09.05.2008: dag 299: Las Vegas - Zion National Park

We nemen de draad van gisterennacht terug op en wandelen op de Strip: de casino's steken elkaar de loef af met de nieuwste en meest sensationele attracties: de 'Dansende Fonteinen' voor het 'Bellagio' zijn adembenemend; op muziek van 'Dancing in the Rain'. De ooh's en de aah's zijn overal te horen. De winkelgalerijen met als thema Italie horen tot de duurste van de VS. 'Ceasars Palace' spant de kroon; het Romeinse rijk; decadent zoals de Romeinen in hun latste dagen. Helemaal ongelooflijk is de kunstmatige blauwe lucht in alle galerijen; je loopt binnen het reusachtige gebouwencomplex in Romeinste straten en boven je straalt de lucht met hier en daar een wit wolkje. 'Paris' toont een verlichte Eiffeltoren en de Arc de Triomphe in een verkleinde maar indrukwekkende en natuurgetrouwe weergave van de echte exemplaren in Parijs. We lopen binnen en buiten, verspelen weer een paar dollars en winnen uiteindelijk elf dollarcent in de 'Flamingo'. 'Treasure Island' biedt het straatpubliek een heuse zeeslag aan met alle effecten uit 'Pirates of the Carribean'.
Duur volk schuift aan voor de deuren van clubs en exclusieve restaurants, limousines van tien meter lengte wachten voor hotelingangen. Op gigantische lichtaffiches staan Cher en de eeuwig jonge Tom Jones geprogrammeerd. Cirque du Soleil is uitverkocht. Glamour, glitter en heel veel geld.
Bands spelen rockmuziek en erg beweeglijke danseressen moeten het volk naar de gokmachines lokken. Groepen jonge Mexicanen delen kortingsbons uit voor de ‘Adultshows” later in de nacht. De ondraaglijke lichtheid van Las Vegas werkt langzaam op het systeem, luidruchtige groepen mensen, flesjes bier in de hand of met marguerita’s gevulde glazen van een halve meter lang. Dronkelappen suffen op banken met een bordje voor zich met een bede om geld. Het systeem werkt perfect, wat is er nu genialer dan mensen geld legaal afhandig te maken er niets in de plaats voor terug te geven? Schep een betoverende wereld, zorg voor goedkoop vertier en het volk is dankbaar om straks platzak naar huis te gaan. ‘... zijn we dan opgelicht; we hebben toch voor zoveel geld amusement gehad ...”
In de nachtwinkel schaffen Sander en Ruben zich een t-shirt ‘Las Vegas’ aan.
We keren terug met de shuttlebus. ‘What time is it? Want shit?’ ‘No, thanks’; jonge zwarten hangen rond, anderen staan op wacht; in het bushokje ligt een lichaam op de grond. Om twee uur liggen we in bed. Onze inzet van vier dollar leverde elf cent winst op; wellicht een goed gemiddelde. Rien ne va plus ...
We zijn vroeg uit de veren, zonder kater, zonder winst maar met een gevoel dat we niet gerold zijn in Las Vegas. Politiewagens met loeiende sirenes rijden opvallend veel langs de deur in onze straat. Een jonge zwarte loopt tierend en vloekend over het voetpad; hij wordt gevolgd door een meisje dat hem regelmatig tegen de kop mept. Hij trekt een paar keer zijn broek af ... De receptioniste telefoneert de politie wegens overlast. ‘Jammer, dit is geen prioriteit op dit moment, er zijn andere katten te geselen’. Er rijdt weer een andere patrouillewagen voorbij. Het lijkt alsof de wijk in een staat van wetteloosheid leeft.
We vertrekken en verlaten downtown, de agressie en het verval van de moraal. Als ik niet onmiddellijk de weg indraai slingert een voorbijrijdende autobestuurder alle mogelijke verwijten naar m’n hoofd. Wat een buurt, wat een verschikkelijke mensen wonen hier.
Het gaat snel over de autosnelweg naar Zion. We rijden de staat Utah binnen’ droge gebroken landschappen met roodbruine canyons en cactussen. In de late namiddag vinden we plaats op een kampeerterrein aan de ingang van het nationale park. Alle elementaire voorzieningen zijn er en dat maakt het kamperen aangenaam. Het is weekend en bijna alle plaatsen zijn bezet. We staan met onze kleine tentjes bescheiden naast de hoogmoedige en enorme mobilhomes zo groot als een volwassen autocar met achteraan fietsen en een auto om rond te toeren; de eigenaars zijn doorgaans gepensioneerde koppels. Opvallen en gezien worden is het credo van de Amerikanen als het auto’s betreft, hoe groter hoe beter, hoe duurder hoe liever. Onze biefstuk daarentegen die in de pan sist is dan weer de grootste van de camping ...
Het Zion National Park is een toeristische trekpleister. Auto’s mogen de canyon niet binenrijden en moeten op grote parkings buiten het park parkeren. Gratis shuttlebussen vervoeren de bezoekers naar alle bezienswaardige plekken. We hebben nog een paar uren de tijd om het terrein te verkennen en laten ons doorheen de canyon rijden. Morgen kunnen we dan enkele wandelingen kiezen. De omgeving is groots, de canyon diep met rechte roodbruine wanden, de rivier stroomt snel, eikenbomen staat in jong groen. Wilde kalkoenen rennen verschrikt op.
Wandelingen zijn overal gedetailleerd uitgestippeld met wegwijzers, afgebakende paadjes, paaltjes, bordjes met informatie ... de organisatie is perfect op het betuttelende af.
Het is donker als we onze avondboterham opeten en al gauw het voorzeil van de tenten dichtritsen.

foto's volgen: internet werkt in de VS slechter, trager en duurder dan eender waar in de wereld!