. De metershoge saguaro-cactussen donineren het heuvelland dat vandaag nat en kil is. Als de wind keert is dit gebied binnen een paar weken één van de heetste plaatsen van Amerika. De cactussen - met hun karakteristieke armen - worden tot acht meter hoog en geven het land weer de typische westernsfeer. Horen we daar in de verte de mondharmonica van Charles Bronson ...?
Het is opvallend hoeveel leven er in dit dorre land is; we tellen minstens acht soorten cactussen in diverse vormen en grootte, de één al stekeliger dan de andere en talloze andere struiken waaronder eentje zonder bladeren die tot takken zijn geëvolueerd. De bloei van de saguaro’s is nu op zijn hoogtepunt; de witgele bloemen leven slechts één dag maar bloeien niet allemaal tegelijk.
Op een paar zwarte rotsen staat duizendjarige geometrische figuren gemaakt door de eerste bewoners van deze woestijn. De cactussen huizen spechten en uilen in gaten van hun dikke stronken, roofvogels speuren hoog in de lucht naar kwartels en eekhoorns.
We verkennen een paar wandelpaden; Clint Eastwood op zijn bruinwitte schimmel komen we niet tegen.
De supermarkt in Tucson is nog open; de verse kant-en-klare Mexicaanse maaltijd van kip, rijst, tortilla en bruine bonen smaakt veel beter dan het Amerikaanse piepschuimvoedsel. De Californische wijn is dan weer uitstekend.