18.05.2008: dag 308: First Mesa en Canyon de Chelly

We gaan op zoek naar Indianen!
Dit uitgestrekte gebied is het territorium van de Navajo’s. Van hun cultuur is er – volgens onze indrukken – weinig of niets overgebleven. Geen typische dorpjes, geen etnische kledij en geen strijdbijlen. Ze leven vreedzaam, eerder margniaal in kleine afgelegen boerderijen en woonwagens op arme en dorre gronden (cadeau van de blanken). Opvallend zijn ze alleszins met hun bruin getaande harde gezichten, klein en ietwat gedrongen. We onderscheiden drie categorieën: de ouderen tonen nog een fractie van het verleden met lange haren samengebonden in een paardenstaart, armbanden met ingelegde stenen en een kralenketting. Hun kinderen zijn volledig ‘geamerikaniseerd’, de volwassen mannen zijn een cowboygeneratie, rijden in zware pick-ups, gekleed in jeans en op het hoofd een breedgerande hoed en houden van rodeo. De jongere generatie wil niets van het Indiaanse erfgoed weten en loopt erbij als stoere rapper met de typische pet, XXXL-schirts, witte basketsloffen, oorbellen en omringd door een stel even coole meisjes.
“Five dollars” wuift het verrimpelde vrouwtje in authentieke indianentenue op de parking van de supermarkt als we om een foto vragen. Neen dus; ook zij is duidelijk volledig ingeburgerd ...
Op dezelfde parking wisselen in twee sportauto’s een wit klein pakketje en dollars van eigenaar. Voor een fles wijn moet je naar de ‘liquorstore’ met vergunning voor alcohol; uren in de omtrek is er zo geen winkel te vinden. Wijn is veel moeilijker op de kop te tikken dan een portie drugs.
Misschien bieden de Hopi-Indianen meer authentieke cultuur; je moet er wel twee uur of honderd mijl voor rijden. Het kaarsrechte en eenzame asfaltlint loopt tot First Mesa: dit dorp hoog gelegen op een dor plateau zou ons nog een blik laten werpen op een bijna verdwenen levenswijze. In een kleine verzameling kale en armoedige stenen huisjes waarvan een paar met leem bepleisterd ligt op de top van een rots. Er zijn geen voorzieningen, geen elektriciteit en geen stromend water. De paar families willen zo trouw blijven aan hun verleden. Alle huisjes zijn vandaag verlaten; de mensen zijn dertig mijl verder naar een dansopvoering. De Hopi-vrouw van de toeristische dienst leidt ons even rond. Het gehucht staat er al vele eeuwen. De bewoners verdedigden zich tegen de Spanjaarden door succesvol stenen en rotsen naar hun hoofden te gooien. Na een tijd gaven de belegeraars het op en met geblustste helmen en harnassen dropen de Spanjaarden beschaamd af op weg naar Mexico war ze meer succesvol bleken. De Hopi’s waren content omdat ze meteen ook verlost waren van hopen rondslingerende stenen in hun tuinen. Vandaag gooien de inwoners enkel nog plastic zakken en blikjes naar beneden. Neen geen foto’s: streng verboden! Geesten en voorouders hebben daar een probleem mee ...
Het nieuwe dorp is meer van hetzelfde: enkele straatjes van grind, armoedig en rommelig; de weinig strijdlustige Hopi’s hangen wat rond, oude pickups staan geparkeerd voor de deur. Vrouwen verkopen Hopi-aardewerkpotjes en poppetjes. We zijn de enige ‘strangers in town’. Goed, de unieke Hopicultuur hebben we dan ook weer snel gezien; we rijden toch gewoon twee uur helemaal terug vanwaar we zonet kwamen. Voor ons vandaag geen Indianen meer ...
Na de hamburger dalen we met z’n allen af naar het dal van de Canyon de Chelly. Aan de overzijde ligt het ‘White House’, niet dat van de president maar een goedbewaarde ruïne van de Navajo’s. De restanten van woningen liggen – net zoals in Mesa Verde – geklemd in een overhangende rotswand van de canyon. Daar hadden we nu echt geen vier uur autorijden voor nodig om dat hier aan onze tent te bekijken.