20.05.2008: dag 309: Monument Valley – Grand Canyon

Het is ook nooit goed: het is vannacht te warm in de tent, enkel de vroege ochtend zorgt voor wat lichte afkoeling. Om acht uur staat de zon weer hoog en is klaar voor een warmte-injectie van veertig graden.
We lopen even langs het ‘Gouldingmuseum’; enkele originele decorstukken en voorwerpen uit de film van gisterenavond hebben hier een onderkomen gevonden. Verder filmaffiches, foto’s van Hollywoodsterren uit de veertiger en vijftiger jaren en – merkwaardig – een dankbriefje van president Ronald Reagan, ook een acteur uit die tijd.
We vervolgen onze route; in de hete vlakten stoppen we bij een merkwaardig fenomeen: in de kalksteen staan versteende voetafdrukken van dinosauriërs geprint; Navajo’s houden enkele souvernirstalletjes open en leiden bezoekers voor een paar dollar naar de plaats van de plaats waar honderden miljoenen jaren geleden dinosauriers voorbij kwamen. We ontdekken babyafdrukken naast deze van de moeders en een reeks hopen versteende dinausauruspoep.
eerste kennismaking met de Grand Canyon; De weg stijgt en de temperatuur daalt wat. We rijden het nationale park binnen en tonen ons toegangspasje. Een dennenbos in een vlakke omgeving: waar ligt hier de Grand Canyon? Niets wijst op het grootste natuurfenomeen op aarde. Opeens rechts van de weg ontvouwt zich een enorme leegte. We rijden vlak langs de zuidkant van de canyon.
Geen enkele foto of beeld geeft weer wat zich voor onze ogen ontvouwt; dit is een landschap dat alle verbeelding en voorstellingsvermogen te boven gaat. Je kent de beelden wel maar er is niets dat je voorbereid op de grootsheid van deze kolossale barsten in de aardkorst; een grootsheid in allerlei zandkleurige tinten, dreigende schaduwen, bizarre vormen, oninneembare torens en toppen, ravijnen in etages van duizend meter met in de onpeilbare diepte de groen gekleurde Coloradorivier of de schepper van dit ongrijpbare en onmetelijke landschap, te groot voor ons menselijk bevattingsvermogen.
We stoppen bij enkele panoramaplaatsen onderweg; wat zijn we nietig en onbeduidend.
Wat een Grand Canyon!
Er is nog voldoende plaats op ‘Mater Campground’ in Grand Canyon Village. De tenten plaatsen we onder dennenbomen. We proberen vandaag een toestemming te verkrijgen om volgende week af te dalen naar de bodem van de canyon om er een nacht door te brengen maar dat kan enkel door een persoonlijke aanvraag en liefst zo lang mogelijk vooraf. We vangen bot; we staan nu op mummer vijfentwintig op de wachtlijst en de kans dat we bij de paar gelukkigen gaan horen is bijzonder klein, deelt ons de ranger achter het loket mee. Jammer maar niet zo erg: dan maken we een paar afzonderlijke afdalingen op verschillende locaties zonder overnachting.
We houden het verder op een algemene kennismaking in afwachting van onze eerste wandeltocht morgenvroeg naar het ‘Plateau Point’.
Zoals elders in de andere nationale parken in de VS rijden ook hier gratis shuttlebussen om de bezoekers naar alle interessante plaatsen te brengen en omgeving ontlasten van het autoverkeer.
We laten ons naar een aantal uitzichtpunten rijden. De zon gaat onder en er ontstaat een spel van licht, kleur en schaduw dat iedere minuut andere schakeringen aanbrengt in de oneindigheid van dit natuurwonder. Beneden ontwaren we het paadje dat we morgen gaan volgen en dat zigzaggend langs de wanden zijn weg vindt naar een uitstekend plateau. Een condor rust op een hoge rotspunt, de vleugels gespreid om de laatste warmte van de dag te vangen. Roofvogels drijven op de termiek die uit de enorme leegte van de canyon omhoog stijgt. Naarmate de zon daalt, worden de schaduwen langer en krijgen de wanden intense okerkleren die langzamerhand vervagen tot grijs en een gigantische grijze open wonde in de aarde achterlaten.