04.05.2008: dag 294: Yosemite National Park

Gedurende de nacht horen we doffe slagen tegen de zware ijzeren vuilniscontainer; het alarm bij twee verschillende auto’s schrikt ons uit de slaap: hongerige beren op zoek naar eten, zolang er geen voedsel in de auto’s ligt of op de tafels bij de tent ligt gaan beren voorbij.
De metalen voorraadkasten zijn met een speciaal ‘berenslot’ afgesloten.
Een tweede autorit van een uurtje brengt ons een tweede maal naar de vallei van Yosemite. Het is zondag en net zo druk als gisteren. De parkings staan vol en de shuttlebussen vervoeren wandelaars naar alle punten en vertrekplaatsen in de vallei.
Yosemite Waterfall is de hoogste van een reeds watervallen en is an van ver zichtbaar en in deze tijd van de lente, als de alle sneeuw op de toppen smelt de hoofdattractie van het park.
Wegwijzers duiden de richting aan naar de benedenwaterval, een ander pad zigzagt omhoog naar de bovenste stroom. In een mist van regen dondert het water massaal en met oorverdovend gedruis in de rivier. Lang blijf je niet staan kijken; de ijskoude nevel verkilt het lichaam en al gauw keren we terug naar drogere oorden.
In het ‘Visitors Centre’ bekijken we een film waar de noodzaak nog eens onderstreept wordt om alle voedsel veilig op te bergen en niets in voertuigen achter te laten. Spectaculaire beelden volgen van beren die auto’s slopen op zoek naar een achtergelaten zak chips of een tube tandpasta. Opengereten tenten waarin een brood lag. ‘Hebben we alles goed opgeborgen?” De ‘Village Store’ zorgt ook vandaag weer voor de innerlijke mens vooraleer we naar ‘Reflection Lake” vertrekken. De shuttle zet ons af aan het vertrekpunt van de wandeling. Prima geregeld is dat: de auto’s blijven op de verschillende parkings staan en de bezoekers geraken met deze gratis bus overal op de belangrijke plaatsen of attracties van het park.
We lopen langs een rivier in een bos met enorme thuya’s; bomen die loodrecht als enorme pilaren tot zeventig meter hoog reiken met een indrukwekkende bruine stam. Ik tel een driehonderdtal jaarringen op een omgevallen exemplaar. Hm, we hebben er zo’n stuk of tien in onze tuin als haag langs onze buren. Ik hoop dat zij niet gaan reclameren binnen pakweg honderd jaar ...
De ‘Dome” of een enorme rots in de vorm van een halve koepel is het meest gefotografeerde landschap van Yosemite en de grijze rechte wand van enkele honderden meters is adembenemend hoog. Er liggen nog wat strookjes sneeus en de enkele tijdelijke watervalletjes verdampen in neveldruppels vooraleer ze de bodem bereiken.
De lucht is al de hele dag betrokken en nu begint het stilaan te regenen. We stappen voort tot aan het meer waarin de granieten koepel reflecteert. De regen en de grijze lucht laten geen reflectie toe maar het zicht is ondanks de weerspiegeling opnieuw grandioos: een oerlandschap. Het regent nu erg hard; onze tent met slechts één dekzeil en ‘made in China’ staat veertig kilometer verder, weliswaar onder een naaldboom maar we vrezen dat al onze slaapspullen en kleren ondertussen doorweekt zijn.
In de dure ‘Yosemite Lodge’ krijgen we een paswoord en kunnen we de laptop even online krijgen. Vlug de post lezen, de krant inkijken (Brussel-Halle-Vilvoorde ... nog steeds geen nieuws in België ...) en de blogs van de voorgaande dagen kunnen nu gepubliceerd worden. Nu we toch in de buurt zijn nemen we nogmaals gebruik van de faciliteiten van de camping; wie weet wanneer we nog eens van een warme douche kunnen genieten. Een belegd broodje uit de winkel als avondeten; we hebben geen zin meer om straks in de nattigheid en het donker te kokerellen.
Het houdt eindelijk op met regenen; het vocht verdampt en hangt als horizontale mistsluiers halverwege de rotswanden en in de rivierdalen.
De route terug naar onze camping is eenzaam en donker; ook hier hangen nevelsluiers over het wegdek. De meeste kampeerders zijn vertrokken; morgen is het weer een gewone werkdag. Onze Chinese tentjes hebben de nattigheid doorstaan en blijken regenbestendig: slaapzakken, lakens en al onze kleren zijn droog; wat een opluchting is dat; we hadden ons er al bij neergelegd om de nacht in de Ford door te brengen. Zelfs een vuurtje maken lukt nog. Toch eens goed kijken of er niets eetbaars in de auto en tent is achtergelaten, de sloten van de kast nog eens controleren en naar bed onder een opnieuw stralende sterrenhemel. Het belooft weer een koude nacht. Laat de beren nu maar komen, maar niet te dicht ...