16.05.2008: dag 306: Cortez - Silverton - Cortez

Ons gepland vervolg naar Canyon de Chelly wordt met een dag uitgesteld. Negentig mijl hiervandaan ligt Silverton verafgelegen in de Rocky Mountains. Een kleine gemeenschap is tijdens de lange winter bijna afgesneden van de buitenwereld. Tot 1990 was het een relatief welvarend stadje, maar sedert de laatste koper- en zinkmijnen werden gesloten verhuisden vele inwoners op zoek naar een beter leven elders in Amerika. De achterblijvers leven van toerisme in de zomermaanden. Via Durango rijden we door een prachtig ongeschonden bergland met dichte naaldbossen. De winter is nog maar net voorbij maar de sneeuw ligt nog overal tot vlak aan de weg die al een tijd vrijgemaakt is. De omgeving is eveneens een eersteklas skigebied; het seizoen is voorbij en arbeiders breken de skiliften af.
We stoppen even aan het negentiende eeuwse houten station van Durango waar de stoomtrein naar Silvertone vertrekt, een van de grote treinreizen in de VS. In het treinmuseum staan enkele zwarte stalen rossen en houten rijtuigen.
We vervolgen de bochtige weg tot we de pas bereiken op een hoogte van drieduizend meter. Een file houdt ons een half uurtje op: bulldozers maken de weg opnieuw vrij. Smeltwater veroorzaakte een lawine van rotsen en modder. Een lange afdaling brengt ons tenslotte naar een kleine vallei omgeven door witte sneeuwtoppen. Silverton verbaast ons: dit is een fantastisch voorbeeld van een stadje uit het wilde westen. De stoomtrein staat vertrekkensklaar naar Durango; zwarte rookpluimen ontsnappen uit de schoorsteen. Een veel te brede hoofdstraat en een paar aarden zijstraten met de typische houten voorgevels en balkons. De cowboys rijden niet meer op paarden; deze zijn vervangen door aftandse roestbakken uit de seventies die voor geverfde houten huisjes staan geparkeerd. Voor het Victoriaanse gerechtsgebouw wappert de Amerikaanse vlag. De saloon schenkt nog steeds whiskey. Het stadje is net ontwaakt uit zijn winterslaap. Dikke ijsschotsen liggen in de schaduw tussen de huizen. De meeste restaurants zijn dicht en dat geldt voor alle hotels. Dat betekent dat we niet kunnen overnachten en straks langs dezelfde weg terug naar Cortez moeten. Er is bijna niemand op straat en ook in de armoedige huizen is het stil; het plaatsje ademt een naargeestige en terneergeslagen sfeer uit. Het is alsof je de hoofdrol speelt in een film noir met een einde dat er niet goed uitziet. De oude dame aan het loket van de toeristische dienst van Silverton wijst ons op de enige attractie: het historische kerkhof. Geweldig! Dit is een ghosttown: iedereen lijkt levend maar iedereen is eigenlijk dood en wij zijn dat nu ook, we beseffen het echter nog niet en we geraken hier nooit meer weg omdat de weg is afgesloten door een lawine van sneeuw ... en de hotels gaan nooit open en dat jongetje met dat karretje is geen echt jongetje, het kijkt heel raar naar ons ...
We rijden naar het kerkhof op een helling met zicht op de stad. R.I.P. "I told you I was sick!" Heeeeeelp!!!!!
Onze Ford staat nog steeds op dezelfde plaats en via de 'scenic-route' komen we weer aan de ingang van het beklemmende Silverton; de stoomtrein is vertrokken. Niets beweegt verder. We nemen dezelfde route terug, we wachten weer een tijdje in de file; de rotsen zijn nog niet helemaal opgeruimd. We herademen als we de lange afdaling door de donkere bossen inzetten. Durango met zijn MacDonalds, Burger King, KFC en Jack in The Box: we zijn terug in het Amerika van de levenden ...
Onze blokhut in de camping is intussen verhuurd maar het alternatief is ook niet mis: een authentieke namaak 'tipi' indianentent geklemd tussen monstermobilhomes en blonde dames met die converseren met geborstelde hondjes voor de show van morgen in Cortez. This is America ...