21.05.2008: dag 310: Grand Canyon

De trektocht naar ‘Plateaupoint’ via het Bright Angeltrail behoort tot de meest klassieke in de canyon, een wandeling die duizend meter of meer dan de helft afdaalt en tot het mooiste panoramapunt in de canyon leidt. Twintig kilometer heen en terug of acht tot twaalf uren dalen en terug stijgen.
Plateaupoint is vanaf de rand duidelijk zichtbaar en bedrieglijk binnen handbereik, je kunt nauwelijks geloven dat je een ganse dag nodig hebt om er te geraken en weer terug te keren. Iedereen heeft een drinkbus met water, een knapzak en wat Snickers mee.
Het weer is open en zonnig; de afdaling, de diepte en de uitgestrektheid is adembenemend; je werpt een blik op het ontstaan van de aarde, het begin van alle tijden..
De weg naar beneden leidt over een goed onderhouden pad. Trekkers met verbeten trekken op het gezicht komen ons - gepakt met zware rugzakken - tegemoet. Zij hoorden tot de gelukkigen en spendeerden de nacht beneden aan de rivier. Ze vertrokken al vroeg in de ochtend om de hitte van de dag te vermijden. De uitzichten veranderen na iedere bocht: deze omgeving kan een mens niet meer vatten, je ondergaat ze en hebt er ontzag voor. Cijfers, afstanden, data: ze zijn nietszeggend in deze tijdloze ruimte.
Onderweg zijn er drie plaatsen met drinkwaterkraantjes. Vrijwilligers pendelen met de wandelaars naar beneden en controleren of iedereen in goede staat blijkt. Dagelijks moeten oververmoeide of slecht voorbereide trekkers geholpen worden om terug uit de canyon te geraken. Na een eindeloos lijkende afdaling komt ‘Indian Garden’ in zicht, een groene oase en tussenstop met een riviertje, hoge bomen en tuinen met cactussen die in deze tijd geel, en rood bloeien. Achter ons ligt de gigantische bruine, gele en rode muur. Nog een paar kilometer over een vlak weggetje tot Plateaupoint. Sprakeloos sta je te staren naar de hoogten en diepten, wanden en ravijnen: ongetwijfeld het meest grandioze landschap ter wereld; duizend kathedralen verpakt in één ... De Coloradorivier ligt nog bijna duizend meter dieper in een zwarte kloof. Lang kunnen we niet blijven; het gemakkelijkste deel is achter de rug; een klim van duizend meter over dezelfde weg terug naar boven volgt. Sander, Jasmien en Ruben kunnen ons trage tempo niet meer verdragen, laten ons achter en trekken alleen verder. We ontmoeten elkaar terug aan de rim van de canyon. Traag gaat het verder naar boven, benen en voeten worden zwaar en reageren niet meer zoals dat normaal verwacht mag worden.
Het wordt kouder naarmate we verder hoogte winnen; er waait een schrale wind. Na iets meer dan acht uur kruipen we uit de buik van de aarde en bereiken de rand van de afgrond; de kinderen wachten al bijna een uur op de oudjes.
Iedereen is moe en vuil van het stof. Op de affiche hangt de weerverwachting voor de komende dagen: sneeuw en vriestemperaturen 's nachts! We dachten dit nu wel achter de rug te hebben. Eten maken in het kamp is niet meer voor vanavond; in de supermarkt serveert men warme maaltijden. We rijden vervolgens rechtstreeks naar de douches en duiken tenslotte met alle kleren aan in de slaapzakken in bange afwachting morgenvroeg te ontwaken in de sneeuw