19.12.2007: dag 156: Dorp-Kalaw

Hanen kraaien: dageraad kondigt zich aan. We hebben allemaal goed geslapen onder de dikke dekens op de dunne matras. Om half zeven verschijnt de zon in een palet van oranje en rood op boven de groene heuvels. De bellen van de buffels klingelen als de boeren met de dieren naar het veld trekken. Rookpluimen hangen boven de huizen: de houtvuurtjes in de keukens branden opnieuw. Kinderen trekken met een schriftje in de hand naar de dorpsschool.
Het ontbijt bestaat uit “sticky rice” of kleefrijst en bonen met een stevig glas koffie.
We nemen uitgebreid afscheid van onze gastheer en vrouw en worden uitgewuifd als we onze voettocht voortzetten nadat we moeten beloven om volgend jaar terug te keren. Wat een lieve en onbevangen mensen!
Ons paadje gaat bergop en opnieuw bergaf; een vermoeiende tocht in de hitte die al vroeg in de heuvels hangt. Onderweg komen we vooral vrouwen tegen die zware manden bloemkolen en gember naar het treinstation, een eind verderop vervoeren. In de trein naar Rangoon die deze middag langkomt zitten immers honderden potentiële kopers die nood hebben aan verse groenten.
In het volgende dorp dat we binnenlopen klinkt er muziek uit een luidspreker: in een woning is er een trouwpartij. We worden prompt uitgenodigd om binnen te komen voor een glas thee en een hapje te eten. Bruid en bruidegom zitten in het wit samen met de familieleden en wat kleine kinderen op matjes voor een glas thee, enkele hapjes en cheroots. Naast hen staan boeketten bloemen en een urne met geld geschonken door de familie,vrienden en dorpelingen. Mannen kauwen betelnoot en spuwen het overvloedige rode speeksel in de kwispedoor die voor hen staat. Wij houden het bij een glaasje thee en een sigaret. Vervolgens worden we naar een andere hut geleid waar we verzocht worden om een hapje te eten. In een mum van tijd wordt onze tafel gedekt en staat ze vol met schaaltjes kroepoek, rijst, gekookte bloemkool, sluimererwten, bonensoep en gekookt varkensvlees. Ja, we hebben het begrepen: “heel veel en heel langzaam eten” ...
Het is de gewoonte dat een trouwfeest uitgebreid gevierd wordt met alle dorpelingen en dat zijn er hier minstens vijfhonderd personen. De ganse dorpsgemeenschap viert mee en het feest duurt de hele dag. Onbekende voorbijgangers worden eveneens uitgenodigd, vandaar onze aanwezigheid. Onze bijdrage in de urne wordt in dank aangenomen. We worden voor de tweede keer vandaag uitgewuifd als we verder ons pad volgen.
In het dal ligt het kleine treinstation; het is druk: tientallen vrouwen met naast hen bossen verse bloemen en zakken bloemkolen wachten op de trein naar de hoofdstad. Als hij een uur te laat het stationnetje binnentuft is het zaak om binnen de korste tijd bloemen en kolen verkocht te krijgen. Zakken bloemkool worden in de enige overvolle goederenwagon gestouwd, Het is een prachtig zicht en het geeft een gevoel om heel ver in de tijd te staan; de vijf versleten wagons en diesellocomotief, het drukke perron in een station waar in de afgelopen vijftig jaar niets is veranderd. Bij cake en een koffie slaan we gefascineerd het spektakel gade.
Nog een paar uurtjes stappen en de eerste Britse mansions van Kalaw verschijnen in de heuvels. ‘Midsomer Murders’ in Birma; enkele schitterende witte Engelse villa’s in stucwerk met hoge schoorstenen in vervallen tuinen. Ze zijn allemaal ingenomen door de hogere legerleiding. Op het golfterrein - eigendom van het leger - spelen enkele hoge pieten, geheel in wit golfuniform en vergezeld van caddy’s en meisjes die een parpasol boven de hoofden houden, een partijtje. “Access restricted” waarschuwt een bord aan de ingang. Ok, ok, we waren toch niet van plan om te komen ...
Wat een wereld van verschil: de ontroerende hartelijkheid van de gewone mensen en de harde onverschilligheid en vijandigheid van hun regeerders.
In het hotel staan de bedden weer gespreid en de warme douche is weldadig. N. kan hier niet meer zeggen wat hij gisteren vertelde. Hoe bizar en ongelooflijk! Gelukkig zijn de gedachten nog vrij en is er straks weer BBC-word ...

foto's volgen